domingo, 28 de abril de 2013

137JC - bhaktisiddhanta-bhargava



SRI

NRSIMHADEVA

MULTIPLY


juancas

SRI NRSIMHADEVA - MULTIPLY

Creado por juancas  del 28 de Abril del 2013


137JC - bhaktisiddhanta-bhargava Jul 1, '07 1:11 PM
para Todos

Bhaktisiddhānta Gosvāmī Mahārāja: (como naisthika brahmacārī)

 

Bhaktisiddhānta Sarasvatī: [1874-1936] El “abuelo” de la Sociedad Internacional para la Conciencia de Kṛṣṇa; el maestro espiritual de Su Divina Gracia A. C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda. [1º]

 

BHAKTISIDDHANTA SARASVATI GOSVAMI:

 

Srila Bhaktisiddhanta Sarasvati was one of ten children born to Bhaktivinoda Thakura, a great Vaisnava teacher in the disciple-line from Lord Caitanya Himself. While living in a house named Narayana Chata, just near the temple of Lord Jagannatha in Puri, Bhaktivinoda Thakura was engaged as a prominent Deputy Magistrate and also served as the superintendent of the temple of Lord Jagannatha. Yet in spite of these responsibilities, he served the cause of Krsna with prodigious energy. While working to reform Gaudiya Vaisnavism in India, he prayed to Lord Caitanya, "Your teachings have been greatly depreciated and it is not in my power to restore them." Thus he prayed for a son to help him in his preaching mission. When, on February 6, 1874, Bhaktisiddhanta Sarasvati was born to Bhaktivinoda and Bhagavati Devi in Jagannatha Puri, the Vaisnavas considered him the answer to his father's prayers. He was born with the umbilical cord wrapped around his neck and draped across his chest like the sacred thread worn by brahmanas.

 

Six months after the child was born, Bhaktivinoda arranged for his son to undergo the annaprasana ceremony with the prasada of Vimala Devi, and thereafter named the boy Bimala prasada. Around the same time the carts of the Jagannatha festival stoppe d at the gate of Bhaktivinoda's residence and for three days could not be moved. Bhaktivinoda Thakura's wife brought the infant onto the cart and approached the Deity of Lord Jagannatha. Spontaneously, the infant extended his arms and touched the feet of Lord Jagannatha and was immediately blessed with a garland that fell from the body of the Lord. Seeing this the priests chanted the name of Hari and told the child's mother that the boy would certainly become a great devotee one day. When Bhaktivinoda Thakura learned that the Lord's garland had fallen on his son, he realized that this was the son for whom he had prayed.

 

Bimala Prasada stayed in Puri for ten months after his birth and then went to Bengal by palanquin on his mother's lap, his infancy was spent at Nadia District's Ranaghat hearing topics of Sri Hari from his mother.

 

Bhaktivinoda and his wife were orthodox and virtuous; they never allowed their children to eat anything other than prasada, nor to associate with bad company. One day, when Bimala Prasada was still a child of no more than four years, his father mildly rebuked him for eating a mango not yet duly offered to Lord Krsna. Bimala Prasada, although only a child, considered himself an offender to the Lord and vowed never to eat mangoes again. (This was a vow that he would follow throughout this life.) By the time Bimala Prasada was seven years old, he had memorized the entire Bhagavad gita and could even explain its verses. His father then began training him in proofreading and printing, in conjunction with the publishing of the Vaisnava magazine Sajjana-tosani.

 

In 1881, in the course of excavating for the construction of the Bhakti bhavana at Rambagan in Calcutta, a Deity of Kurmadeva was unearthed. After initiating his seven year old son, Bhaktivinoda entrusted Bimala with the service of the deity of Kurmadeva.

 

On April 1, 1884, Bhaktivinoda was appointed the senior Deputy Magistrate of Serampore, where he admitted Bimala in the Serampore High School. When Bimala was a mere student in class five, he invented a new method of writing named Bicanto. During this period he took lessons in mathematics and astrology from Pandita Mahesacandra Cudamoni. However, he preferred to read devotional books rather than the school texts.

 

In 1892, after passing his entrance examination, Bimala was admitted into the Sanskrit College of Calcutta. There he spent considerable time in the library studying various books on philosophy. He also studied the Vedas under the guidance of Prithvidhara Sarma. As a student he contributed many thoughtful articles to various religious journals. However he did not continue with his college studies for long.

 

In 1897 he started an autonomous Catuspathi (Sanskrit school) wherefrom monthly journals entitled "Jyotirvid", "Vrihaspati", and many old treatises on astrology were published. In 1898, while teaching at Sarasvata Catuspathi, he studied Siddhanta Kaumudi under Prthvidhara Sarma, at Bhaktibhavana. By the time he was twenty-five he had become well versed in Sanskrit, mathematics, and astronomy, and he had established himself as the author and publisher of many magazine articles and one book, Surya-siddhanta, for which he received the epithet Siddhanta Sarasvati in recognition of his erudition.

 

In 1895 Sarasvati Gosvami accepted service under the Tripura Royal Government as an editor for the biography entitled Rajaratnakara, the life histories of the royal line of the independent Tripura Kingdom. Later he was entrusted with the responsibility of educating the Yuvaraja Bahadur and Rajkumar Vrajendra Kisore, in Bengali and Sanskrit.

 

After a short period of time, Siddhanta Sarasvati took up the responsibilities for inspecting various ongoing activities in the royal palace for the state of Tripura. However, after finding enviousness, malice and corruption surfacing in ever corner of his inspection, Siddhanta Sarasvati very quickly developed an aversion to state affairs and gave notice of his intention to retire to Maharaja Radhakisore Manikya Bahadur. The Maharaja approved of Siddhanta Sarasvati's plans for renunciation and awarded him full-pay pension. However, after three years Siddhanta Sarasvati also renounced his pension. With his father, he visited many tirthas and heard discourses from the learned panditas. In October 1898 Siddhanta Sarasvati accompanied Bhaktivinoda on a pilgrimage of Kasi, Prayag, Gaya and other holy places. At Kasi a discussion was held with Ramamisra Sastri regarding the Ramanuja Sampradaya. After this talk Siddhanta Sarasvati's life seemed to take a turn, his inclination towards renunciation increased, and he quietly continued to search for a sadguru.

 

When Siddhanta Sarasvati was twenty-six his father, understanding the mind of his son, guided him to take initiation from a renounced Vaisnava saint, Gaurakisora dasa Babaji. Gaurakisora dasa Babaji was the embodiment of vairagya and was very selective about giving diksa. He lived beneath a tree near the bank of the Ganga and wore the abandoned clothes of dead bodies as a waist band (kaupina). Generally he ate plain rice soaked in Ganga water garnished with chili and salt. Sometimes he utilized discarded earthen pots, after properly washing them he would cook rice in them, offer it to Krsna, and then take prasada.

 

Following the advice of his father, Siddhanta Sarasvati went to Gaurakisora dasa and begged to be accepted as his disciple. Gaurakisora replied that he would not be able to give diksa unless he received the approval of Lord Caitanya. However, when Siddhanta Sarasvati returned again, Gaurakisora said that he had forgotten to ask Lord Caitanya. On the third visit, Gaurakisora stated that Lord Caitanya had said that erudition is extremely insignificant in comparison to devotion to the Supreme Lord.

 

Hearing this Siddhanta replied that since Gaurakisora was the servant of Kapatacudamani (the Supreme deceiver) hence he must be testing Sarasvati by with-holding his consent. However Siddhanta Sarasvati remained firmly determined and remarked that Ramanuja Acarya had been sent back eighteen times before he finally received the grace of Gosthipurna, thus he too would wait patiently until the day that Gaurakisora would bestow his benedictions upon him. Seeing the commitment of Sarasvati, Gaurakisora was impressed and gave him diksa in the blissful grove of Godruma and advised him, "to preach the Absolute Truth and keep aside all other works."

 

In March 1900 Sarasvati accompanied Bhaktivinoda on a pilgrimage of Balasore, Remuna, Bhuvanesvar, and Puri. As instructed by Bhaktivinoda, Sarasvati gave lectures from CC. with profound purports. Through the initiative of Bhaktivinoda Thakura the flow of pure bhakti again began to inundate the world. After Lord Caitanya's disappearance a period of darkness ensued in which the river of bhakti had been choked and practically dried up. The end of the period was brought about by the undaunted preaching of Bhaktivinoda Thakura. He wrote a number of books on suddha bhakti siddhanta and published numerous religious periodicals. He inspired many to take up the service of Lord Gauranga and instituted various Namahatta and Prapannasrama (Gaudiya matha centers).

 

In 1905 Siddhanta Sarasvati took a vow to chant the Hare Krsna mantra a billion times. Residing in Mayapur in a grass hut near the birthplace of Lord Caitanya, he chanted the mantra day and night. He cooked rice once a day in an earthen pot and ate nothing more; he slept on the ground, and when the rainwater leaked trough the grass ceiling, he sat beneath an umbrella, chanting.

 

In 1912 Manindra Nadi, the Maharaja of Cossimbazar, arranged to hold a large Vaisnava Sammilani at his palace. At the specific request of the Maharaja, Sarasvati Gosvami attended the Sammilani and delivered four very brief speeches on Suddha Bhakti on four consecutive days. However, he did not take any food during the Sammilani because of the presence of various groups of Sahajiyas. After fasting for four days Sarasvati Gosvami came to Mayapura and took the prasada of Lord Caitanya. Later when Maharaja Manindra Nandy realized what had happened he was deeply aggrieved and came to Mayapura to apologize to Siddhanta Sarasvati.

 

During that time Bengal was full of Sahajiya sects, such as Aul, Baul, Kartabhaja, Neda-nedi, Darvesa, Sain etc., who followed worldly practices in the name of spiritualism. Siddhanta Sarasvati launched a severe attack against those irreligious sects and did not spare anyone who deviated from the teachings of Lord Caitanya. Even some well known persons bearing the surname of Gosvamis patronized these Sahajiya sects during that period.

 

Siddhanta Sarasvati was deeply grieved to see these groups of Prakrita Sahajiyas, in the garb of Paramahamsa Gosvami Guru's, misleading the people. Thus he completely disassociated himself and resorted to performing bhajana in solitude. During this period of solitude, one day Lord Caitanya, along with the six Gosvamis, suddenly manifested before Siddhanta Sarasvati's vision and said: "Do not be disheartened, take up the task of re-establishing Varnasrama with new vigour and preach the message of love for Sri Krsna everywhere. After receiving this message, Sarasvati Gosvami was filled with inspiration to preach the glories of Lord Caitanya enthusiastically.

 

In 1911, while his aging father was lying ill, Siddhanta Sarasvati took up a challenge against pseudo Vaisnavas who claimed that birth in their caste was the prerequisite for preaching Krsna consciousness. The caste-conscious brahmana community had become incensed by Bhaktivinoda Thakura's presentation of many scriptural proofs that anyone, regardless of birth, could become a brahmana-Vaisnava. These smarta brahmanas, out to prove the inferiority of the Vaisnavas, arranged a discussion. On behalf of his indisposed father, young Siddhanta Sarasvati wrote an essay, "The Conclusive Difference Between the Brahmana and the Vaisnava," and submitted it before his father. Despite his poor health, Bhaktivinoda Thakura was elated to hear the arguments that would soundly defeat the challenge of the smartas.On the request of Madhusudana dasa Gosvami of Vrndavana and Visvambharananda deva Gosvami of Gopiballavpur, Siddhanta Sarasvati traveled to Midnapur, where panditas from all over India had gathered for a three-day discussion. Some of the smarta panditas who spoke first claimed that anyone born in a sudra family, even though initiated by a spiritual master, could never become purified and perform the brahminical duties of worshiping the deity or initiating disciples. Finally, Siddhanta Sarasvati delivered his speech. He began quoting Vedic references glorifying the brahmanas, and at this the smarta scholars became very much pleased. But when he began discussing the actual qualifications for becoming a brahmana, the qualities of the Vaisnavas, the relationship between the two, and who, according to the Vedic literature, is qualified to become a spiritual master and initiate disciples, then the joy of the Vaisnava-haters disappeared. Siddhanta Sarasvati conclusively proved from the scriptures that if one is born as a sudra but exhibits the qualities of a brahmana then he should be honored as a brahmana, despite his birth. And if one is born in a brahmana family but acts like a sudra, then he is not a brahmana. After his speech, Siddhanta Sarasvati was congratulated by the president of the conference, and thousands thronged around him. It was a victory for Vaisnavism.

 

Bhaktivinoda Thakura passed away in 1916(1914?) on the day of Gadadhara Pandita's disappearance. On the eve of his death Bhaktivinoda instructed his son to preach the teachings of the six Gosvamis and Lord Caitanya far and wide. He also requested that Siddhanta Sarasvati develop the birthsite of Lord Gauranga. Mother Bhagavati Devi died a few years later. Before her death, she held the hands of Sarasvati Gosvami imploring him to preach the glories of Lord Gauranga and His dhama. Accepting the instructions of his parents as his foremost duty, Sarasvati Gosvami took up this task of preaching with intense enthusiasm and vigour.

 

With the passing away of his father, and his spiritual master a year later, Siddhanta Sarasvati continued the mission of Lord Caitanya. He assumed editorship of Sajjana-tosani and established the Bhagwat Press in Krishnanagar. Then in 1918, in Mayapur, he sat down before a picture of Gaurakisora dasa Babaji and initiated himself into the sannyasa order. At this time he assumed the sannyasa title Bhaktisiddhanta Sarasvati Gosvami Maharaja.

 

Bhaktisiddhanta Sarasvati was dedicated to using the printing press as the best medium for large-scale distribution of Krsna consciousness. He thought of the printing press as a brhat mrdanga, a big mrdanga. The mrdanga drum played during kirtana could be heard for a block or two, whereas with the brhat mrdanga, the printing press, the message of Lord Caitanya could be spread all over the world.

 

Rohinikumar Ghosh, a nephew of Justice Candramadhava Ghosh of Calcutta High Court and originally a resident of Bhola in Barisal (now in Bangladesh), decided to renounce the world and engage himself in Haribhajana. With this purpose in mind he came to Kulia in Navadvipa where he led the life of a Baul. However, he despised the practices of the sevadasis prevalent amongst the Baul sect. One day Rohini Ghosh happen to come to the Yogapitha when Sarasvati Gosvami was lecturing there. Rohini was delighted to see the luminous appearance of Sarasvati Gosvami and fascinated by his words. Late that night, after spending the whole day listening to Sarasvati Gosvami's teachings, Rohini returned to his Baul Guru's asrama at Kulia. Without taking any prasada, Rohini took rest contemplating the lessons on Suddha Bhakti which he had heard that day. In his dream Rohini saw a Baul and his consort appear before him in the form of a tiger and tigress which were about to devour him. Trembling in fear Rohini desperately called out to Lord Caitanya. Suddenly Rohini found himself being rescued from the clutches of the tigers by Bhaktisiddhanta Sarasvati. From that day Rohini left the Baul guru forever and took shelter at the feet of Sarasvati Gosvami.

 

Annadaprasad Datta, the elder brother of Sarasvati Gosvami, suffered with severe headaches shortly before his death. On the day of Annada's death Sarasvati Gosvami remained by his side all through the night, chanting Harinama. Before Annada passed a way he briefly regained consciousness and began apologizing to Sarasvati Gosvami, who simply encouraged him to remember the holy name of the Lord. Suddenly the tilak mark of the Ramanuja sampradaya became clearly visible on Annada's forehead. Annada explained that in his past birth he had been a Vaisnava belonging to the Ramanuja sect. But due to committing an offense at the feet of Sarasvati Thakura, Annada had to be reborn. However, as a result of his past merit he was fortunate enough to be born into Bhaktivinoda's family. After finishing his account Annada breathed his last.

 

Once on the day preceding Janmastami in the Bengali month of Bhadra, Sarasvati Gosvami was engaged in bhajana at Mayapura but was feeling disturbed as he was unable to arrange for milk to be offered to the deity. As soon as he began to think in this way he chastised himself: "Have I thought like this for my own sake? That is wrong." Because it was the monsoon season, Lord Caitanya's birth site was covered with water and was totally inaccessible except by boat. However, that afternoon, one milkman turned up there wading through water and slush carrying a large quantity of milk, ksira, butter, cottage-cheese etc. Apparently a zamindar named Harinarayana Cakravarti, guided by Lord Caitanya, had sent the milkman with all the items.

 

After offering everything to the deity the devotees partook of the prasada joyfully. Sarasvati Thakura was surprised to see so much prasada and the devotees explained what had happened. After taking prasada Siddhanta Sarasvati humbly appealed to the Lord: I am very sorry to have caused You so much trouble. Why did I have such an uncalled for thought? To fulfill my desire You have inspired another person and arranged to send these things."

 

The world was amazed to see the supernatural power of Sarasvati Gosvami. Many educated persons from highly respectable families were attracted to him and thus dedicated themselves to the service of Lord Gauranga. Between 1918 and 1937 Bhaktisiddhanta Sarasvati founded sixty-four Suddha Bhakti Mathas at the following places: Navadvipa, Mayapura, Calcutta, Chaka, Mymensingh, Naryanaganj, Chittagong, Midnapore, Remuna, Babasore, Puri, Alalanatha, Madras, Covoor, Delhi, Patna, Gaya, Lucknow, Varanasi, Hardwar, Allahabad, Mathura, Vrndavana, Assam, Kuruksetra, and outside India in London, and Rangoon. Sarasvati Gosvami instituted Gaurapadapitha at Nrsimhacala on the top of the Mandara hill, and at several places in South India. He initiated twenty five highly educated persons into Bhagavata Tridandi sannyasa.

 

He published the following periodicals on Suddha Bhakti in different languages:

 

1. Sajjanatosani (a fortnightly Bengali

2. The Harmonist (an English fortnightly)

3. Gaudiya (a Bengali weekly)

4. Bhagavata (a Hindi fortnightly)

5. Nadiya Prakasa (a Bengali daily)

6. Kirtana (an Assamese monthly)

7. Paramarthi (in Odiya)

In addition he published a large number of Vaisnava books. In fact, he heralded a new era in the spiritual world. He deputed well-disciplined Tridandi sannyasi's to preach the message of Lord Gauranga all over the world. For six years he continued to supervise this preaching work and when he found that his mission had attained its goal, to a reasonable extent, he decided to pass into the eternal service of Lord Gauranga.

 

A few days before his death Bhaktisiddhanta Sarasvati called his foremost disciples and showered his blessings upon all his devotees. He gave them the following instructions: " With the utmost enthusiasm preach the message of Rupa Raghunatha. Our ultimate goal is to become a speck of dust touching the lotus feet of the followers of Rupa Gosvami. All of you remain united in allegiance to the spiritual master (Asraya-vigraha) in order to satisfy the senses of the Transcendental Entity of Non-Dual Knowledge. Do not give up the worship of Hari even amidst hundreds of dangers, hundreds of insults or hundreds of persecutions. Do not become unenthusiastic upon seeing that the majority of people in this world are not accepting the message of Krsna's sincere worship. Never give up the glorification of the topics of Krsna, they are your own personal bhajana and your very all and all. Being humble like a blade of grass and tolerant like a tree, constantly glorify Hari.

 

In the early hours of the day on January 1, 1937 Bhaktisiddhanta Sarasvati Gosvami passed away.

 

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Gosvāmī Mahārāja Prabhupāda: El maestro espiritual de Su Divina Gracia A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda. (Bg).

 

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura: (1874-1937) Maestro espiritual de Su Divina Gracia A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda y, por lo tanto, abuelo espiritual del actual movimiento para la conciencia de Kṛṣṇa. Poderoso predicador que fundó sesenta y cuatro misiones en la India (4º-2ª). //(1874-1936) El “abuelo” de la Sociedad Internacional para la Conciencia de Kṛṣṇa; el maestro espiritual de Su Divina Gracia A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda (1º).

 

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura. was the spiritual master of His Divine Grace A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada, the Founder-Acarya of ISKCON. Srila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura powerfully spread the teachings of Lord Caitanya Mahaprabhu in the early twentieth century. He preached strongly against the deep-rooted influences of caste-ism and impersonalism. Meeting with scholars, educators, and other leaders and writing over 108 essays and books, he strove to present Krsna consciousness as a science to be highly esteemed. He established 64 temples, known as Gaudiya Maths, inside and outside of India.

 

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Gosvāmī Mahārāja Prabhupāda: El maestro espiritual de Su Divina Gracia A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda. (Bg).

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura: (1874-1937) Maestro espiritual de Su Divina Gracia A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda y, por lo tanto, abuelo espiritual del actual movimiento para la conciencia de Kṛṣṇa. Poderoso predicador que fundó sesenta y cuatro misiones en la India (4º-2ª). //(1874-1936) El “abuelo” de la Sociedad Internacional para la Conciencia de Kṛṣṇa; el maestro espiritual de Su Divina Gracia A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda (1º).

 

Bhakti-siddhānta-viruddha—that which is against the philosophy of acintya-bhedābheda.

 

Bhakti Sutra. A work composed by Narada on the love and worship of God. The work contains eighty-four sutras; these aphorisms, some of which are famous, do not discuss worldly love, whether of one's neighbor or sexual love, but rather discuss the path of bhaki as the simplest path for the present age. Like the divine minne of medieval Christianity, love of God as demonstrated by Narada is the sole fulfillment of life and its chief goal. The individual sutras are extremely concise and in most editions are supplemented by the commentary of a spiritual teacher, since they are otherwise difficult to comprehend. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

bhakti-utkalaḥ. lleno de emoción extática (C. 8º, Cap. 23, V. 1).

 

A.C. BHAKTIVEDANTA SWAMI PRABHUPADA is the Founder-Acarya of the International Society for Krishna Consciousness. It was he who brought the teachings of Lord Caitanya out of India and spread them all over the world. He was the author of "Bhagavad- gita As It Is" and many other volumes of translation, commentary, and scriptural instruction. The file PRABHPAD.TXT, which accompanies the file you are reading, tells of his life in more detail.

 

Bhaktivedāntas—advanced transcendentalists who have realized the conclusion of the Vedas through devotional service.

 

Bhakti-vedānta: Espiritualistas avanzados que han comprendido a la perfección la conclusión de los Vedas (ver Vedas) a través del servicio devocional (ver Servicio devocional) (1º).

 

Bhakti-vedāntas.

Relación con los Bhakti-vedāntas:

TEXTO 25

 

oiC^íle/PaaNaNauMaaeidTaae iÜJaE"

Sak*-TSMa >auÅe TadPaaSTaik-iLbz" )

Wv& Pa[v*taSYa ivéuÖceTaSa‚

STaÖMaR WvaTMaåic" Pa[JaaYaTae )) 25 ))

 

ucchiñöa-lepän anumodito dvijaiù

sakåt sma bhuïje tad-apästa-kilbiñaù

evaà pravåttasya viçuddha-cetasas

tad-dharma evätma-ruciù prajäyate

 

ucchiṣṭa-lepān—los remanentes de alimentos; anumoditaḥ—con el permiso; dvijaiḥ—de los brāhmaṇa vedantistas; sakṛt—una vez; sma—en el pasado; bhuñje—tomé; tat—por esa acción; apāsta—eliminado; kilbiṣaḥ—todos los pecados; evam—así pues; pravṛttasya—estando ocupado; viśuddha-cetasaḥ—de aquel cuya mente está purificada; tat—esa particular; dharmaḥ—naturaleza; eva—indudablemente; ātma-ruciḥ—atracción trascendental; prajāyate—se manifestó.

 

TRADUCCIÓN

 

Sólo una vez, con el permiso de ellos, tomé los remanentes de su comida, y, por hacerlo, todos mis pecados fueron erradicados de inmediato. Ocupado de esa manera, mi corazón se purificó, y en ese momento la naturaleza misma del trascendentalista se me hizo atractiva.

SIGNIFICADO 

 

La devoción pura es, en un sentido, tan infecciosa como las enfermedades infecciosas. Un devoto puro está libre de toda clase de pecados. La Personalidad de Dios es la entidad más pura de todas, y a menos que uno esté igualmente purificado de la infección de las cualidades materiales, no puede convertirse en un devoto puro del Señor. Los bhakti-vedāntas, como se dijo anteriormente, eran devotos puros, y por asociarse con ellos y por comer una vez los remanentes de la comida de ellos, el niño se contagió de sus cualidades de pureza. Esa clase de remanentes pueden tomarse incluso sin el permiso de los devotos puros. Existen a veces seudodevotos, y uno debe cuidarse mucho de ellos. Hay muchas cosas que le impiden a uno participar en el servicio devocional, pero en virtud de la asociación de los devotos puros todos esos obstáculos son eliminados. El devoto neófito se enriquece de manera práctica con las cualidades trascendentales del devoto puro, lo cual significa sentir atracción por el nombre, la fama, la cualidad, los pasatiempos, etc., de la Personalidad de Dios. Contagiarse de las cualidades del devoto puro significa absorber el gusto de la devoción pura, siempre en relación con las trascendentales actividades de la Personalidad de Dios. Ese gusto trascendental hace que de inmediato todas las cosas materiales se vuelvan desagradables. Por consiguiente, un devoto puro no siente atracción en absoluto por las actividades materiales. Después de eliminar todos los pecados u obstáculos del sendero del servicio devocional, uno puede sentirse atraído, tener constancia, gusto perfecto, emociones trascendentales, y, por último, uno puede situarse en el plano del servicio amoroso del Señor. Todas esas etapas se desarrollan por medio de la asociación de devotos puros, y ése es el significado de esta estrofa. (S.B. 1º, Cap. 5, V. 25, págs. 240-241).

 

Visión y actividad de los Bhakti-vedāntas:

TEXTO 24

 

Tae MaYYaPaeTaai%l/caPale/_>aRke-

daNTae_Da*Ta§-I@Nake-_NauviTaRiNa )

c§u-" k*-Paa& YaÛiPa TauLYadXaRNaa"

éué[UzMaa<ae MauNaYaae_LPa>aaizi<a )) 24 ))

 

te mayy apetäkhila-cäpale ’rbhake

dänte ’dhåta-kréòanake ’nuvartini

cakruù kåpäà yadyapi tulya-darçanäù

çuçrüñamäëe munayo ’lpa-bhäñiëi

te—ellos; mayi—a mí; apeta—no habiéndose sometido; akhila—toda clase de; cāpale—propensiones; arbhake—a un niño; dānte—habiendo controlado los sentidos; adhṛta-krīḍanake—sin estar acostumbrado a hábitos de juego; anuvartini—obediente; cakruḥ—concedieron; kṛpām—misericordia sin causa; yadyapi—aunque; tulya-darśanāḥ—imparciales por naturaleza; śuśrūṣamāṇe—a los fieles; munayaḥ—los munis seguidores de El Vedānta; alpa-bhāṣiṇi—aquel que no habla más de lo necesario.

 

TRADUCCIÓN

 

Aunque esos seguidores de El Vedānta eran imparciales por naturaleza, me bendijeron con su misericordia sin causa. En lo que a mí respecta, poseía control de mí mismo, y a pesar de que era un niño, no sentía ninguna atracción por los juegos. Además, no era travieso, y no hablaba más de lo necesario.

SIGNIFICADO 

En El Bhagavad-gītā, el Señor dice: “Todos los Vedas están buscándome a Mí”. El Señor Śrī Caitanya dice que en los Vedas sólo hay tres temas, a saber, establecer la relación que las entidades vivientes tienen con la Personalidad de Dios, realizar los deberes relativos a manera de servicio devocional, y alcanzar, pues, la meta máxima, regresar a Dios. De acuerdo con eso, vedānta-vādīs, o los seguidores de El Vedānta, designa a los devotos puros de la Personalidad de Dios. Dichos vedānta-vādīs, o los bhakti-vedāntas, son imparciales en la distribución del conocimiento trascendental del servicio devocional. Para ellos, nadie es amigo ni enemigo; nadie es educado ni analfabeto; nadie es especialmente favorable, ni nadie es desfavorable. Los bhakti-vedāntas ven que la generalidad de la gente está perdiendo el tiempo en falsas cosas sensuales. Lo que a ellos les concierne es lograr que las masas de gente ignorante restablezcan su perdida relación con la Personalidad de Dios. Mediante esa clase de esfuerzos, hasta en la más olvidada de las almas se despierta el sentido de vida espiritual, e iniciada así por los bhakti-vedāntas, la generalidad de la gente progresa gradualmente por la senda de la comprensión trascendental. Así que los vedānta-vādīs  iniciaron al niño incluso antes de que poseyera control de sí mismo y estuviera desapegado de los juegos infantiles, etc. Pero antes de la iniciación, él (el niño) se volvió más y más adelantado en lo que a disciplina concierne, lo cual es muy esencial para aquel que desea progresar en la línea. En el sistema de varṇāśrama-dharma, que es el comienzo de la verdadera vida humana, los niñitos mayores de cinco años son enviados al āśrama del guru a convertirse en brahmacārīs del āśrama, en donde esas cosas se les enseñan a los niños sistemáticamente, ya sean hijos de un rey o hijos de ciudadanos ordinarios. La preparación era obligatoria no sólo para crear buenos ciudadanos del Estado, sino también para preparar la vida futura del niño en aras de la iluminación espiritual. La irresponsable vida de disfrute de los sentidos les era desconocida a los hijos de los seguidores del sistema varṇāśrama. Al niño incluso se le inyectaba discernimiento espiritual antes de que el padre lo colocara en el vientre de la madre. Tanto el padre como la madre eran responsables de que el niño tuviera éxito en liberarse del cautiverio material. En eso consiste el proceso de una planificación familiar eficaz: en engendrar hijos que vayan a alcanzar la perfección completa. Sin poseer control de sí mismo, sin ser disciplinado y sin ser completamente obediente, nadie puede seguir con éxito las instrucciones del maestro espiritual, sin lo cual nadie es capaz de ir de vuelta a Dios. (S.B. 1º, Cap. 5, V. 24, págs. 238-240).

 

Véase: Devotos del Señor Supremo.

BHAKTIVEDANTA SWAMI PRABHUPADA:

 

BHAKTIVINODA THAKURA:

 

See "Kedarnath Datta".

 

Bhaktivinoda Ṭhākura: re-established, in the closing days of the nineteenth century, the teachings of Lord Caitanya, which by then had been largely misrepresented or lost. Srila Bhaktivinoda Thakura wrote almost one hundred books to explain the science of Krsna consciousness, expose pseudo incarnations of God, and defeat misconceptions about the path of devotional service. Srila Bhaktivinoda Thakura was both an active preacher and the Deputy Magistrate for Jagannatha Puri, Orissa, as well as the father of ten children. One of his sons was Srila Bhaktisiddhanta Sarasvati Thakura. Biographers say that Srila Bhaktivinoda Thakura accomplished all his many duties perfectly.

 

Bhaktivinoda Ṭhākura—(1838-1915) the great-grandfather of the present-day Kṛṣṇa consciousness movement, the spiritual master of Śrīla Gaura-kiśora dāsa Bābājī, the father of Śrila Bhaktisiddhānta Sarasvatī, and the grand-spiritual master of His Divine Grace A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda. Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura was a responsible officer and a householder, yet his service to the cause of expanding the mission of Lord Caitanya Mahāprabhu is unique. He has written many books on the philosophy of Lord Caitanya Mahāprabhu.

 

Bhaktivinoda Ṭhākura: El pionero del programa para bendecir al mundo entero con conciencia de Kṛṣṇa. El padre de Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī. (Bg). //  (1838-1915) El “bisabuelo” de la Sociedad Internacional para la Conciencia de Kṛṣṇa; el maestro espiritual y padre de Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī (1º).

 

Bhakti-yoga:    Si es puro es independiente de dichos Karma y Jñana, debido a que él sólo, además de poder conferirle a uno la liberación de la vida condicional, también puede otorgarle a uno el amoroso servicio trascendental del Señor. //  BHAKTI-YOGA. Yoga o unión mística conseguida siguiendo el sendero de la devoción. //  Bhakti-yoga: Vinculación con el Señor Supremo mediante el servicio devocional. (5º). (buddhi-yoga, servicio devocional) La vía del desarrollo del bhakti, el amor a Dios, en su estado puro, sin la menor mancha de acción interesada (karma) o de especulación filosófica (jñāna). Constituye la etapa final del yoga tal como se enseña Bhakti-yoga: El sistema cientifico del cultivo del bhakti, o servicio devocional puro, que no está contaminado con la complacencia de los sentidos ni con la especulación filosófica. (Bg). //  Bhakti-yoga: (buddhi-yoga, servicio devocional) La vía del desarrollo del bhakti, el amor a Dios, en su estado puro, sin la menor mancha de acción interesada (karma) o de especulación filosófica (jñāna). Constituye la etapa final del yoga tal como se enseña en El Bhagavad-gītā, y se practica mediante la entrega de uno al Señor Supremo, Śrī Kṛṣṇa, a través de las nueve actividades devocionales y bajo la dirección de un ācārya (1º).

 

BHAKTI-YOGA (sáns.). División del Yoga que adopta el sendero de devoción, de sentimiento religioso, como práctica de desarrollo para alcanzar la perfección y unión con la divinidad por medio de la oración la adoración y las buenas obras. Junto con el Karma-Yoga es la forma de desarrollo espiritual más accesible a las masas, en tanto que los otros sistemas de Yoga son siempre más disciplinarios y ascéticos. El Bhakti-Yoga es casi siempre amable y feliz, ya que considera a la naturaleza, los seres y los objetos como símbolos de Dios, gozando así de las perfecciones de la divinidad invisible. Obras clásicas indias: Bhagavad Gītā; Bhagavata Pur€ṇa; Nārada Pur€ṇa. Bib. Bhakti Yoga, Yogi Bhikṣu, Bhakti Yoga, Swami Vivekananda, (Ed. Kier).

 

Bhakti Yoga- The path of love and surrender, one of the four primary yogic paths to union with God. After developing an intense love for the many aspects of God in a personal form-often in the form of some divine incarnation-the ego of the worshiper merges with the chosen ideal, the ishtadeva. Bhakti Yoga is the natural path to knowledge of God. Here the bhakta has no need to suppress his feelings; rather, one intensifies them and directs them toward God. The majority of believers from the various world-traditions are fundamentally adherents of this path. Bhakti  Yoga distinguishes between five different devotional attitudes, or bhavas, toward God. The stages of Bhakti Yoga are 1) bhakti, veneration; 2) bhava, mature love, an ecstatic state; 3) prema, a state in which the devotee completely forgets the world as well as his own body; 4) mahabhava, the supreme manifestation of divine love. Radha, Krishna's playmate, is considered its embodiment. Only avataras and ishvarakotis can attain a state beyond bhava. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

Bhakti-yoga: El sistema cientifico del cultivo del bhakti, o servicio devocional puro, que no está contaminado con la complacencia de los sentidos ni con la especulación filosófica. (Bg).

 

bhakti yoga: Unión a través de devoción. Práctica de disciplinas devocionales, culto, oración, recitación o canto dirigido a despertar amor en el corazón y abrirse a la gracia de Dios. Puede ser dirigido hacia Dios, Dioses o hacia el preceptor espiritual de uno (Uniéndose a Siva).

 

Bhakti-yoga—the system of cultivation of bhakti, or pure devotional service, which is untinged by sense gratification or philosophical speculation.

Bhakti yoga. El camino de la unión con Dios por la devoción. Yoga de la devoción. GLOSARIO DE LA TRADICION.

Bhakti-yoga:    

 

Definición de Bhakti-yoga:

 

TEXTO 26

 

Pa[iTaåÖeiNd]YaPa[a<aMaNaaebuiÖMauPaarTaMa( )

SQaaNa}aYaaTPar& Pa[aá& b]ø>aUTaMaivi§-YaMa( )) 26 ))

 

pratiruddhendriya-präëa-

mano-buddhim upäratam

sthäna-trayät paraà präptaà

brahma-bhütam avikriyam

 

pratiruddha—reprimidos; indriya—los órganos de los sentidos; prāṇa—el aire de la respiración; manaḥ—la mente; buddhim—inteligencia; upāratam—inactivo; sthāna—lugares; trayāt—de los tres; param—trascendental; prāptam—logrado; brahma-bhūtam—cualitativamente igual al Absoluto Supremo; avikriyam—no afectado.

 

TRADUCCIÓN

 

Los órganos de los sentidos del muni, y su respiración, mente e inteligencia, estaban todos apartados de las actividades materiales, y él se hallaba en un trance, apartado de los tres estados (vigilia, sueño e inconsciencia), habiendo alcanzado una posición trascendental que era cualitativamente igual a la del Absoluto Supremo.

 

SIGNIFICADO

 

Parece ser que el muni, en cuya ermita entró el Rey, estaba sumido en un trance yóguico. La posición trascendental se logra a través de tres procesos, a saber, el proceso de jñāna, o el conocimiento teórico acerca de la trascendencia; el proceso de yoga, o el verdadero logro del trance mediante la manipulación de las funciones fisiológicas y psicológicas del cuerpo; y el muy aprobado proceso de bhakti-yoga, o el de ocupar los sentidos en el servicio devocional del Señor.

 

También en El Bhagavad-gītā tenemos la información acerca del desarrollo gradual de la percepción desde la materia hasta la entidad viviente. Nuestro cuerpo y mente materiales se desarrollan a partir de la entidad viviente, el alma, y como estamos influidos por las tres cualidades de la materia, olvidamos nuestra verdadera identidad. El proceso de jñāna especula teóricamente acerca de la realidad del alma. Pero el bhakti-yoga ocupa de hecho al espíritu en la ejecución de actividades. La percepción de la materia se trasciende hasta estados aún más sútiles de los sentidos. Los sentidos se trascienden hasta la mente, que es más sutil, y luego hasta las actividades respiratorias, llegando gradualmente a la inteligencia. Más allá de la inteligencia, el alma viviente se llega a comprender mediante las actividades mecánicas del sistema de yoga, o la práctica de la meditación en la que se contienen los sentidos, regulando el sistema respiratorio y aplicando la inteligencia para elevarse a la posición trascendental. Este trance detiene todas las actividades materiales del cuerpo. El Rey vio al muni en esa posición. Él también vio al muni  de la siguiente manera. (S.B. 1º, Cap. 18, V. 26, págs. 903-904).

 

Véase también: Conciencia de Krsna, proceso de Bhakti-yoga, Bhakti-yoga, Servicio Devocional al Señor Supremo.

 

Si es puro es independiente de dichos Karma y Jñana, debido a que él sólo, además de poder conferirle a uno la liberación de la vida condicional, también puede otorgarle a uno el amoroso servicio trascendental del Señor. //  BHAKTI-YOGA. Yoga o unión mística conseguida siguiendo el sendero de la devoción. //  Bhakti-yoga: Vinculación con el Señor Supremo mediante el servicio devocional. (5º). (buddhi-yoga, servicio devocional) La vía del desarrollo del bhakti, el amor a Dios, en su estado puro, sin la menor mancha de acción interesada (karma) o de especulación filosófica (jñāna). Constituye la etapa final del yoga tal como se enseña Bhakti-yoga: El sistema cientifico del cultivo del bhakti, o servicio devocional puro, que no está contaminado con la complacencia de los sentidos ni con la especulación filosófica. (Bg). //  Bhakti-yoga: (buddhi-yoga, servicio devocional) La vía del desarrollo del bhakti, el amor a Dios, en su estado puro, sin la menor mancha de acción interesada (karma) o de especulación filosófica (jñāna). Constituye la etapa final del yoga tal como se enseña en El Bhagavad-gītā, y se practica mediante la entrega de uno al Señor Supremo, Śrī Kṛṣṇa, a través de las nueve actividades devocionales y bajo la dirección de un ācārya (1º).

 

bhakti-yoga. con servicio devocional (C. 3º, Cap. 9, V. 11).

 

bhakti-yoga. de servicio devocional místico (C. 5º, Cap. 1, V. 27).

 

bhakti-yoga. del proceso místico del servicio devocional (C. 5º, Cap. 17, V. 3).

 

bhakti-yoga. devocional (C. 1º, Cap. 5, V. 35).

 

bhakti-yoga. la ciencia del servicio devocional (C. 1º, Cap. 8, V. 20).

 

bhakti-yoga. servicio devocional (C. 4º, Cap. 24, V. 59).

 

BHAKTI-YOGAH. (sáns. Svami Prabhupāda). Contacto del servicio devocional.

 

bhakti-yoga-lakṣaṇaḥ. con señales de servicio devocional puro (C. 5º, Cap. 19, V. 20).

 

bhakti-yogaḥ. bhakti-yoga, o servicio devocional (C. 6º, Cap. 3, V. 22).

 

bhakti-yogaḥ. el servicio devocional (C. 4º, Cap. 24, V. 53).

 

bhakti-yogaḥ. contacto del servicio devocional (C. 1º, Cap. 2, V. 7).

 

bhakti-yogaḥ. servicio devocional (C. 3º, Cap. 29, V. 35).

 

bhakti-yogaḥ. servicio devocional directo (C. 2º, Cap. 2, V. 33).

 

bhakti-yogaiḥ. por medio de servicio devocional (C. 3º, Cap. 15, V. 47).

 

bhakti-yogam. el proceso de vinculación del servicio devocional (C. 1º, Cap. 7, V. 6).

 

bhakti-yogam. servicio devocional amoroso (C. 5º, Cap. 6, V. 18).

 

bhakti-yogasya. de los principios del servicio devocional (C. 7º, Cap. 10, V. 1).

 

bhakti-yogasya. del servicio devocional (C. 3º, Cap. 29, V. 11-12).

 

bhakti-yogena. con el proceso de servicio devocional (C. 4º, Cap. 8, V. 61).

 

bhakti-yogena. con servicio devocional (C. 7º, Cap. 1, V. 27).

 

bhakti-yogena. mediante el servicio devocional (C. 5º, Cap. 18, V. 34).

 

bhakti-yogena. mediante la práctica del servicio devocional (C. 3º, Cap. 25, V. 44).

 

bhakti-yogena. por medio del servicio devocional (C. 3º, Cap. 25, V. 43).

 

bhakti-yogena. por ofrecer al Señor servicio amoroso trascendental (C. 9º, Cap. 4, V. 26).

 

bhakti-yogena. por vincularse (C. 3º, Cap. 7, V. 12).

 

bhakti-yogena. prestándole servicio devocional al Señor (C. 2º, Cap. 3, V. 10).

 

bhakti-yogena. servicio devocional (C. 3º, Cap. 2, V. 4).

 

bhakti-yuktaḥ. estando situado en servicio devocional (C. 3º, Cap. 9, V. 31).

 

bhakti-yuktena. desempeñando servicio devocional (C. 3º, Cap. 24, V. 47).

 

Bhaktidevi: Personificación del servicio devocional (4º-2ª).

 

bhaktiḥ. amor y devoción (C. 5º, Cap. 13, V. 22).

 

bhaktiḥ. amoroso servicio trascendental (C. 1º, Cap. 13, V. 2).

 

bhaktiḥ. devoción (C. 3º, Cap. 25, V. 25).

 

bhaktiḥ. el servicio devocional (C. 3º, Cap. 25, V. 32).

 

bhaktiḥ. ocupación en servicio devocional (C. 7º, Cap. 11, V. 23).

 

bhaktiḥ. que posee servicio devocional (C. 5º, Cap. 19, V. 1).

 

bhaktiḥ. sentimientos de querer hacer servicio devocional (C. 1º, Cap. 7, V. 7).

 

bhaktiḥ. servicio amoroso (C. 1º, Cap. 2, V. 18).

 

bhaktiḥ. servicio devocional (C. 10º, Cap. 8, V. 49).

 

bhaktiḥ. servicio devocional a la Suprema Personalidad de Dios (C. 7º, Cap. 10, V. 43-44).

 

bhaktiḥ bhagavati. el culto del bhakti, el servicio devocional ofrecido a la Suprema Personalidad de Dios (C. 10º, Cap. 8, V. 51).

 

bhaktiḥ harau. apego devocional y servicio al Señor (C. 10º, Cap. 7, V. 1-2).

 

Bhaktih paresānubhavo:  

 

bhaktim. amor y fe con servicio devocional (C. 6º, Cap. 17, V. 31).

 

bhaktim. devoción (C. 1º, Cap. 16, V. 13-15).

 

bhaktim. servicio al Señor (C. 1º, Cap. 2, V. 22).

 

bhaktim. servicio devocional (C. 1º, Cap. 15, V. 51).

 

bhaktimatā. por el devoto (C. 4º, Cap. 13, V. 4).

 

Bhaktisiddhānta Gosvāmī Mahārāja: (como naisthika brahmacārī)

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura:

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura, acepta a Kṛṣṇa como Dios:

TEXTO 19 

 

MaaYaaJaviNak-aC^àMajaDaae+aJaMaVYaYaMa( )

Na l/+YaSae MaU!d*Xaa Na$=ae Naa$yDarae YaQaa )) 19 ))

 

mäyä-javanikäcchannam

ajïädhokñajam avyayam

na lakñyase müòha-dåçä

naöo näöyadharo yathä

 

māyā—engañadora; javanikā—cortina; ācchannam—cubierto por; ajñā—ignorante; adhokṣajam—más allá del alcance del concepto material (trascendental); avyayam—irreprochable; na—no; lakṣyase—observado; mūḍha-dṛśā—por el observador necio; naṭaḥ—artista; nāṭya-dharaḥ—vestido como un actor; yathā—como.

 

TRADUCCIÓN 

 

Estando más allá del alcance de la limitada percepción de los sentidos, Tú eres el factor eternamente irreprochable que está cubierto por la cortina de energía alucinante. Tú eres invisible para el observador necio, de la misma manera en que un actor al desempeñar un papel no es reconocido.

SIGNIFICADO 

 

En El Bhagavad-gītā, el Señor Śrī Kṛṣṇa afirma que las personas poco inteligentes lo toman equivocadamente por un hombre ordinario como nosotros, y que por ello lo menosprecian. Aquí, la reina Kuntī confirma lo mismo. Las personas poco inteligentes son aquellas que se rebelan en contra de la autoridad del Señor. Dichas personas son conocidas como asuras. Los asuras no pueden reconocer la autoridad del Señor. Cuando el propio Señor aparece entre nosotros como Rāma, Nṛsiṁha, Varāha o en Su forma original de Kṛṣṇa, realiza muchos actos maravillosos que son humanamente imposibles de realizar. Como habremos de encontrar en el Décimo Canto de esta gran obra literaria, el Señor Śrī Kṛṣṇa, incluso en los días en que aún se hallaba en el regazo de Su madre, exhibió Sus actividades humanamente imposibles de realizar. Él mató a la bruja Pūtanā, pese a que ella se untó veneno en el pecho sólo para matar al Señor. El Señor chupó el pecho de ella tal como lo haría un bebé ordinario, y le chupó también su propia vida. Así mismo, Él levantó la colina Govardhana, tal como un niño que levanta un hongo, y permaneció de pie continuamente durante varios días, tan sólo para brindarles protección a los residentes de Vṛndāvana. Éstas son algunas de las actividades sobrehumanas del Señor que se describen en Escrituras védicas autoritativas, tales como los Purāṇas, Itihāsas (historias) y Upaniṣads. Él ha dado instrucciones maravillosas en la forma de El Bhagavad-gītā. Él ha exhibido facultades maravillosas como héroe, cabeza de familia, maestro y renunciante. Él ha aceptado como la Suprema Personalidad de Dios por personalidades muy autoritativas, tales como Vyāsa, Devala, Asita, Nārada, Madhva, Śaṅkara, Rāmānuja, Śrī Caitanya Mahāprabhu, Jīva Gosvāmī, Viśvanātha Cakravartī, Bhaktisiddhānta Sarasvatī y todas las demás autoridades de la línea. Él mismo ha declarado otro tanto en muchos lugares de las Escrituras auténticas. Y aún así existe una clase de hombres con mentalidad demoníaca, que siempre están reacios a aceptar al Señor como la Suprema Verdad Absoluta. Esto se debe en parte a su escaso acopio de conocimiento, y en parte a su terca obstinación, que es el resultado de diversas fechorías realizadas en el pasado y en el presente. Personas de esa clase no pudieron reconocer al Señor Śrī Kṛṣṇa ni siquiera cuando Él estuvo presente ante ellos. Otra dificultad que existe es que aquellos que dependen más de sus imperfectos sentidos, no pueden llegar a comprender que Él es el Señor Supremo. Dichas personas son como el científico moderno. Ellas quieren conocer todo por medio de su conocimiento experimental. Pero no es posible conocer a la Suprema Persona mediante el imperfecto conocimiento experimental. A Él se le describe aquí como adhokṣaja, o que está más allá del alcance del conocimiento experimental. Todos nuestros sentidos son imperfectos. Nosotros decimos que lo observamos absolutamente todo, pero hemos de admitir que únicamente podemos observar las cosas bajo ciertas condiciones materiales, las cuales también están más allá de nuestro control. El Señor está más allá de la observación perceptiva de los sentidos. La reina Kuntī acepta esta deficiencia del alma condicionada, especialmente de la poco inteligente clase femenina. Para las personas poco inteligentes debe haber cosas como templos, mezquitas o iglesias, de modo que puedan comenzar a reconocer la autoridad del Señor y a oír a las autoridades hablar de Él en esos lugares sagrados. Para los hombres poco inteligentes, ese comienzo de la vida espiritual es esencial, y únicamente los hombres necios censuran el establecimiento de dichos lugares de adoración, que se requieren para elevar el nivel de los atributos espirituales de las masas. Para las personas poco inteligentes, el postrarse ante la autoridad del Señor, como generalmente se hace en los templos, mezquitas o iglesias, es tan beneficioso, como para los devotos adelantados lo es el meditar en Él mediante el servicio activo. (S.B. 1º, Cap. 8, V. 19, págs. 369-370).

 

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura, como autor de literatura trascendental:

El Señor Śrī Caitanya Mahāprabhu es el propio Señor Śrī Kṛṣṇa. Sin embargo, en esa ocasión, apareció como un gran devoto del Señor, para predicarle a la gente en general, así como también a los religiosos y filósofos, acerca de la posición trascendental de Śrī Kṛṣṇa, el Señor primordial y la causa de todas las causas. La esencia de Su prédica consiste en que el Señor Śrī Kṛṣṇa, que apareció en Vrajabhūmi (Vṛndāvana) como el hijo del rey de Vraja (Nanda Mahārāja), es la Suprema Personalidad de Dios, y, por consiguiente, es digno de la adoración de todos. Vṛndāvana-dhāma no es diferente del Señor, debido a que el nombre, la fama, la forma del Señor y el lugar en que Él se manifiesta, son todos idénticos al Señor en términos de conocimiento absoluto. Por consiguiente, Vṛndāvana-dhāma es tan digno de adoración como el Señor. Las doncellas de Vrajabhūmi exhibieron la más elevada forma de adoración trascendental del Señor, en la forma de un afecto puro por Él, y el Señor Śrī Caitanya Mahāprabhu recomienda ese proceso como la más excelente de todas las formas de adoración. Él acepta El Śrīmad-Bhāgavata Purāṇa como la literatura inmaculada para entender al Señor, y predica que la meta máxima de la vida para todos los seres humanos es la de llegar a la etapa de prema, o de amor por Dios.

 

Muchos devotos del Señor Caitanya, como Śrīla Vṛndāvana dāsa Ṭhākura, Śrī Locana dāsa Ṭhākura, Śrīla Kṛṣṇadāsa Kavirāja Gosvāmī, Śrī Kavikarṇapūra, Śrī Prabodhānanda Sarasvatī, Śrī Rūpa Gosvāmī, Śrī Sanātana Gosvāmī, Śrī Raghunātha Bhaṭṭa Gosvāmī, Śrī Jīva Gosvāmī, Śrī Gopāla Bhaṭṭa Gosvāmī, Śrī Raghunātha dāsa Gosvāmī, y en época más reciente, en los últimos doscientos años, Śrī Viśvanātha Cakravartī, Śrī Baladeva Vidyābhūṣaṇa, Śrī Śyāmānanda Gosvāmī, Śrī Narottama dāsa Ṭhākura, Śrī Bhaktivinoda Ṭhākura y, finalmente, Śrī Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura (nuestro maestro espiritual), y muchos otros grandes y renombrados eruditos y devotos del Señor, han preparado voluminosos libros y escritos acerca de la vida y preceptos del Señor. (S.B. 1º, Introduc., pág. 6).

 

TEXTO 17

 

TaSYa k-MaaR<Yaudarai<a PairGaqTaaiNa SaUiri>a" )

b]Uih Na" é[ÕDaaNaaNaa& l/Il/Yaa dDaTa" k-l/a" )) 17 ))

 

tasya karmäëy udäräëi

parigétäni süribhiù

brühi naù çraddadhänänäà

lélayä dadhataù kaläù

 

tasya—Su; karmāṇi—actos trascendentales; udārāṇi—magnánimos; parigītāni—difundidos; sūribhiḥ—por las grandes almas; brūhi—por favor, habla; naḥ—a nosotros; śraddadhānānām—preparados para recibir con respeto; līlayā—pasatiempos; dadhataḥ—advenidas; kalāḥ—encarnaciones.

 

TRADUCCIÓN 

 

Sus actos trascendentales son magníficos y placenteros, y los cantan grandes y eruditos sabios, tales como Nārada. De manera que, por favor, háblanos, pues estamos ansiosos de oír hablar de las aventuras que Él lleva a cabo en Sus diversas encarnaciones.

 

SIGNIFICADO 

 

La Personalidad de Dios nunca está inactivo, como sugieren algunas personas poco inteligentes. Sus obras son magníficas y magnánimas. Todas sus creaciones, tanto materiales como espirituales, son maravillosas, y contienen plena variedad. Almas liberadas, tales como Śrīla Nārada, Vyāsa, Vālmīki, Devala, Asita, Madhva, Śrī Caitanya, Rāmānuja, Viṣṇusvāmī, Nimbārka, Śrīdhara, Viśvanātha, Baladeva, Bhaktivinoda, Siddhānta Sarasvatī, y muchas otras almas eruditas y autorrealizadas, las describen muy bien. Esas creaciones, tanto las materiales como las espirituales, están llenas de opulencia, belleza y conocimiento, pero el ámbito espiritual es más magnifico, por estar colmado de conocimiento, bienaventuranza y eternidad. Las creaciones materiales se manifiestan por algún tiempo como sombras pervertidas del reino espiritual, y puede decirse que se asemejan a los cisnes: atraen a la gente de un calibre poco inteligente, que es atraída por cosas falsas. Semejantes necios no tienen información alguna acerca de la realidad, y dan por sentado que la falsa manifestación material es lo máximo que existe. Pero hombres más inteligentes, guiados por sabios como Vyāsa y Nārada, saben que el eterno reino de Dios es más delicioso y grande, y que está colmado eternamente de bienaventuranza y conocimiento. Aquellos que no están versados en las actividades del Señor y Su reino trascendental, a veces son favorecidos por el Señor en Sus aventuras como encarnaciones, en las que despliega la dicha eterna que proporciona Su compañía en el reino trascendental. Mediante esas actividades, Él atrae a las almas condicionadas del mundo material. Algunas de esas almas condicionadas están dedicadas al falso disfrute de los sentidos materiales, y otras simplemente están negando la verdadera vida que tienen en el mundo espiritual. Esas personas poco inteligentes son conocidas como karmīs, o trabajadores fruitivos, y jñānīs, o áridos especuladores mentales. Pero por encima de estas dos clases de hombres, se halla el trascendentalista conocido como sātvat, o el devoto, que ni se ocupa de la desenfrenda actividad material, ni de la especulación material. Él se dedica al servicio positivo del Señor, y en virtud de ello obtiene el más elevado beneficio espiritual, que les es desconocido a los karmīs y jñānīs.

 

El Señor, como controlador supremo tanto del mundo material como del mundo espiritual, tiene diferentes encarnaciones de ilimitadas categorías. Encarnaciones tales como Brahmā, Rudra, Manu, Pṛthu y Vyāsa son Sus encarnaciones cualitativas materiales, pero Sus encarnaciones como Rāma, Narasiṁha, Varāha y Vāmana son Sus encarnaciones trascendentales. El Señor Śrī Kṛṣṇa es el manantial de todas las encarnaciones, y, por consiguiente, Él es la causa de todas las causas. (S.B. 1º, Cap. 1, V. 17, págs. 68-69).

 

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura, como predicador:

El Señor dejó por escrito únicamente ocho ślokas de Sus instrucciones, que se conocen como El Śikṣāṣṭaka. Todos los demás libros de Su culto divino fueron escri­tos de una manera extensa por los principales seguidores del Señor, los seis Gosvāmīs de Vṛndāvana, y los seguidores de éstos. El culto de la filosofía Caitanya es más rico que cualquier otro, y se admite que es la reli­gión viviente del día con la potencia de propagarse como el viśva-dharma, o la religión universal. Nos com­place que el asunto haya sido acogido por algunos sabios entusiastas, tales como Bhaktisiddhānta Sarasvatī Gosvāmī Mahārāja y sus discípulos. Esperamos ansio­samente los felices días del bhāgavata-dharma, o prema-dharma, inaugurado por Śrī Caitanya Mahāprabhu- (S.B. 1º, Introduc., pág. 35).

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura, libera al Autor:

TEXTO 29 

 

Wv& raJaa ivdure<aaNauJaeNa

Pa[jac+aubaeRiDaTa AaJaMaq!" )

i^tva Svezu òehPaaXaaNd]i!Manae

iNaê§-aMa >a]aTa*SaNdiXaRTaaßa )) 29 ))

 

evaà räjä vidureëänujena

prajïä-cakñur bodhita äjaméòhaù

chittvä sveñu sneha-päçän draòhimno

niçcakräma bhrätå-sandarçitädhvä

evam—así pues; rājā—el rey Dhṛtarāṣṭra; vidureṇa anujena—por Vidura, su hermano menor; prajñā—conocimiento introspectivo; cakṣuḥ—ojos; bodhitaḥ—siendo entendido; ājamīḍhaḥ—Dhṛtarāṣṭra, vástago de la familia de Ajamīḍha; chittvā—rompiendo; sveṣu—en relación con los parientes; sneha-pāśān—la fuerte red del afecto; draḍhimnaḥ—por la tenacidad; niścakrāma—salió; bhrātṛ—por su hermano; sandarśita—en dirección; adhvā—la senda de la liberación.

 

TRADUCCIÓN 

 

Entonces, Mahārāja Dhṛtarāṣṭra, el vástago de la familia de Ajamīḍha, firmemente convencido por el conocimiento introspectivo (prajñā), rompió al instante la fuerte red del afecto familiar, mediante su resuelta determinación. Así pues, de inmediato se fue del hogar para emprender el camino de la liberación, tal como se lo indicó Vidura, su hermano menor.

 

SIGNIFICADO 

 

El Señor Śrī Caitanya Mahāprabhu, el gran predicador de los principios de El Śrīmad-Bhāgavatam, ha recalcado la importancia de relacionarse con sādhus, o devotos puros del Señor. Él dijo que por el hecho de relacionarse un solo momento con un devoto puro, uno puede lograr la absoluta perfección. No nos averguenza admitir que de este hecho tuvimos experiencia en nuestra vida real. Si Su Divina Gracia Śrīmad Bhaktisiddhānta Sarasvatī Gosvāmī Mahārāja no nos hubiera favorecido con nuestro primer encuentro de sólo unos cuantos minutos, nos habría resultado imposible aceptar esta enorme tarea de exponer El Śrīmad-Bhāgavatam en inglés*. De no haberlo visto en ese oportuno momento, me hubiera podido convertir en un gran magnate de negocios, pero nunca hubiera podido recorrer la senda de la liberación y dedicarme al verdadero servicio del Señor bajo las instrucciones de Su Divina Gracia. Y aquí hay otro ejemplo práctico por obra de la relación de Vidura con Dhṛtarāṣṭra. Mahārāja Dhṛtarāṣṭra estaba bien atrapado en una red de afectos relacionados con la política, la economía y el apego familiar, e hizo todo lo que estaba a su alcance para lograr el mal llamado éxito en los proyectos que planeó, pero fracasó de principio a fin en lo que se refiere a sus actividades materiales. Y aún así, pese a su vida de fracasos, logró el mayor de todos los éxitos en la autorrealización, gracias a las instrucciones contundentes de un devoto puro del Señor, que es el símbolo típico de un sādhu. Las Escrituras estipulan, por lo tanto, que uno debe relacionarse únicamente con sādhus, rechazando todas las demás clases de compañías, y gracias a eso se tendrán suficientes oportunidades de oír hablar a los sādhus, quienes pueden cortar en pedazos los vínculos del afecto ilusorio del mundo material. Es un hecho que el mundo material es una gran ilusión, porque, en un momento, todo parece ser una realidad tangible, pero un momento después todo se evapora, como la enérgica espuma de mar o como una nube en el cielo. Sin duda que una nube en el cielo parece ser una realidad, porque causa la lluvia, y debido a las lluvias aparecen muchísimas cosas verdes temporales; pero, en fin de cuentas, todo desaparece a su debido tiempo, es decir, la nube, la lluvia y la verde vegetación. Mas, el cielo permanece, y las variedades que hay en el cielo, o los luminares, también permanecen por siempre. De igual modo, la Verdad Absoluta, que es como el cielo, permanece eternamente, y la temporal nube de la ilusión va y viene. Los seres vivientes ignorantes son atraídos por la nube temporal, pero los hombres inteligentes están más interesados en el cielo eterno con toda su variedad. (S.B. 1º, Cap. 13, V. 29, págs. 653-655).

 

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura, maestro espiritual del autor:

TEXTO 30

 

Sa Wz l/aeke- iv:YaaTa" Parqi+aidiTa YaTPa[>au" )

PaUv| d*íMaNauDYaaYaNa( Parq+aeTa NareiZvh )) 30 ))

 

sa eña loke vikhyätaù

parékñid iti yat prabhuù

pürvaà dåñöam anudhyäyan

parékñeta nareñv iha

 

saḥ—él; eṣaḥ—en este; loke—mundo; vikhyātaḥ—famoso; parīkṣit—aquel que examina; iti—así pues; yat—que; prabhuḥ—¡oh, Rey mío!; pūrvam—antes; dṛṣṭam—visto; anudhyāyan—contemplando constantemente; parīkṣeta—examinará; nareṣu—a cada hombre; iha—aquí.

 

TRADUCCIÓN 

 

Así pues, su hijo se volvería famoso en el mundo con el nombre de Parīkṣit (el examinador), porque llegaría a examinar a todos los seres humanos, en su búsqueda de aquella personalidad que vio antes de nacer. De ese modo, llegaría a contemplar al Señor constantemente.

 

SIGNIFICADO 

 

Mahārāja Parīkṣit, por lo afortunado que era, obtuvo una impresión del Señor incluso en el vientre de su madre, y por eso su meditación en el Señor estaba constantemente consigo. Una vez que la impresión de la forma trascendental del Señor se fija en la mente de uno, jamás se lo puede olvidar, bajo ninguna circunstancia. Después de salir del vientre, el niño Parīkṣit tenía el hábito de examinar a todo el que se encontraba, para ver si era o no la misma personalidad que vio por primera vez en el vientre. Pero nadie podía ser ni igual ni más atractivo que el Señor, y, debido a eso, nunca aceptó a nadie. Sin embargo, el Señor estaba constantemente con él en virtud de ese examen, y, en consecuencia, Mahārāja Parīkṣit siempre se hallaba dedicado al servicio devocional del Señor, mediante el recuerdo.

 

Śrīla Jīva Gosvāmī señala en relación con esto que, si a cada niño se le inculca una impresión del Señor desde su misma infancia, sin duda que se volverá un gran devoto del Señor, tal como Mahārāja Parīkṣit. Puede que un niño no sea tan afortunado como Mahārāja Parīkṣit y por eso no tenga la oportunidad de ver al Señor en el vientre de su madre, pero aún así puede volverse igual de afortunado, si sus padres lo desean. Mi propia vida es un ejemplo práctico de esto. Mi padre era un devoto puro del Señor, y cuando yo tenía tan sólo cuatro o cinco años de edad, me dio un par de formas de Rādhā y Kṛṣṇa. A modo de juego, yo solía adorar a esas Deidades junto con mi hermana, y solía imitar las ceremonias de un templo vecino de Rādhā-Govinda. Por el hecho de visitar constantemente ese templo vecino y copiar las ceremonias al jugar con mis propias Deidades, se desarrolló en mí una atracción natural por el Señor. Mi padre solía observar en casa todas las ceremonias que eran apropiadas para mi posición. Más adelante, esas actividades se suspendieron debido a mi asociación en las escuelas y universidades, y perdí la práctica por completo. Pero en mi juventud, cuando conocí a mi maestro espiritual, Śrī Śrīmad Bhaktisiddhānta Sarasvatī Gosvāmī Mahārāja, reviví de nuevo mi antigua costumbre, y las mismas Deidades de juego se convirtieron en mis Deidades venerables, bajo la debida regulación. Esto lo seguí hasta que abandoné las relaciones familiares, y me siento complacido de que mi generoso padre me diera la primera impresión, que Su Divina Gracia transformó luego en servicio devocional regulativo. Mahārāja Prahlāda también aconsejó que desde los albores de la infancia se inculcaran dichas impresiones de una relación divina, pues, de lo contrario, uno podía perder la oportunidad que se tiene en la forma humana de vida, la cual es muy valiosa, aunque sea tan temporal como otras. (S.B. 1º, Cap. 12, V. 30, págs. 610-611).

 

(1874-1936) El “abuelo” de la Sociedad Internacional para la Conciencia de Kṛṣṇa; el maestro espiritual de Su Divina Gracia A. C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda. (1º)

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Gosvāmī Mahārāja Prabhupāda: El maestro espiritual de Su Divina Gracia A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda. (Bg).

 

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura: (1874-1937) Maestro espiritual de Su Divina Gracia A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda y, por lo tanto, abuelo espiritual del actual movimiento para la conciencia de Kṛṣṇa. Poderoso predicador que fundó sesenta y cuatro misiones en la India (4º-2ª). //(1874-1936) El “abuelo” de la Sociedad Internacional para la Conciencia de Kṛṣṇa; el maestro espiritual de Su Divina Gracia A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda (1º).

 

Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura, Śrīla:

 

 

 

Srila Bhaktisidhantha Sarasvati Thakur

Sus Libros:

 

 

Asumiendo la Responsabilidad de ser Guru 

Asumiendo la Responsabilidad de ser Guru 

Biografía de Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura, Srila 

Cibertemplo del Avatāra Dorado (Las Enseñanzas de Caitanya Mahāprabhu) 

Las Enseñanzas del Señor Śrī Caitanya Mahāprabhu (1) 

Las Enseñanzas del Señor Śrī Caitanya Mahāprabhu (1) 

Las Enseñanzas del Señor Śrī Caitanya Mahāprabhu (1) 

Las Enseñanzas del Señor Śrī Caitanya Mahāprabhu (2) 

Las Enseñanzas del Señor Śrī Caitanya Mahāprabhu (2) 

Las Enseñanzas del Señor Śrī Caitanya Mahāprabhu (2) 

Vida y Enseñanzas de Śrī Caitanya Mahāprabhu 



 

bhaktitaḥ. con actitud de servicio devocional (C. 4º, Cap. 20, V. 35-36).

 

bhaktitaḥ. con devoción (C. 6º, Cap. 18, V. 36).

 

bhaktitaḥ. con gran devoción (C. 6º, Cap. 7, V. 23).

 

Bhaktivedanta Swami Prabhupāda A.C:   

Bhaktivinoda Ṭhākura:

 

El Señor Śrī Caitanya Mahāprabhu es el propio Señor Śrī Kṛṣṇa. Sin embargo, en esa ocasión, apareció como un gran devoto del Señor, para predicarle a la gente en general, así como también a los religiosos y filósofos, acerca de la posición trascendental de Śrī Kṛṣṇa, el Señor primordial y la causa de todas las causas. La esencia de Su prédica consiste en que el Señor Śrī Kṛṣṇa, que apareció en Vrajabhūmi (Vṛndāvana) como el hijo del rey de Vraja (Nanda Mahārāja), es la Suprema Personalidad de Dios, y, por consiguiente, es digno de la adoración de todos. Vṛndāvana-dhāma no es diferente del Señor, debido a que el nombre, la fama, la forma del Señor y el lugar en que Él se manifiesta, son todos idénticos al Señor en términos de conocimiento absoluto. Por consiguiente, Vṛndāvana-dhāma es tan digno de adoración como el Señor. Las doncellas de Vrajabhūmi exhibieron la más elevada forma de adoración trascendental del Señor, en la forma de un afecto puro por Él, y el Señor Śrī Caitanya Mahāprabhu recomienda ese proceso como la más excelente de todas las formas de adoración. Él acepta El Śrīmad-Bhāgavata Purāṇa como la literatura inmaculada para entender al Señor, y predica que la meta máxima de la vida para todos los seres humanos es la de llegar a la etapa de prema, o de amor por Dios.

 

Muchos devotos del Señor Caitanya, como Śrīla Vṛndāvana dāsa Ṭhākura, Śrī Locana dāsa Ṭhākura, Śrīla Kṛṣṇadāsa Kavirāja Gosvāmī, Śrī Kavikarṇapūra, Śrī Prabodhānanda Sarasvatī, Śrī Rūpa Gosvāmī, Śrī Sanātana Gosvāmī, Śrī Raghunātha Bhaṭṭa Gosvāmī, Śrī Jīva Gosvāmī, Śrī Gopāla Bhaṭṭa Gosvāmī, Śrī Raghunātha dāsa Gosvāmī, y en época más reciente, en los últimos doscientos años, Śrī Viśvanātha Cakravartī, Śrī Baladeva Vidyābhūṣaṇa, Śrī Śyāmānanda Gosvāmī, Śrī Narottama dāsa Ṭhākura, Śrī Bhaktivinoda Ṭhākura y, finalmente, Śrī Bhaktisiddhānta Sarasvatī Ṭhākura (nuestro maestro espiritual), y muchos otros grandes y renombrados eruditos y devotos del Señor, han preparado voluminosos libros y escritos acerca de la vida y preceptos del Señor. (S.B. 1º, Introduc., pág. 6).

 

El pionero del programa para bendecir al mundo entero con conciencia de Kṛṣṇa. El padre de Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī. (Bg). //  (1838-1915) El “bisabuelo” de la Sociedad Internacional para la Conciencia de Kṛṣṇa; el maestro espiritual y padre de Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī (1º).

 


 

 

Sus Libros:

 

 

Kedarnath, que posteriormente fue conocido por su posición preeminente dentro del mundo Vaishnava como Bhakti Vinoda Thakur, nació en 1.838 en el seno de una familia aristocrática dueña de Govindpur, sede del actual Fuerte William de Calcuta. A la edad de catorce años, Kedarnath fue admitido en una institución hinduísta de caridad de Calcuta donde estudió por espacio de cuatro años, y durante ese tiempo comenzó a escribir y a componer artículos y poemas en inglés. Kedarnath solía escribir también artículos para el "Hindu Intelligence", un famoso periódico editado por su pariente Kaliprasad Ghosh, persona bien conocida dentro de la sociedad culta de Calcuta. Estudió las obras de Addison y Edward Young bajo la tutela del Reverendo Greaves, y también las de Carlyle, William Hazlitt, Jeffery y Macaulay, y publicó sus numerosos poemas en inglés en la Library Gazette. La señora Locke admiraba profundamente su poema titulado "Poriyed".

Kedarnath entró en la Escuela Hinduísta como estudiante de primer año en 1.856 cuando la Universidad de Calcuta acababa de establecerse. Satyendranath Tagore, primer I.C.S. indio y hermano del poeta Rabindra Nath Tagore, junto con Ganendra Nath Tagore y Kesava Sen (que más tarde se convertirían en los famosos líderes de la Brahma Samaj), fueron sus amigos de colegio. Kedarnath escribió la primera parte de su libro en inglés "Poriyed" en 1.856, y poco después publicó los otros dos volúmenes. El Reverendo Duff le dedicó grandes elogios y le pidió que escribiera poemas sobre la opresión de los Zamindar y la tortura de sus tenientes. Mantuvo una estrecha relación con el Reverendo Duff y George Thompson, y este último le enseñó a convertirse en un orador eficaz. El Sr. Thompson le decía que él solía dar conferencias a los campos de maíz que había entre su casa y el Parlamento.

Fue el amigo más íntimo de Dwijendra Nath Tagore, hermano mayor de su compañero de clase Satyendra Nath Tagore. Con Dwijendra Nath estudió las obras de Kant, Goethe, Hizel, Swedenburg, Schopenhuer, Hume, Voltaire y otros. En esa época solía también dar charlas en reuniones literarias. Su amigo Sri Tarak Nath Palit, que se hizo cargo de todos los gastos de la creación de la Facultad de Ciencias de Calcuta, le persuadió para que diera una conferencia ante la Sociedad Británica de los Zamindar pro-británicos de Bengala a la que acudieron numerosos europeos. En la siguiente reunión de la citada sociedad, Kedarnath leyó su dramática traducción del Vital Pancha Vingsati, lectura que fue seguida de un caluroso debate.

Kedarnath estudió las obras del movimiento Brahma tras haber entablado amistad con Dwijendra Nath, Satyendra Nath y otros miembros de la familia Tagore, que eran los líderes y guías del movimiento. También mantuvo frecuentes conversaciones con el Reverendo Duff, bajo cuya dirección estudió la Biblia y otros libros cristianos.

Muy pronto se dedicó al estudio de libros religiosos. Leyó con detenimiento las obras del Sr. Channing y la polémica que había entre Raja Ram Mohan y los misioneros cristianos. También leyó el Corán y las obras de Theodore Parker, Newman y otros. En su biografía admite con franqueza que prefería el cristianismo al brahmaísmo, puesto que los cristianos reconocían la trascendencia de Dios y su función espiritual. Él siempre se situaba del lado de Dios y no era partidario del sistema Brahma de adoración, aunque no por ello rompió su amistad con Dwijendra Nath. En su biografía señala que "si tengo algún amigo del alma entre los hombres, ése es Dwijendra Nath." Fue la época del Motín de Sepoy.

Viajó a Chitimangalpur, en el distrito de Bhadruk en Orisa, donde vivían sus abuelos en una propiedad que habían heredado de Raja Rajballav. Iswar Chandra Vidyasagar Pandit fue su gran modelo. En 1.860 escribió sus "Matemáticas de Orisa" en inglés y el "Bijangram", la primera obra bengalí en versos sueltos en toda la historia de la literatura de dicha lengua. Por ello no es correcto afirmar que Michael Madhusudan Dutta fue el inventor del verso suelto bengalí.

Comenzó su vida activa como profesor de escuela y a los veintiséis años, y en 1.866 entró a formar parte de los servicios ejecutivos como Magistrado Adjunto y Recaudador Adjunto de Chapra. Allí aprendió con Munsi el urdu (lengua en la que escribió su "Registro Valedi") y el persa. En marzo de 1.868 fue nombrado Magistrado Adjunto de Dinajpur.

En Dinajpur entró en contacto con el vaishnavismo, que prevalecía allí bajo la tutela de Raya Saheb Kamala Lochana, el gran Zamindar de Dinajpur, que era descendiente de Ramananda Vasu, un ardiente seguidor de Sri Chaitanya. Conoció a numerosos vaishnavas y consiguió copias del Chaitanya Charitamrita, la traducción en bengalí del Bhagavata y el Bhaktamala. Su primera lectura del Chaitanya-Charita le sirvió para formarse una elevada opinión de Sri Chaitanya. A partir de entonces empezó a contemplarle como Dios y a ocuparse seriamente del estudio de la religión de Sri Chaitanya en compañía de los vaishnavas de Dinajpur. Kedarnath se convirtió así en un acérrimo vaishnava. Estudió profundamente el brahmaísmo, el cristianismo y el islamismo, y realizó un estudio comparativo entre diversas religiones y el vaishnavismo, siendo en este último donde encontraría la concordancia perfecta con su propio pensamiento. Más tarde fue transferido durante algunos meses a Champran y luego a Puri, donde su devoción por Sri Chaitanya se volvió muy intensa.

Cuando se trasladó a Puri con su familia, llevó con él sus dos libros favoritos: el Sri Chaitanya Charita y el Bhagavata. Se sentía feliz de haber sido enviado a Puri donde Sri Chaitanya había pasado tantos años. Con Gopinatha Pandita estudió todo el Bhagavata comentado por Sridhara Swami. Otros dos Pandits llamados Hariharadasa y Markandeya Mahapatra, de Navadvipa y Benarés, que conocían el Nyaya y el Vedanta, se pusieron a estudiar con él el Bhagavata. Kedarnath había aprendido gramática y literatura sánscrita bajo la tutela del gran Isvara Chandra Vidyasagara, Dwijendra Nath Tagore y otros durante sus días de colegio en Calcuta, y ahora volvía a retomar los estudios de dicha lengua. Cuando terminó el Bhagavata, estudió el Sadsandarbha de Jiva Goswami, el Govinda-Bhasya de Baladeva Vidyabhusana, el Prameyarata-navali, el Bhaktirasamrita Sindhu y el Hari Bhaktikalpalatika de Rupa, y otros tratados que encontró en la biblioteca del Raja de Puri. Ahora que dominaba la filosofía del vaishnavismo Gaudiya, escribió un libro en sánscrito, "Datta Kaustubha", y comenzó su famoso "Sri Krishna Samhita". Durante esta época escribió también muchos otros tratados y comenzó un curso para la enseñanza del Bhagavata. Creó una sociedad en el Jagannatha Vallabha Garden para el estudio y la cultura del Bhagavata que denominó Bhagavata Samsad. Los líderes vaishnavas más importantes estaban impresionados por su conocimiento y su fervor religioso, y el gobierno le puso a cargo del templo de Jagannath. Fundó otra sociedad llamada Vidvat Sabha para promover el estudio de la literatura bhakti, y conoció a un gran santo vaishnava llamado Svarupadasa a quien Kedarnath tenía en gran estima. Cada día Kedarnath solía dar una conferencia en el templo de Jagannatha donde trataba de los diversos aspectos del vaishnavismo. Permaneció en Puri cinco años.

Desde Puri fue destinado a distintos lugares de Bengala, lo que le permitió visitar los principales lugares de peregrinaje de los vaishnavas. En 1.878 se instaló de forma más permanente en Narail, en el distrito de Jessore, y allí se hizo muy famoso por su gran actuación como magistrado vaishnava. Muchos cantores de kirtanas solían ir a acompañarle con sus cantos. En 1.879 publicó el Krishna Samhita y en 1.889 el Kalyan Kalpataru, una colección de poemas Pada. El Krishna Samhita fue muy elogiado por todo el país, y Sri Reinhold Rest, del Departamento Indio de Londres, escribió las siguientes palabras sobre la obra: "Al presentar el caracter de Krishna y Su adoración bajo una perspectiva tan sublime y trascendental, ha prestado usted un gran servicio a sus correligionarios; nadie habría apreciado más su obra que mi difunto amigo Goldstucker, el abogado más sincero que los hindúes han tenido jamás en Europa." En Narail fue iniciado por Sri Bipin Vihari Goswami y adoptó estrictamente todas las prácticas vaishnavas. Decidió interesar a la gente educada en el vaishnavismo Gaudiya, y para ello comenzó una publicación mensual que llamó Sajjana Tosani. Se trataba del primer periódico vaishnava. Tras permanecer en Narail durante tres años, realizó un peregrinaje a Allahabad, Ayodhya, Benarés, Vrindabana, etc. En Vrindabana conoció al famoso Jaganathadasa Babaji, el líder de los Gaudiya vaishnavas que más tarde se convertiría en el guía religioso de Kedarnatha y le ayudaría en sus actividades misioneras. El desaparecido Sarada Charana Mitter, que fuera juez de la Magistratura de Calcuta, le hizo llegar una excelente colección de manuscritos vaishnavas, entre los que destacan los comentarios de Viswanath Chakravarti del Bhagavata y del Gita.

Kedarnath decidió dedicarse seriamente a predicar la doctrina de la Gaudiya y para ello abrió una imprenta que llamó Depositario Vaishnava. Los libros filosóficos de los vaishnavas estaban escritos en sánscrito, por lo que asumió la tarea de presentar a la gente la filosofía de la Gaudiya vaishnava de una forma sencilla y popular. Poseía un estilo ágil, vigoroso, lúcido y uniforme enriquecido con unos vastos conocimientos del sánscrito que adaptaba de un modo natural al bengalí. La lengua bengalí se convirtió en sus manos en un potente vehículo que transportaría las verdades filosóficas religiosas más sublimes y elevadas con tal sencillez y precisión que hacía que sus obras fueran sumamente interesantes además de perfectamente inteligibles para el lector más ordinario. Su famosa obra "Sri Chaitanya Siksamrita" es uno de los libros más importantes, gracias al cual se le reconoce como una autoridad en la filosofía Gaudiya. Más adelante publicó el Gita con el comentario de Viswanatha Chakravarti y su propio comentario titulado Rasikaranjana, así como otro libro importante, el "Krishna Vijaya", de Gunaraja Khan. Muchos hombres cultos, tanto brahmanas como kayasthas, se hicieron discípulos suyos. Su Dios le ordenó en un sueño que realizara su servicio en Navadvipa, el lugar de nacimiento de Sri Chaitanya que había caído en el olvido. Kedarnath fue destinado a Krishnagar, y llegó allí con la esperanza de buscar el lugar donde su amado Dios, Sri Chaitanya, había nacido. Estando en Puri consiguió el "Bhaktiratnakara" de Narahari Chakravarti y el libro de Paramananda Dasa, que fueron de gran ayuda para su investigacón arqueológica.

Una noche que se encontraba en el tejado de su residencia de Krishnagar en Navadvipa pensando en el lugar de nacimiento de Chaitanya Mahaprabhu, tuvo una visión de un edificio luminoso situado hacia el noreste. Kedarnath se llenó de asombro. A la mañana siguiente preguntó acerca del lugar donde había aparecido la visión, y le dijeron que se trataba de las ruinas del palacio de Ballal. Sin pensarlo dos veces se dirigió allí con todos los registros topográficos, mapas antiguos y otras informaciones que pudo encontrar. Cuando preguntó, los habitantes de la localidad le confirmaron que aquél era el lugar de nacimiento de Sri Chaitanya, y señalaron un extenso montículo cubierto con plantas de Tulasi donde había estado la casa de Mahaprabhu. Añadieron que aquel conocimiento había sido transmitido de generación en generación. Una gran sensación de felicidad le invadió cuando comprendió que al fin había logrado el éxito. Bhakti Vinoda Thakur compuso entonces su famoso Navadvipa Dhama Mahatmya en alabanza a cada lugar dentro del círculo de Navadvipa, que fue publicado ese mismo año.

En 1.894 fundó el "Sri Navadvipa Dham Pracharini Sabha" con el Príncipe de Tripura como Presidente. Bajo los auspicios del Templo de Sabha se estableció el lugar de nacimiento del Señor en Yogapith y se mantuvieron el seva puja y los festivales periódicos de las Deidades de Sri Chaitanya Mahaprabhu en Sri Mayapur. Ahora Sri Mayapur se ha convertido en una ciudad llena de templos que atrae a miles y miles de peregrinos de distintas partes de la India y del extranjero. Bhakti Vinoda Thakur, con su personalidad, sus escritos y su prédica, consiguió llamar la atención de las personas educadas de Bengala y convertirlas a la religión vaishnava. Escribió extensamente, no dejando nunca de saciar las demandas de la gente hacia su literatura. Los Goswamis de Vrindaban le otorgaron el título de "Bhakti Vinoda" en reconocimiento a su servicio sin precedentes a la causa del vaishnavismo.

El presente libro, "Jaiva Dharma", trata de la religión o las características esenciales y naturales de las almas individuales. Los seres humanos están constituidos por un alma o espíritu -que es puro "cit"-, un cuerpo físico que contiene cinco elementos: tierra, agua, fuego, aire y éter, en los cuales se disuelve, y un cuerpo sutil formado por Mana (mente), Buddhi (intelecto) y Ahankar (ego). El alma de los seres es una parte del "Alma Total" o del Absoluto, llamado Bhagavan. El alma Jiva no nace ni muere; es innaciente, inmutable y eterna. Es una parte inseparable de Dios. El sol y los rayos del sol son comparables con Dios y las almas jiva. Al igual que no podemos pensar en el sol sin sus rayos ni en los rayos sin el sol, no podemos pensar en Dios sin las almas jiva ni en el alma jiva sin Dios. La diferencia entre ambos es que una es Brihat, grande, mientras que el alma es diminuta y atómica. Puede que una nube intercepte u obstruya los rayos cuando éstos descienden a la tierra, pero no puede cubrir el sol. Puede que maya interfiera entre las almas y Dios, pero no puede ocultar a Dios. En la filosofía vaishnava está establecido que tanto Dios como las almas individuales son entidades individuales y que las jivas son plurales y coexisten en el Absoluto. En el presente libro el autor presenta la relación entre Dios y la naturaleza espiritual del hombre. Cuando se desarrolla la relación entre ambos, o cuando las almas individuales se liberan de las garras de maya, son inmediatamente atraídas por Bhagavan hacia la conciencia pura llena de bienaventuranza. La relación entre ambos continúa eternamente y el individuo liberado seguirá manteniendo su individualidad para disfrutar y participar del "lila". En el vaishnavismo el individuo no es absorbido, sino que se mantiene diferenciado. Según el Advaitavada de Sankaracharya, la individualidad es "upadhic" o condicionada y la liberación significa la absorción de la individualidad en la conciencia absoluta. Pero según el pensamiento vaishnava, tanto Dios como el alma individual conservan su individualidad en su unión con "prema", amor. Bhakti Vinoda Thakur dice que la relación entre Dios y los individuos es romántica, en oposición con el mukti de Shankarite que acaba con el individuo.

Siguiendo el modelo del gran Gita, el presente libro se comenzó en forma de diálogo entre un vaishnava que ha trascendido el Varnashrama y un sanyasi conocedor de todas las Escrituras. El sanyasi plantea cuestiones al modo "Pariprasna" y el vaishnava responde. Las preguntas y respuestas cubren todo el espectro de la doctrina vaishnava siguiendo el proceso que comienza con Sraddha o fe en Dios para alcanzar la realización, o Prema, mediante la cual los individuos sirven a Dios en una coexistencia llena de bienaventuranza. El autor cita profusamente versos y pasajes de las Escrituras para apoyar su narración. Los lectores del presente libro tendrán una concepción clara de los fundamentos del vaishnavismo Gaudiya, su filosofía y Upasana.

Puedo decir sin temor a equivocarme, que cada libro de Bhakti Vinoda Thakur es una tesis para un doctorado. La forma de hablar de Bhakti Vinoda Thakur, ya sea en inglés, bengalí o sánscrito, es sencilla, directa y fácilmente entendible. El tratamiento que se da a problemas filosóficos difíciles indica un cerebro poco común. Su intención fue representar el vaishnavismo Gaudiya en su perspectiva real y de un modo inteligible, consiguiendo que cada una de sus palabras se lea con verdadero provecho.

II

Para los devotos de Sri Bhagavan, el Señor Supremo, Bhakti Vinoda Thakur fue un devoto personal y eterno de Sri Bhagavan que apareció en forma humana obedeciendo la feliz voluntad del Señor de hacer correr las aguas estancadas e insalubres del canal de la devoción pura, desechar las heces y detener el decaimiento de la rectitud y la exaltación de la injusticia, para que los devotos auténticos estén protegidos y los falsos desaparezcan.

Bhakti Vinoda Thakur fue incansable en la práctica del Suddha-Sanatana Dharma enseñado por Mahaprabhu, y al mismo tiempo instauró de nuevo la adoración a Dios en los lugares sagrados y dejó establecida la vida religiosa congregacional e individual del país. Pero también era consciente de que su misión era propagar por todo el mundo las enseñanzas de Sri Mahaprabhu, que habían sido (y son aún) malinterpretadas por la gente de este país y de otros lugares. Comprobó que la gente no tenía apenas conocimiento de las obras monumentales de los asociados y seguidores más ilustres de Mahaprabhu; la existencia de muchos de sus escritos era desconocida. Aquellos que se consideraban seguidores de Mahaprabhu tomaban el desconocimiento de las Escrituras por devoción y el disfrute egoísta por amor a Dios. La gente educada apenas si practicaba la religión, y la gente en general, sobre todo las mujeres, se dedicaban a las prácticas ritualistas de Smarta para obtener disfrutes egoístas. Los Pandits, en su gran mayoría, o bien apoyaban esas ceremonias fruitivas o creían en una forma abstracta de Dios carente de pasatiempos espirituales. Era lo que propugnaban el budismo ateo y las enseñanzas de Shankaracharya. Entre las clases educadas predominaba el escepticismo junto con una actitud politeísta o neutral.

"Practicando Él mismo el dharma, el Señor Sri Chaitanya enseña al alma que si uno no practica el dharma no puede enseñarlo a otros." La trayectoria de Mahaprabhu, personificación de las enseñanzas de todas las Escrituras, fue el tema que Bhakti Vinoda Thakur expuso ante las gentes de Bengala. Su lenguaje simple y directo, así como su riqueza de conocimientos y la profundidad de su visión espiritual, hacen que sus numerosos escritos, en los que explica minuciosa y directamente la única religión verdadera para todas las almas, sean parte de las Escrituras de todos los países. Sus obras merecen figurar entre las obras inmortales de Vrindabandas Thakur y de Kaviraj Goswami como Escrituras del suddha Sanatana Dharma.

Con objeto de disipar la ignorancia de los principios del suddha-Sanatana Dharma, Bhakti Vinoda Thakur se ocupó de publicar sistemáticamente importantes y autoritativas obras que tratan de las enseñanzas de Mahaprabhu junto con exhaustivas notas explicativas en bengalí. Mencionaremos aquí algunas de estas publicaciones. En 1.880 publica el "Sri Krishna Samhita" en sánscrito con unas extremadamente eruditas introducción, apéndice y traducción en bengalí. En 1.886 publica el Gita con comentarios de Srila Viswanatha Chakravarti Thakur y sus propias anotaciones "Rasik Ranjan" en bengalí. En 1.891 el Srimad Bhagavad Gita con comentarios de Srila Baladeva Vdyabhusan y sus propias anotaciones en bengalí (Vidvat Ranjan). En 1.895 Sri Chaitanya Charitamrita con su "Amritapravaha Bhashya" en bengalí. En 1.897 Sri Brahma-Samhita con su anotación "prakashani" en bengalí. En 1.898, Sri Krishna Karnamrita con anotaciones en bengalí y, en ese mismo año, el Sri Upadeshamritam de Sri Rupa Goswami con el comentario en bengalí "Piyushavarshini Vritti" y el Sri Brihat Bhagavatamritam de Sri Sanatana Goswami con anotaciones en sánscrito y en bengalí. En 1.901, Sri Bhagavatarka-marichimala. En 1.904, editado por Satkriyasardipika, un smriti vaishnava de Srila Gopal Bhatta Goswami.

Todo esto se complementa con la publicación de obras originales en bengalí tanto en prosa como en verso. Citaremos algunas de las más importantes. En 1.881, Kalyan Kalpataru; en 1.886 Sri Chaitanya Sikshamrita; en 1.890 Sri Navadvipadhama Mahatmya; en 1.892 Sri Mahaprabhu y Su Siksha; en 1.893 Sri Saranagati, Sokashtan y Jaiva dharma; en 1.990 Sri Harinama Chintamani y en 1.902 Bhajan Rahasya. En 1.879 comenzó a editar la revista mensual religiosa "El Sajjana Toshani" y diecisiete años más tarde se la cedió a Sri Saraswati Thakur, que se encargó de su publicación desde entonces. Bhakti Vinoda Thakur escribió también libros en inglés, sánscrito, persa, urdu e hindi.

El estilo de Bhakti Vinoda Thakur es sencillo, estimulante, ágil, lúcido y uniforme, y está enriquecido con la frescura de su amplio vocabulario procedente de un interminable almacén del sánscrito que él adapta a la lengua bengalí. Así, en las manos de Bhakti Vinoda Thakur la lengua se transforma en un poderoso vehículo capaz de transportar las verdades filosóficas más sublimes y elevadas con tal facilidad y precisión, que hace que sus obras resulten extremadamente interesantes y al mismo tiempo perfectamente entendibles para el lector más sencillo (incluidas las mujeres y los niños).

 

Bhakti Vinoda Thakur es un pionero del Movimiento "Suddha Bhakti" que en estos momentos se está expandiendo por todo el país, y a través de sus numerosas obras ha proporcionado la llave de oro que abre la religión de la bienaventuranza eterna para todas las almas. Las enseñanzas de Mahaprabhu nos revelan el verdadero significado de las Escrituras, reconciliando todas las diferencias de opinión que perturban al mundo. Centra en Mahaprabhu la única esperanza para el futuro y el presente de todas las almas. Las enseñanzas de Mahaprabhu no fueron comprendidas por las gentes de este país, y su verdadero significado abandonó hace tiempo la memoria de la nación. Bhakti Vinoda Thakur ha hecho revivir la religión eterna a través de estas páginas. Sin su ayuda nadie podría comprender hoy en día las enseñanzas de Mahaprabhu o la Verdad Absoluta. Gracias a él la Verdad puede ser fácilmente comprendida. Tan solo la Verdad Absoluta puede reconciliar las de otro modo irreconciliables diferencias y discordias de este mundo. Está aceptado universalmente que al final la Verdad acabará prevalenciendo sobre la falsedad, pero la Verdad sólo puede ser comprendida por aquellos cuyas mentes están totalmente liberadas y preparadas para recibirla cuando Ésta hace su aparición. Sin embargo, la mayoría de nosotros no estamos preparados para dar la bienvenida a la Verdad. Bhakti Vinoda Thakur nos dice que tal solo una mente absolutamente pura está capacitada para recibir la Verdad. La pureza perfecta no se encuentra en este mundo; pertenece a la Divinidad, que la imparte por Su gracia divina. Y Dios envía con frecuencia a Sus bienamados para llevar Su gracia a las almas caídas siempre que éstas acepten recibirla de ellos.

La presente obra es una muestra de la eterna y constante devoción de Thakura. Chaitanya Mahaprabhu es su riqueza; Chaitanya Mahaprabhu es su propiedad... lo es todo para él. Esta obra es un estudio comparativo de todos los pensamientos religiosos del mundo, y en ella se pone fin a los conflictos religiosos para culminar en la devoción trascendental sin precedentes y sin igual de Sri Chaitanya Mahaprabhu. Él ha demostrado de una forma brillante y maravillosa que el apego disfrazado de indiferencia (característico de los monos) va en detrimento de la devoción pura, y que este mundo no puede obstruir el flujo y ensombrecer la muestra de devoción de aquel que tiene la inmensa fortuna de contar con la gracia de un Sad-guru y de rendirse plena y sinceramente a él. Su fuerza, su rigor y su firmeza a la hora de aceptar y establecer la verdadera devoción y de desbancar la que es sólo aparente, son difíciles de encontrar. Thakur vivió en este mundo desde 1.838 hasta 1.914. Durante este lapso de nacimiento y muerte aparentes, todas sus actividades estuvieron dirigidas a acabar con la eterna aflicción de la humanidad (el eterno olvido de la verdadera condición bienaventurada del alma y su consiguiente y aletargada identificación con el cuerpo y la mente) y a eliminar la maleza del sendero de la devoción.

La primera parte del libro ha sido traducida al inglés por Sri Haridas Maitra, M.A., B.T., antiguo Director del Instituto Bhakti Vinoda Thakur (Sri Mayapur); más tarde Su Santidad Srimad Bhakti Sadhaka Nishkinchana Maharaja, un gran erudito, decidió retomar la traducción, pero desafortunadamente nos dejó antes de que pudiera terminarla. No obstante, nuestro joven y entusiasta sanyasi Sriman Bhakti Prajnan Yati Maharaj se encargó de completar la obra traduciendo los últimos quince capítulos, la parte más compleja. Y fue él también quien tuvo la iniciativa de publicarlo. Este maravilloso trabajo realizado por Sriman Yati Maharaj es digno de admiración. Bhakti Vinoda Thakur derramará sin duda sus bendiciones sobre él.

El profesor B.R. Baliga y el Profesor R.N. Sampath tuvieron la amabilidad de revisar los manuscritos y las pruebas finales, y Sriman Nityananda Brahmachari y Sriman Ramachandra Brahmachari pasaron los manuscritos a máquina. Que las bendiciones del Señor se derramen sobre todos ellos.

 

B.V. THIRTA

 

Biografía de Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura de otro autor:

 

(a short biography of Srila Bhaktivinoda Thakura from *Gaudiya Vaisnava Samadhis in Vrndavana* by Mahanidhi Swami)

 

Sri Saccidananda Bhaktivinoda Thakura appeared in 1838 in a wealthy family in the Nadia district, West Bengal. He revealed that he is an eternal associate of Sri Caitanya Mahaprabhu by his extraordinary preaching activities and prolific writing. Living as a maha-bhagavata Vaisnava, he stayed in the grhasta ashram until the last few years of his life. Then he renounced everything, accepted babaji, and entered samadhi, totally absorbed in the loving service of Gaura-Gadadhara and Radha-Madhava.

 

"He had a responsible government position as the District Magistrate (high court judge), maintained a Krsna conscious family, and wrote almost one hundred books on Krsna consciousness. At the same time, he served the Supreme Lord in so many ways. That is the beauty of his life. After a full day of government service he would sleep four hours, get up at midnight and write until morning. That was his daily program." (Srila Prabhupada)

 

Thakura Bhaktivinoda took Vaisnava diksa from Sri Vipinvihari Gosvami in the line of Sri Jahnava Mata. Afterwards, he received spiritual inspiration and direction from Srila Jagannatha Dasa Babaji. Holding an exalted government post, vast erudition, and spiritual accomplishment never disturbed Bhaktivinoda Thakura. He remained prideless, always humble, friendly to all. Charity seekers at his home always left happy and satisfied. A well-wisher to everyone, he never kept grudges, even with opponents to his preaching. In fact, he never spoke a word that would hurt another's feelings.

 

"The Thakura was always courageous and acted for everyone's welfare. Keeping personal needs to a minimum, he led the simplest of lives," said one pandit. In the following entry from Saranagati, Srila Bhaktivinoda, who had all pure divine qualities, takes the role of a conditioned soul to teach us how to advance in Krsna consciousness:

 

"You should always absorb your mind in attentively chanting Krsna's glories. By performing Krsna kirtana you'll gain mastery over the mind. Give up all false pride. Always think yourself to be worthless, destitute, lower and more humble than straw in the street. Practice forgiveness like the tree. Giving up all violence toward other living beings, you should maintain them. Throughout your life you should never give anxiety to others. But do good to them, make them happy, and forget about your own happiness.

 

Thus when you become a pious good soul by possessing all good qualities, you should give up desires for fame and honor. And just make your heart humble. Knowing that Lord Sri Krsna lives within all living beings, you should respect and honor everyone at all times. You will attain virtue by being humble, merciful, respecting others, and renouncing desires for fame and honor. In such a state, you should sing the glories of the Supreme Lord. Weeping, Bhaktivinoda submits his prayer at the lotus feet of the Lord. 'O Lord, when will You give me such qualifies as these?'"

 

Always anxious to use every moment in loving service of Krsna, he followed a strict austere daily schedule:

 

8-10 P.M. Rest (two hours)

10-4 A.M. Write

4-4:30 A.M. Rest

4:30-7 A.M. Chant Japa

7-7:30 Correspondence

7:30-9:30 Study sastras

9:30-10 Bath, prasadam (half-liter milk, fruit, 2 capatis)

10-1 P.M. Court Duties

1-2 P.M. Refresh at home

2-5 P.M Court Duties

5-7 P.M. Translate Sanskrit sastras to Bengali

7-8 P.M. Bath, prasadam (half-liter milk, rice, 2 capatis)

 

Summary Daily Schedule:

Sleep 3 hours

Write 8.5 hours

Japa, study 4.5 hours

Work 6 hours

 

Srinivasa Acarya praises the six Gosvamis of Vrndavana, nana sastra-vicaranaika-nipunau sad-dharma samsthapakau, lokanam hita karinau... 'The six Gosvamis deeply studied all the sastras in order to establish eternal religious principles for the benefit of everyone." Similarly, Thakura Bhaktivinoda made unlimited preaching contributions to help humanity. And for this he's known as the "Seventh Gosvami."

 

Biographers list three major preaching achievements of Srila Bhaktivinoda Thakura:

 

(1) Wrote 100 authorized spiritual books.

(2) Discovered appearance place of Lord Caitanya.

(3) Introduced preaching innovations.

 

Besides books (in Bengali, Oriya, English) reviving and explaining Mahaprabhu's message, he wrote hundreds of poems and songs full of spiritual sentiments and sastric siddhanta (philosophical conclusions).

 

"His writings; have made the sacred teachings of Sri Caitanya Mahaprabhu fully available to every modern reader. And they are presented in a form which carries, irresistible conviction and devotion," said a late disciple of Thakura Bhaktivinoda.

 

Sri Krsna-samhita, Kalyana Kalpa-taru Sri Caitanya-siksamrta, Sri Navadvipa-dhama mahatmyam, Jaiva Dharma, Sri Harinama-cintamani, Bhajana-rahasya; Gita-mala, Gitavali, Saranagati, and commentaries on Bhagavad-gita and Caitanya-caritamrta are some of his works. The following quote comes from Thakura Bhaktivinoda's Gitavali:

 

"He who has failed to carefully worship the lotus feet of Sri Radhika, which are the abodes of all auspiciousness. He who has not taken shelter in the transcendental abode of Vrndavana, which is decorated with the lotus flower named Radha. He who in this life has not associated with the devotees of Radhika, who are full of wisdom and love for Radhika. How will such a person ever feel the bliss of bathing in the ocean of Lord Syamasundara's sublime mellows?

 

"Please understand this most attentively. Sri Radhika is the teacher of madhurya rasa (mellows of conjugal love). Radha-Madhava madhurya prema is meant to be discussed and meditated upon. He who cherishes the lotus feet of Srimati Radharani obtains the lotus feet of Madhava, which are priceless jewels. Without taking shelter of Radha's lotus feet one can never meet Krsna. The Vedic scriptures declare that Krsna is the property of the maidservants of Sri Radha. Give up wife, sons, friends, wealth, followers, speculative knowledge, all materialistic actions. Just become absorbed in the sweetness of serving the lotus feet of Srimati Radharani. This is Bhaktivinoda's solemn declaration."

 

During the last five-hundred years, the original appearance place of Lord Caitanya had vanished under the indomitable Ganges River. In 1888, Srila Bhaktivinoda Thakura revealed Sri Caitanya Mahaprabhu's janmasthana at the Yogapitha in Sridhama Mayapur. Srila Jagannatha Dasa Babaji Maharaja, a famous siddha saint, and paramahamsa rasika Vaisnava, confirmed the Thakura's discovery. This most auspicious event delighted the Gaudiya Vaisnavas from Gaura-mandala to Vraja-bhumi. He established the worship of Lord Gauranga and Srimati Visnupriya at Yogapitha.

 

In the mood of innovation, in 1896 he sent to universities around the world a book of slokas, Sri Gauranga-lila smarana which had a forty-seven page English introduction: "Sri Caitanya Mahaprabhu: His Life and Precepts." This act rose from a keen desire to spread Lord Caitanya's teachings in the Western countries.

 

Bhaktivinoda Thakura made three predictions concerning a person and a phenomena: "A personality will soon appear," wrote Bhaktivinoda Thakura, "and he will travel all over the world to spread the teachings of Lord Caitanya."

 

His second prediction: "Very soon the chanting of Harinama sankirtana will be spread all over the world. Oh, when will that day come when people from America, England, France, Germany, Russia will take up karatals and mrdangas and chant Hare Krsna in their towns?"

 

The third prediction: "When will that day come when the fair-skinned foreigners will come to Sri Mayapur dhama and join with the Bengali Vaisnavas to chant, Jaya Sacinandana, Jaya Sacinandana. When will that day be? " Srila Prabhupada said it's spiritually significant that he himself appeared in 1896, the same year Bhaktivinoda Thakura sent his book overseas. The will of Lord Caitanya, the desire of Thakura Bhaktivinoda, and the mercy of Srila Sarasvati Thakura empowered Srila A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada to spread Sri Caitanya's teachings and the chanting of Hare Krsna all over the world. Prabhupada fulfilled the Thakura's three predictions!

 

Devoid of pride, full of humility, radiant with pure love for Radha-Govinda, Srila Prabhupada gave all credit to the previous acaryas. "We should take it," said Srila Prabhupada, "that Srila Bhaktivinoda Thakura was the origin of the Krsna Consciousness Movement (ISKCON) in its pure form."

 

In 1986, just one-hundred years after Bhaktivinoda Thakura's third prediction, three-thousand "fair skinned devotees" from America, England, France, Germany, Russia, and fifty other countries gathered at the ISKCON Mayapura Candrodaya Mandir in Sridhama Mayapur. They joined one thousand "Bengali Vaisnavas" to rock the universe by chanting Jaya Sacinandana, Jaya Sacinandana, Jaya Sacinandana, Gaura-Hari. Srila Saccidananda Bhaktivinoda Thakura ki jaya!

 

In 1914, on the tirobhava tithi (disappearance day) of Sri Gadadhara Pandit (the incarnation of Sri Radha), Thakura Bhaktivinoda entered the eternal pastimes of Gaura-Gadadhara and Radha-Madhava. In Godrumadvipa (Navadvipa) Sri-Sri Gaura-Gadadhara, the worshipable Deities of Thakura Bhaktivinoda, await to bless any visitors to Svananda-sukhada-kunja. In Radha Madhava's nitya-vraja lila Bhaktivinoda Thakura takes the form of Kamala-manjari to serve Srimati Radharani. His puspa samadhi is in his bhajana kutir at Radha-kunda.

 

LA OBRA LITERARIA De:

 


 

 

(1849)Ula-candi-mahatmya--Versos en Bengalí acerca de las glorias de Ula-candi, deidad de Birnagar.

 

(1850)Hari-katha--un poema en Bengalí.

 

(1850)Lila-kirtana--un poema en Bengalí.

 

(1851)Sumbha-Nisumbha-yuddha--versos en Bengalí acerca de la batalla entre Durga y dos demonios llamados Sumbha y Nisumbha.

 

(1855)Contribuciones de artículos a varios periódicos y revistas empezados ese año.

 

(1857)Poriade parte l--un poema en inglés acerca de las andanzas de Porus en los días de Alejandro el Grande.

 

(1858) Poriade parte ll--idem.

 

(1860)Maths de Orissa--Prosa inglesa acerca de los varios templos, monasterios y capillas sagradas en Orissa que fueron visitados por Thakura Bhaktivinoda.

 

(1863)Vijana-grama--poesía en Bengalí.

 

(1863)Sannyasi--poesía en Bengalí.

 

(1863)Nuestras necesidades--Prosa inglesa.

 

(1866)Registro Balide--un manual del Departamento de Registro del Gobierno traducido por Thakura Bhaktivinoda al Urudu.

 

(1866)Discurso acerca de Gautama--Una conferencia en inglés acerca de Gautama Muni y la filosofía Nyaya dada en Chapra, en el estado de Bihar.

 

(1868)Sac-cid-ananda-premalankara--un poema en Bengalí sobre las glorias de Sri Caitanya Mahaprabhu.

 

(1869)El Bhagavat:Su Filosófia, Su Etica y Su Teología--una conferencia en inglés acerca del Srimad Bhagavatam efectuada en Dinajpur, en Bengal Occidental.

 

(1870)Garbha-stotra-vyakhya o Sambandha-tattva-candrika--comentario en prosa Bengalí acerca del Garbha-stotra, del segundo capítulo del décimo canto del Srimad Bhagavatam.

(Oraciones de los Semidioses a Sri Krsna en el vientre.)

 

(1871)Refleciones--un poema en Bengalí.

 

(1871)Thakur Haridasa--Versos en inglés acerca de la desaparición de Namacarya Srila Haridas Thakur.

 

(1871) El templo de Jagannatha Puri--Prosa inglesa.

 

(1871)Los Akharas en Puri--Prosa inglesa acerca de los varios monasterios Vaisnavas. en Jagannatha Puri.

 

(1871)La Personalidad de Dios--Prosa inglesa.

 

(1871)Saragrahi Vaisnava--poema en inglés.

 

(1871)Un Faro--prosa inglesa.

 

(1872)Vedantadhikarana-mala--versos Sanscritos compilados acerca de la filosofía Vedanta, con traducciones y explicaciones de Bhaktivinoda en bengalí.

 

(1873)Datta-kaustubha--104 versos sánscritos acerca de la filosofía Vaisnava comopuestos por Thakura Bhaktivinoda con su propio comentario sánscrito.            

 

(1876)Datta-vamsa-mala--Versos sánscritos que dan una descripción genealógica de la familia Datta de Bali Samaj.

 

(1878)Bauddha-vijaya-kavyam--Versos sánscritos que dorrotan la filosofía atea del Buddhismo.

 

(1880)Sri Krsna Samhita--contiene una introducción de 83 páginas en prosa bengaí, en la cual Thakura Bhaktivinoda discute la filosofía y desarrollo de la religión India, desde una plataforma histórica y geográfica.

 

En la propia porción samhita del libro, Bhaktivinoda ha compuesto diez capítulos de 281 versos sánscritos, que tratan acerca del mundo espiritual,las diversas energías de Dios, las encarnaciones de Dios, todos los aspectos de los pasatiempos de Sri Krsna, la posición de Sri Krisna como la original y Suprema Personalidad de Dios, y los asociados confidenciales de Sri Krsna.

 

Acompañan los versos sánscritos las traducciones y explicaciones en prosa bengalí por Bhaktivinoda. Al final de la obra, Thakura Bhaktivinoda un resumen en el cual se discuten la filosofía religiosa en terminos de sambandha, abhidheyay prayojana.

 

(1881)Kalyana-kalpataru--Canciones en verso bengalí.

 

(1881)Sajjana-tosani--un periódico Vaisnava mensual en bengalí, que Bhaktivinoda comenzó a publicar y editar desde el año 1881. Existen diecisiete volúmenes de ésta obra.

 

(1883)Una revisión en inglés de la tésis sánscrita de Pandit Upendra Mohan Gosvami, Nitya-rupa-samsthapanam.

 

(1886)Srimad Bhagavad-gita--publicado y editado por Thakura Bhaktivinoda con el comentario en sanscrito de Sri Visvanath Cakravarti Thakura llamado Sarartha-varsini. Introducción en Bengalí por Bhaktivinoda y traducción-comentario llamado Rasika-rañjana.

 

(1886)Sri Caitanya-caritamrta--Una obra filosófica en prosa bengalí basada en las enseñanzas de Sri Caitanya se compara a una inundación de néctar. Por lo tanto el libro está dividido en ocho chaparrones y cada chaparrón se subdivide en descarga.

 

(1886)Sanmodana-bhasyam--Comentario sánscrito acerca del Siksastakam de Sri Caitanya Mahaprabhu.

 

(1886)Bhajana-darpana-Bhasya--Comentario en bengalí acerca del Manah-siksa de Srila Ragunata Das Gosvami.

 

(1886)Manah-siksa--Traducción al verso bengalí de Manah-siksa de Srila Ragunat Das en sánscrito por Thakura Bhaktivinoda.

 

(1886)Dasonpanisad-curnika--libro en prosa bengalí acerca de los diez Upanisads principales.

 

(1886)Bhavavali--Versos sánscritos acerca del tema del rasa, escrito por diferentes acaryas Vaisnavas, compilo y editado por Thakura Bhaktivinoda con su propia traducción bengalí de los versos.

 

(1886) Prema Pradipa--una novela filosófica Vaisnava escrita en prosa bengalí.

 

(1886)Sri Visnu-sahasra-nama del Mahabharata-punlicado y editado por Thakura Bhaktivinoda con el comentario sánscrito de Srila Baladeva Vidya-bhusana llamado Namartha-sudha.

 

(1887)Sri Krsna-vijaya--un famoso verso épico bengalí que describe los pasatiempos de Krsna, escrito en los primeros años de la década de los setenta del siglo XV por Maladhar Vasu (Gumaraj Khan). Este libro fué uno de los favoritos de Sri Caitanya. Fué publicado y editado por Thakura Bhaktivinoda con su propia introducción en bengalí.

 

(1887) Sri Caitanyopanisad (del Atharva Veda)--un tratado Upanisadico en sánscrito que trata de la aparición de Sri Krsna como el gran apóstol dle amor por Dios. Sri Caitanya Mahaprabhú. Publicado y editado por Thakura Bhaktivinoda con su propio comentario sánscrito llamado Sri Caitanya-caranamrta.

 

(1888)Vaisnava-siddhanta-mala--en prosa bengalí.

 

(1890) Amnaya-sutram--130 aforismos sánscritos que describen la verdad Absoluta en términos de sambandha, abhidheya y prayojana.

 

Thakura Bhaktivinoda también da su propio comentario en bengalí llamado el Laghu-bhasya y una traducción Bengalí de los 130 sutras que ha compuesto.

 

(1890)Sri Navadvipa Phama-mahatmyam (Parikrama khanda)--dieciocho capítulos escritos en verso bengalí, en los cuales Thakura Bhaktivinoda describe el tour de Srila Jiva Gosvami de diferentes lugares en la tierra de Navadvipa con el Señor Nityananda.

 

(1893) Saranagati--Canciones Vaisnavas en versos, en bengalí.

 

(1893)Gita-mala--idem.

 

(1893)Sri Godruma-candra-bhajanopadesa--un poema en sánscrito acerca de Sri Caitanya Mahaprabhu.

 

(1893)Baula-sangita--Canciones Vaisnavas en verso bengalí.

 

(1893)Dalaler Gita--Una canción Vaisnava en verso bengalí.

 

(1893)Nama-bhajana--un pequeño librito en prosa en inglés acerca del divino nombre de Sri Krsna.

 

(1893)Jaiva Dharma-- una novela filosófica Vaisnava en prosa bengalí.

 

(1893)Tattva-sutran--escrito en aforismos sánscritos con una explicación en sánscrito acerca de cada aforismo (sutra), un comentario sánscrito y un comentario bengalí.

 

(1894)Vedarka-didhiti--Comentario en sánscrito acerca del Vajasaneja Samhita o el Sukla Yajur Veda. Este comentario por Thakur Bhaktivinoda fué publicado junto con el Isopanisad Bhasya-rahasya-vivriti, en sánscrito, de Sriyukta Syamalal Goswami Siddhanta Vacaspati, que también incluye su comentario en sánscrito y una explicación en Bengalí del Isopanisad llamado Siddhantanuvada.

 

(1894)Tattva-muktavali o Mayavada shata-dusani---119 versos sánscritos por Sripad Madhavacarya refutando la filosofía advaita Vedanta de Sankar-acarya. Thakura Bhaktivinoda da una traducción en prosa bengalí para cada verso.

 

(1895)Amrta-pravaha Bhasya--Comentario bengalí acerca de Krsnadas

Kaviraj Gosvami (Sri Caitanya-caritamrta).

 

(1895)Hari-bhakti-kalpa-latika--Trabajo en sánscrito acerca de la devoción pura por un autor Vaisnava desconocido. Publicado y editado por Thakura Bhaktivinoda con el texto sánscrito solamente.

 

Sus Obras más importantes:

 

Apasampradayer Svarūpa (La Doctrina Smarta)

La Vida de Bhaktivinoda Ṭhākura (muy extensa, 109 páginas)

Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura (Su Vida) (una breve historia) 

The Life of Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura

Un breve cenno sulla vita di Bhaktivinoda Thakura 

Vida de Bhaktivinoda Thakura 

Vida de Bhaktivinoda Ṭhākura (otra) 

A Glimpse into the Life of Bhaktivinoda Thakura

Ajna Tahal 

Bhagavat-arka-marici-mala 

Bhagavat-arka-marici-mala 

Śrī Bhajana-rahasya (1 versión)

Śrī Bhajana-rahasya (2 versión)

Śrī Bhajana-rahasya (3 versión)

Bhakti-tattva-viveka (deliberación sobre la Verdadera Naturaleza de la Devoción) trad. del hindi Satyaraja dasa (portugués) 

Comentario al Śrī Manah-siksa de Ragunatha dasa Gosvāmī con el significado de Bhaktivinoda Ṭhākura 

Caitanya Upaniṣad con el comentario de Śrīla Bhaktivinoda Thakura 

Śrī Caitanya Upaniṣad del Atharva Veda, con Śrī Caitanya-caranamrta comentario de Śrīla Bhaktivinoda Ṭhākura 

Śrī Caitanya Upaniṣad con comentario de Śrīla Bhaktivinoda Thakura 

Explicación del Maha-Mantra (Hare Kṛṣṇa) 

El Gita-mala (Guirnalda de Canciones) español 

El Gita-mala (Guirnalda de Canciones) inglés 

El Gitavali 

Jagannatha Mandira (Templo) 

Las Diez Máximas de Śrī Caitanya Mahāprabhu (Śrī Dasamula-niryas) La Esencia de las Diez Máximas 

La Esencia de la Diez Máximas (Śrī Dasamula-niryas) (otra versión, más extensa) 

La Esencia de las Diez Máximas (Śrī Dasamula-niryas) 

La Esencia de las Diez Máximas (Śrī Dasamula-niryas) otra versión 

Prema Pradipa 

Prema Pradipa 

Saranagati (escrita entre 1880-1897) 

Śrī Bhaktyaloka (Iluminaciones sobre el Bhakti) 




1) Arunodaya Kirtan 

2) Sri Nama 

3) Gopinath 

4) Gurudeva 

5) Manasa Deha Deha 

6) Prasada Sevaya 

7) Kabe Habe Bolo 

8) Bhoga Arati 

9) Jaya Radha Madhava 

10) Radha-Krishna Bol 

11) Suddha-bhakata 

12) Gaura Arati 

13) Sri Name Arati 

14) Ohe! Vaisnava Thakura 

15) Vibhavari Sesa


1) Arunodaya-kirtana Kirtana songs to be sung at dawn (from Gitavali)

1 udilo aruna puraba-bhage, dwija-mani gora amani jage, bhakata-samuha loiya sathe, gela nagara-braje

2 'tathai tathai' bajalo khol, ghana ghana tahe jhajera rol, preme dhala dhala sonara anga, carane nupura baje

3 mukunda madhava yadava hari, bolena bolo re vadana bhori', miche nida-base gelo re rati, divasa sarira-saje

4 emana durlabha manava-deho, paiya Ki koro bhava na keho, ebe na bhajile yasoda-suta, carame poribe laje

5 udita tapana hoile asta, dina gelo boli' hoibe byasta, tabe keno ebe alasa hoy, na bhaja hrdoya-raje

6 jivana anitya janaha sar, tahe nana-vidha vipada-bhar, namasraya kori'jatane tumi, thakaha apana kaje

7 jivera kalyana-sadhana-kam, jagate asi' e madhura nam, avidya-timira-tapana-rupe, hrd-gagane biraje

8 krsna-nama-sudha koriya pan, jurao bhakativinoda-pran, nama bina kichu nahiko aro, caudda-bhuvana-majhe

TRANSLATION

1) When the rising sun appeared in the East, the jewel of the twice-born, Lord Gaurasundara, awakened, and, taking His devotees with Him, He went all over the countryside towns and villages

 

2) and played the mrdanga, and the cymbals chimed in time. Lord Gauranga's shimmering golden features danced, and His foot bells jingled.

 

3) All the devotees chanted the names Mukunda, Madhava, Yadava and Hari, their mouths being filled with the vibrations. They would announce to the still sleeping people, "You spend your nights uselessly sleeping and your days decorating your bodies! 4) You have achieved such a rare human body, but you do not care for this gift. You remain not serving the darling of Yasoda and slowly Fe]l through your last moments to death. 5) With every rising and setting of the sun, a day passes and is lost. Then, why do you remain idle and not serve the Lord of the heart? 6) This temporary life is full of various miseries. Take shelter of the holy name as your only business. 7) To penetrate the darkness of ignorance and bless everyone's heart, the holy name has risen like the shining sun. 8) Drink the pure nectar of the holy name. There is nothing but the name to be had in the fourteen worlds. It has filled the soul of Sri Bhaktivinoda Thakura.  

Jiv Jago

 

1 jiv jago, jiv jago, gauracanda bole kota nidra jao maya-pisacira kole

2 bhajibo boliya ese samsara-bhitare bhuliya rohile tumi avidyara bhare

3 tomare loite ami hoinu avatara ami bina bandhu ara ke ache tomara

4 enechi ausadhi maya nasibaro lagi' hari-nama maha-mantra lao tumi magi'

5 bhakativinoda prabhu-carane pariya sei hari-nama-mantra loilo magiya

TRANSLATION

1) Lord Gauranga is calling, "Wake up, sleeping souls! Wake up, sleeping souls! How long will you sleep in the lap of the witch called Maya? 2) You have forgotten the way of devotional service and are lost in the world of birth and death. 3) I have descended just to save you; other than Myself you have no friend in this world. 4) I have brought the medicine that will wipe out the disease of illusion from which you are suffering. Take this maha-mantra--Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare, Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare." 5) Srila Bhaktivinoda Thakura says: "I fall at the Lord's feet, having taken this maha-mantra."  

1) Sri Nama  (from Gitavali)

1 gay gora madhur sware hare krsna hare krsna krsna krsna hare hare hare rama hare rama rama rama hare hare  

2 grhe thako, vane thako, sada 'hari' bole' dako, sukhe duhkhe bhulo na'ko, vadane hari-nam koro re  

3 maya-jale baddha ho'ye, acho miche Kaja lo'ye, ekhona cetana pe'ye, 'radha-madhav' nam bolo re  4 jivana hoilo sesa, na bhajile hrsikesa bhaktivinodopadesa, ekbar nam-rase mato re  

 

TRANSLATION

1) Lord Gaurasundara sings in a very sweet voice, Hare Krsna, Hare Krsna, Krsna Krsna, Hare Hare, Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare. 2) Whether you are a householder or a sannyasi, constantly chant "Hari! Hari!" Do not forget this chanting, whether you are in a happy condition or a distressful one. Just fill your lips with the hari-nama. 3) You are bound up in the network of Maya and are forced to toil fruitlessly. Now you have obtained full consciousness in the human form of life, so chant the names of Radha-Madhava. 4) Your life may end at any moment, and you have not served the Lord of the senses, Hrsikesa. Take this advice of Bhaktivinoda Thakura: "Just once, relish the nectar of the holy name!"  

3) Gopinath (from Kalyana-kalpataru) Part One

 

1 gopinath, mama nivedana suno visayi durjana, sada kama-rata, kichu nahi mora guna

2 gopinath, amara bharasa tumi tomara carane, loinu sarana, tomara kinkora ami

3 gopinath, kemone sodhibe more na jani bhakati, karme jada-mati, porechi somsara-ghore

4 gopinath, sakali tomara maya nahi mama bala, jnana sunirmala, swadhina nahe e kaya

5 gopinath, niyata carane sthana mage e pamara, kandiya kandiya korohe karuni dana

6 gopinath, tumi to' sakali paro durjane tarite, tomara sakati, ke ache papira aro

7 gopinath, tumi krpa-parabara jivera karane, asiya prapance, lila koile subistara

8 gopinath, ami ki dose dosi asura sakala, pailo carana, vinoda thakilo bosi'

TRANSLATION

1) O Gopinatha, Lord of the gopis, please hear my request. I am a wicked materialist, always addicted to worldly desires, and no good qualities do I possess. 2) 0 Gopinatha, You are my only hope, and therefore I have taken shelter at Your lotus feet. I am now Your eternal servant. 3) 0 Gopinatha, how will You purify me? I do not know what devotion is, and my materialistic mind is absorbed in fruitive work. I have fallen into this dark and perilous worldly existence. 4) 0 Gopinatha, everything here is Your illusory energy. I have no strength or transcendental knowledge, and this body of mine is not independent and free from the control of material nature. 5) 0 Gopinatha, this sinner, who is weeping and weeping, begs for an eternal place at Your divine feet. Please give him Your mercy. 6) 0 Gopinatha, You are able to do anything, and therefore You have the power to deliver all sinners. Who is there that is more of a sinner than myself? 7) 0 Gopinatha, You are the ocean of mercy. Having come into this phenomenal world, You expand Your divine pastimes for the sake of the fallen souls. 8) 0 Gopinatha, I am so sinful that although all the demons attained Your lotus feet, Bhaktivinoda has remained in worldly existence.  

Part Two

1 gopinath, ghucao samsara-jwala avidya-jatana, aro nahi sahe, janama-marana-mala

2 gopinath, ami to' kamera dasa visaya-bhasana, jagiche hrdoye, phadiche karama phase

3 gopinath, kabe va jagibo ami kama-rupa ari, dure teyagibo, hrdoye sphuribe tumi

4 gopinath, ami to' tomara jana tomare chariya, samsara bhajinu, bhuliya apana-dhana

5 gopinath, tumi to' sokali jano apanara jane, dandiya ekhano, sri-carane deho sthano

6 gopinath, ei ki vicara taba bimukha dekhiya, charo nija-jane, na koro' karuna-laba

7 gopinath, ami to murakha ati kise bhalo hoya, kabhu na bujhinu tai heno mama gati

8 gopinath, tumi to'pandita-bara mudhera mangala, tumi anvesibe e dase na bhavo' para

TRANSLATION

1) O Gopinatha, please remove the torment of worldly existence. I can no longer tolerate the pain of ignorance and the repeated succession of births and deaths. 2) 0 Gopinatha, indeed I am a servant of lust. Worldly desires are awakening in my heart, and thus the noose of fruitive work is beginning to tighten. 3) 0 Gopinatha, when will I wake up and abandon afar this enemy of lust, end when will You manifest Yourself in my heart? 4) 0 Gopinatha, I am Your devotee, but having abandoned You and thus having forgotten my real treasure, I have worshiped this mundane world. 5) O Gopinatha, You know everything. Now, having punished Your servant, please give him a place at Your lotus feet. 6) 0 Gopinatha, is this Your judgment, that seeing me averse to You, You abandon Your servant and don't bestow even a particle of mercy upon him? 7) 0 Gopinatha, I am certainly very foolish, and I have never known what is good for me. Therefore such is my condition. 8) 0 Gopinatha, You are indeed the wisest person. Please look for a way to bring about auspiciousness for this fool, and please do not consider this servant as an outsider.  

Part Three

 

1 Gopinath, amara upaya nai tumi krpa kori', amare loile, samsare uddhara pai  

2 gopinath, porechi mayara phere dhana, dara, suta, ghireche amare, kamete rekheche jere

3 gopinath, mana je pagala mora na mane sasana, sada acetana, visaye ro'yeche ghora

4 gopinath, hara je menechi ami aneka jatana, hoilo bifala, ekhano bharasa tumi

5 gopinath, kemone hoibe gati prabala indriya, bosi-bhuta mana, na chare visaya-rati

6 gopinath, hrdoye bosiya mora manake samiya, laho nija pane, ghucibe vipada ghora

7 gopinath, anatha dekhiya more tumi hrsikesa, hrsika damiya, taro'he samsrti-ghore

8 gopinath, galaya legeche phase krpa-asi dhori', bandhana chediya, vinode koroho dasa

TRANSLATION

1) O Gopinatha, I have no means of success, but if You take me, having bestowed your mercy upon me, then I will obtain deliverance from this world. 2) 0 Gopinatha, I have fallen into the perils of material illusion. Wealth, wife, and sons have surrounded me, and lust has wasted me away. 3) 0 Gopinatha, my mind is crazy and does not care for any authority. It is always senseless and has remained in the dark pit of worldly affairs. 4) 0 Gopinatha, I have accepted my defeat. All of my various endeavors were useless. Now You are the only hope. 5) 0 Gopinatha, how shall I make any advancement when my mind has come under the control of the powerful senses and does not abandon its attachment to materialism? 6) 0 Gopinatha, after sitting down in the core of my heart and subduing my mind, please wake me to You. In this way the horrible dangers of this world will disappear. 7) 0 Gopinatha, You are Hrsikesa, the Lord of the senses. Seeing me so helpless, please control these senses of mine and deliver me from this dark and perilous worldly existence. 8) 0 Gopinatha, the noose of materialism has become fixed around my neck. Taking up the sword of Your mercy and cutting this bondage, make this Bhaktivinoda Your humble servant.  

4) Gurudeva (from Saranagati)

 

1 gurudev! krpa-bindu diya, koro'ei dase, trnapekha ati hina sakala sahane, bala diya koro', nija-mane sprha-hina  

2 sakale sammana korite sakati deho' natha! jathajatha tabe to' gaibo, hari-nama-sukhe aparadha ha'be hata  

3 kabe heno krpa, labhiya e jana, krtartha hoibe, natha! sakti-buddhi-hina, ami ati dina, koro' more atma-satha  

4 jogyata-vicare, kichu nahi pai, tomara karuna - sara karuna na hoile, kandiya kandiya, prana na rakhibo ara  

 

TRANSLATION

Gurudeva, give to this servant just one drop of mercy. I am lower than a blade of grass. Give me all help. Give me strength. Let me be as you are, without desires or aspirations. I offer you all respects, for thus I may have the energy to know you correctly. Then, by chanting the holy name in great ecstasy, all my offenses will cease. When will such mercy fall to this one who is weak and devoid of intelligence? Allow me to be with you. If you examine me, you will find no qualities. Your mercy is all that I am made of. If you are not merciful unto me, I can on]y weep, and I will not be able to maintain my life.  

5) Manasa Deho Geha (from Saranagati)

1 manasa, deho, geho, jo kichu mor arpilu tuwa pade, nanda-kisor!

2 sampade vipade, jivane-marane day mama gela, tuwa o-pada barane

3 marobirakhobi - jo iccha tohara nitya-dasa prati tuwa adhikara

4 janmaobi moe iccha jadi tor bhakta-grhe jani janma hau mor

5 kita-janma hau jatha tuwa das bahir-mukha brahma-janme nahi as

6 bhukti-mukti-sprha vihina je bhakta labhaite tako sanga anurakta

7 janaka, janani, dayita, tanay prabhu, guru, pati--tuhu sarva-moy

8 bhakatvinoda kohe, suno kana! radha-natha! tuhu hamara parana

TRANSLATION

1) Mind, body, and family, whatever may be mine, I have surrendered at Your lotus feet, O youthful son of Nanda! 2) In good fortune or in bad, in life or at death, all my difficulties have disappeared by choosing those feet of Yours as my only shelter. 3) Slay me or protect me as You wish, for You are the master of Your eternal servant. 4) If it is Your will that I be born again, then may it be in the home of Your devotee. 5) May I be born again even as a worm, so long as I may remain Your devotee. I have no desire to be born as a Brahma averse to You. 6) I yearn for the company of that devotee who is completely devoid of all desire for worldly enjoyment or liberation. 7) Father, mother, lover, son, Lord, preceptor, and husband; You are everything to me. 8) Thakura Bhaktivinoda says, "O Kana, please hear me! O Lord of Radha, You are my life and soul!"  

6) Prasada Sevaya Songs for the Honoring of Spiritual Food (from Gitavali) part one (this first song should be sung before honoring the Lord's prasada)  

1 bhai-re sarira abidya-jal, jodendriya tahe kal, jive phele visaya-sagore ta'ra madhye jihwa ati, lobamoy sudurmati, ta'ke jeta kathina samsare  

2 krsna baro doyamoy, koribare jihwa jay, swa-prasad-anna dilo bhai sei anna-mrta pao, radha-krsna-guna gao, preme dako caitanya-nitai  

 

TRANSLATION

O Lord, this material body is a place of ignorance, and the senses are a network of paths to death. Somehow, we have fallen into this ocean of material sense enjoyment, and of all the senses the tongue is most voracious and uncontrollable; it is very difficult to conquer the tongue in this world. But You, dear Krsna, are very kind to us and have given us such nice prasada, just to control the tongue. Now we take this prasada to our full satisfaction and glorify You Lord- Radha and Krsna--and in love call for the help of Lord Caitanya and Nityananda. Katie Ha'be solo ~from garanagati)  

7) Kabe Ha'be Bolo (from Saranagati)

 

1 kabe ha'be bolo se-dina amar (amar) aparadha ghuci', suddha name ruci, krpa-bale ha'be hrdoye sancar  

2 trnadhika hina, kabe nije mani', sahisnuta-guna hrdoyete ani' sakale manada, apani amani, ho'ye aswadibo nama-rasa-sar

3 dhana jana ara, kobita-sundari, bolibo na cahi deho-sukha-kari janme-janme dao, ohe gaurahari! ahaituki bhakti carane tomar

4 (kabe) korite sri-krsna- nama uccarana, pulakita deho gadgada bacana baibarnya-bepathu ha'be sanghatana, nirantara netre ba'be asru-dhar

5 kabe navadwipe, suradhuni-tate, gaura-nityananda boli' niskapate naciya gaiya, beraibo chute, batulera praya chariya bicar

6 kabe nityananda, more kori'doya, charaibe mora visayera maya diya more nija- caranera chaya, namera hatete dibe adhikar

7 kinibo, Lutibo, hari-nama-rasa, nama-rase mati' hoibo bibasa rasera rasika- carana parasa, koriya mojibo rase anibar

8 Kabe jibe doya, hoibe udoya, nija-sukha bhuli' sudina-hrdoya bhakativinoda, koriya binoya, sri-ajna-tahala koribe pracar

TRANSLATION

1) When, oh when will that day be mine? When my offenses ceasing, taste for the name increasing, when in my heart will your mercy shine, when, oh when will that day be mine 2) Lower than a blade of grass,more tolerant than a tree. When will my mind attain this quality? Respectful to all, not expecting their honor, then shall I taste the name's nectar sublime. When, oh when will that day be mine? 3) Great wealth or followers, feminine beauty, I won't care for them or the comforts of my body. Birth after birth give me, Oh Lord Caitanya, causeless devotion to Your feet divine, when, oh when will that day be mine? 4) When will I utter Krsna,Krsna, Krsna, with words choked up and shivering body? When will I be trembling all over, lose bodily color, tears pouring from my eyes, When, oh when will that day be mine? 5) When in Navadvipa along the Ganges bank, shouting 'Gaura-Nityananda' as a surrendered soul, dancing, chanting, running everywhere, when will I become half mad of mind? When, oh when will that day be mine? 6) When will Lord Nityananda show mercy upon me, when will I reject the world of Maya:' Bestow unto me the shade of Your lotus feet, let the right to preach the name be mine. When, oh when will that day be mine? 7) I will beg, borrow, or steal the nectar of the name. By the name's effect I will feel paralyzed. Oh! Enjoyed of the nectar of the name, When will I touch your lotus feet till the end of time? When, oh when will that day be mine? 8) When kindness to all beings will be appearing, with free heart forget myself comforting, Bhaktivinoda in all humility prays, "Now I will set out to preach Your order sublime." When, oh when will that day be mine?  

8) Bhoga-arati (from Gitavali) (at Thakura Bhaktivinoda's home at Surabhi-kunja in Godruma)

 

1 bhaja bhakata-vatsala sri-gaurahari sri-gaurahari sohi gostha-bihari, nanda-jasomati-citta-hari  

2 bela-ho'lo, damodara, aisa ekhano bhoga-mandire bosi' koraho bhojana

3 nandera nidese baise giri-bara-dhari baladeva-saha sakha baise sari sari

4 sukta-sakadi bhaji nalita kusmanda dali dalna dugdha-tumbi dadhi moca-khanda

5 mudga-bora masa-bora rotika ghrtanna saskuli pistaka khir puli payasanna

6 karpura amrta--keli rambha khira-sara amrta rasala, amla dwadasa prakara

7 luci cini sarpuri laddu rasabali bhojana korena krsna ho'ye kutuhali

8 raidhikara pakka anna vividha byanjana parama anande krsna korena bhojana

9 chale-bale laddu khay sri-madhumangala bagala bhajay ara deya hari-bolo

10 radhikadi gane heri' nayanera kone trpta ho'ye khay krsna jasoda-bhavane

11 bhojanante piye krsna subasita bari sabe mukha prakhaloy ho'ye sari sari

12 hasta-mukha prakhaliya jata sakha-gane anande bisraima kore baladeva-sane

13 jambula rasala ane tambula-masala taha kheye krsna-candra sukhe nidra gela

14 bisalakha sikhi-puccha-camara dhulaya apurba sayyaya krsna~ sukhe nidra jaya

15 jasomati-ajna pe'ye dhanistha-anito sri-krsna-prasada radha bhunje ho'ye prito

16 lalitadi sakhi-gana avasesa paya mane mane sukhe radha-krsna-guna gaya

17 hari-lila ek-matra jahara pramoda bhogarati gay thakur bhakativinoda

TRANSLATION

1) Just worship Sri Gaurahari, who is always affectionate toward His devotees. He is the same Supreme Godhead, Krsna, who sported in the cowherd pastures of Vraja and stole the hearts of Nanda and Yasoda. 2) Mother Yasoda calls to Krsna, "My dear Damodara, it is very late. Please come right now, sit down in the dining hall, and take Your lunch." 3) On the direction of Nanda Maharaja, Krsna, the holder of Govardhana Hill, sits down, and then all the cowherd boys, along with Krsna's elder brother, Sri Baladeva, sit down in rows to take their lunch. 4) They are then served a feast of sukta and various kinds of green leafy vegetables, then nice fried things, and a salad made of the green leaves of the jute plant. They are also served pumpkin, baskets of fruit, small square cakes made of lentils and cooked down milk, then thick yogurt, squash cooked in milk, and vegetable preparations made from the tower of the banana tree. 5) Then they receive fried squares of mung dahl patties, and urad dahl patties, capatis, and rice with ghee. Next, sweets made with milk, sugar and sesamum, rice flour cakes; thick cooked-down milk; cakes floating in milk; and sweet rice. 6) There is also sweet rice that tastes just like nectar due to its being mixed with camphor. There are bananas, and cheese which is nectarean and delicious. They are also served twelve kinds of sour preparations made with tamarinds, limes, lemons, oranges, and pomegranates. 7) There are puns made with white flour and sugar; puns filled with cream; laddus; and dahl patties boiled in sugared rice. Krsna eagerly eats all of the food. 8) In great ecstasy and joy Krsna eats the rice, curried vegetables, sweets, and pastries cooked by Srimati Radharani. 9) Krsna's funny brahmana friend Madhumangala, who is very fond of Laddus, gets them by hook or by crook. Eating the laddus he shouts, "Haribol! Haribol!~' and makes a funny sound by swapping his sides under his armpits with his hands. 10) Beholding Radharani and Her gopifriends out of the courters of His eyes, Krsna eats at the house of mother Yasoda with great satisfaction. 11) After lunch, Krsna drinks rose-scented water. Then all of the boys, standing in lines, wash their mouths. 12) After all the cowherd boys wash their hands and mouths, in great bliss they take rest with Lord Balarama. 13) The two cowherd boys Jambula and Rasala then bring Krsna pan made with betel nuts, fancy spices, and catechu. After eating that pin, Sri Krsnacandra then happily goes to sleep. 14) While Krsna happily takes His rest on an excellent bedstead, His servant Visalaksa cools Him with a fan of peacock feathers. 15) At mother Yasoda's request the gopi Dhanistha brings remnants of food left on Krsna's plate to Srimati Radharani, who eats them with great delight 16) Lalita-devi and the other gopis then receive the remnants, and within their hearts they sing the glories of Radharani and Krsna with great joy. 17) Thakura Bhaktivinoda, whose one and only Joy is the pastimes of Lord Hari, sings this Bhoga-arati song.  

9) Jaya Radha-Madhava (from Gitavali)

 

(jaya) radha-madhava (jaya) kunja-bihari (jaya) gopi-jana-vallabha (jaya) giri-vara-dhari (jaya) jasoda-nandana, (jaye) braja-jana-ranjana, (jaya) jamuna-tira-vana-cari  

 

TRANSLATION

Krsna is the lover of Radha. He displays many amorous pastimes in the groves of Vrndavana, He is the lover of the cowherd maidens of Vraja, the holder of the great hill named Govardhana, the beloved son of mother Yasoda, the delighter Of the inhabitants of Vraja, and He wanders in the forests along the banks of the River Yamuna. (Srila Prabhupada was very fond of this sort and sang it just before his lectures. In Allahabad and Gorakhpur Srila Prabhupada fell into a trance after singing the first two lines, and after some time he came back into external consciousness and said, "Now just chant Hare Krsna." Srila Prabhupada said that this song is "a picture of Vrndavana. Everything is there--Srimati Rhadharani, Vrndavana, Govardhana, Yasoda, and all the cowherd boys.")  

10) Radha-Krsna Bol (from Gitavali)

 

1 'radha-krsna' bol bol bolo re sobai (ei) sikha diya, sab nadiya phirche nece' gaura-nitai  

2 (miche) mayer bose, jaccho bhese', khaccho habudubu, bhai  

3 (jiv) krsna-das, e biswas, korle to' ar duhkho nai

4 (krsna) bolbe jabe, pulak ha'be jhorbe ankhi, boli tai  

5 ('radha) krsna'bolo, sange calo, ei-matra bhikha cai  

6 (jay) sakal bipod bhaktivinod bole, jakhon o-nam gai  

 

TRANSLATION

Chant, chant "Radha-Krsna!" Everyone chant! 1) When Lord Caitanya and Lord Nityananda came dancing through Nadia, they gave these teachings: Chant, chant "Radha-Krsna!" Everyone chant! 2) You are caught up in a whirlpool of senseless action and are sinking lower and lower. Chant, chant "Radha-Krsna!" Everyone chant! 3) If you just understand that the spirit soul is the eternal servant of Krsna, you will never have any more sorrows. Chant Hare Krsna and your eyes will fill with tears and your body will feel transcendental shivering. Chant, chant "Radha-Krsna!" Everyone chant! 5) Simply chant "Radha-Krsna" and join with us. Those are the only alms we beg. Chant, chant "Radha-Krsna!" Everyone chant! 6) "All dangers will be gone when that Name is chanted," says Bhaktivinoda Thakura. Chant chant "Radha-Krsna!" Everyone chant!  

11) Suddha-bhakata (from Saranagati)

 

1 suddha-bhakata-carana-renu, bhajana-anukula bhakata-seva, parama-siddhi, prema-latikara mula  2 madhava-tithi, bhakti-janani, jatane palana kori krsna-basati, basati boli', parama adare bori  

3 gaur amara, je-saba sthane, koralo bhramana range se-saba sthana, heribo ami, pranayi-bhakata-sange  

4 mrdanga-badya, sunite mana abasara sada jace gaura-bihita, kirtana suni', anande hrdoya nace  

5 jugala-murti, dekhiya mora, parama-ananda hoya prasada-seba korite hoya, sakala prapanca jaya  6 je-dina grhe, bhajana dekhi, grhete goloka bha-ya carana-sidhu, dekhiya ganga, sukha sa sima paya  

7 tulasi dekhi', juraya prana, madhava-tosani jani' gaura-priya, saka-sevane, jivana sarthaka mani  

8 bhakativinoda, krsna-bhajane, anukula paya jaha prati-dibase, parama-sukhe, swikara koroye taha  

 

TRANSLATION

1) The dust of the lotus feet of pure devotees, enthusiastic devotional service, and service to the pure devotees of the highest order are the roots of the creeper of devotion. 2) The holy days like Ekadasi and Janmastami are the mother of devotion for those devotees who respect them. Let the holy places of Krsna's pastimes be my places of worship, and bless me. 3) May I always visit all the holy places associated with the Lila of Lord Caitanya and His devotees. 4) When I hear the sound of the Mrdanga in my heart I always desire to join in kirtana; and when I hear the bonafide songs describing Lord Caitanya's pastimes, my heart dances in ecstasy. 5) Whenever I see thy transcendental sri-vigrahas of Radha-Krsna I am in bliss, for by taking Their Lordships' prasada we can conquer over the material elements. 6) One day while performing devotional practices, I saw my house transformed into Goloka Vrndavana. When I take the caranamrta of the Deity, I see the holy Ganges waters that come from the feet of Lord Vishnu, and my bliss knows no bounds. 7) By seeing the tulasi tree my heart feels joy and Lord Madhava (Krsna) is also satisfied. When I eat the prasada favored by Lord Caitanya it is a new life's experience. (Lord Caitanya was very fond of a green vegetable preparation called Sak, and there is another song in this book that tells of the amazing effects of this type of prasada. 8) Bhaktivinoda concludes by saying: "Whosoever attains the stage of enthusiasm for these devotional practices will be supremely blissful wherever he may be."  

12) Gaura-arati (from Gitavali)

 

1 jaya jaya goracander aratiko sobha jahnavi-tata-vane jaga-mana-lolbha jaga jana-mana-lobha Refrain l) gauranger arotik sobha jaga-jana-mana-lobha  

2 dakhine nitaicand, bame, gadadhara nikate adwaita, srinivasa chatra-dhara  

3 bosiyache goracand ratna-simhasane arati koren brahma-adi deva-gane  

4 narahari-adi kori' camara dhulaya sanjaya-mukunda-basu-ghos-adi gaya  

5 sankha baje ghanta baje baje karatala madhura mrdanga baje parama rasala Refrain 2) sankha baja ghanta baje madhur madhur madhur baje  

6 bahu-koti candra jini vadana ujjvala gala-dese bana-mala kore jhalamala  

7 siva-suka-narada preme gada-gada bhakativinoda dekhe gorara sampada  

 

TRANSLATION

(1) All glories, all glories to the beautiful arati ceremony of Lord Caitanya. This Gaura-arati is taking place in a grove on the banks of the Jahnavi (Ganges) and is attracting the minds of all living entities in the universe. (2) On Lord Caitanya's right side is Lord Nityananda and on His left is Sri Gadadhara. Nearby stands Sri Advaita, and Srivasa Thakura is holding an umbrella over Lord Caitanya's head. (3) Lord Caitanya has sat down on a jeweled throne, and the demigods, headed by Lord Brahms, perform the arati ceremony (4) Narahari Sarakara and other associates of Lord Caitanya fan Him with camaras, and devotees headed by Sanjaya Pandita, Mukunda Datta, and Vasu Ghosa sing sweet kirtana. (5) Conchshells, bells, and karatalas resound, and the mrdangas play very sweetly. This kirtana music is supremely sweet and relish able to hear. (6) The brilliance of Lord Caitanya's face conquers millions upon millions of moons, and the garland of forest flowers around His neck shines. (7) Lord Siva, Sukadeva Gosvami, and Narada Muni are all there, and their voices are choked with the ecstasy of transcendental love. Thus Thakura Bhaktivinoda envisions the glory of Lord Sri Caitanya.  

13) Sri Nama-kirtana Chanting of the Holy Names (from Gitavali)

 

1 yasomati-nandana, braja-baro-nagara, gokula-ranjana kana gopi-parana-dhana, madana-manohara, kaliya-damana-vidhana  

2 amala harinam amiya-vilasa vipina-purandara, navina nagara-bora, bamsi-badana suvasa  

3 braja-jana-palana, asura-kula-nasana, nanda-godhana-rakhowala govinda madhava, navanita-taskara, sundara nanda-gopala  

4 jamuna-tata-cara, gopi-basana-hara, rasa-rasika, krpamoya sri-radha-vallabha, brndabana-natabara, bhakativinod-asraya  

 

TRANSLATION

(1) Lord Krsna is the beloved son of mother Yasoda; the transcendental lover in the land of Vraja; the delight of Gokula; Kana (a nickname of Krsna), the wealth of the lives of the gopis. He steals the mind of even Cupid and punishes the Kaliya serpent. (2) These pure, holy names of Lord Hari are full of sweet, nectarean pastimes. Krsna is the Lord of the twelve forests of Vraja, He is ever-youthful and is the best of lovers. He is always playing on a flute, and He is an excellent dresser. (3) Krsna is the protector of the inhabitants of Vraja; the destroyer of various demoniac dynasties, the keeper and tender of Nanda Maharaja's cows; the giver of pleasure to the cows, land, and spiritual senses, the husband of the goddess of fortune; the butter thief, and the beautiful cowherd boy of Nanda Maharaja.  (4) Krsna wanders along the banks of the River Yamuna. He stole the garments of the young damsels of Vraja who were bathing there. He delights in the mellows of the Rasa dance; He is very merciful,the lover and beloved of Srimati Radharani; the great dancer of Vrndavana, and the shelter and only refuge of Thakura Bhaktivinoda.  

14) Ohe! Vaisnava Thakura (from Saranagati)

 

1 ohe! vaisnaba thakura, doyara sagara, e dase koruna kori' diya pada-chaya, sodho he amaya, tomara carana dhori  

2 chaya bega domi, chaya dosa sodhi chaya guna deho' dase chaya sat-sanga, deho' he amare, boshechi sangera ase  

3 ekaki amara, nahi paya bala, hari-nama-sankirtane tumi krpa kori: sraddha-bindu diya, deho' krsna-nama-dhane  

4 krsna se tomara, krsna dite paro, tomara sakati ache ami to' kangala, 'krsna 'krsna 'boli', dhai tava pache pache  

 

TRANSLATION

1) O venerable Vaisnava. O ocean of mercy, be merciful unto your servant. Give me the shade of your lotus feet and purify me. I hold on to your lotus feet. 2) Teach me to control my six passions; rectify my six faults, bestow upon me the six qualities, and offer unto me the six kinds of holy association.* 3) I do not find the strength to carry on alone the sankirtana of the holy name of Hari. Please bless me by giving me just one drop of faith with which to obtain the great treasure of the holy name of Krsna. 4) Krsna is yours; you have the power to give Him to me. I am simply running behind you shouting, "Krsna! Krsna!" *The six passions are those pertaining to words, the mind, anger, the tongue, the stomach and the genitals. The six faults are overeating, attachment to material things, inability to follow regulative principles, sense gratification, useless idle talk, and impure habits. The six positive qualities are enthusiasm in practicing devotional service, firm faith in devotional processes, a strong desire to attain prema-bhakti, a favorable service attitude, avoidance of non-devotees, and appreciation of the company of devotees. The six methods of association are to go to an assembly of devotees, to invite devotees into one's home, to discuss and hear devotional topics, to take the maha-prasada of devotees and to offer maha-prasada to devotees.  

15) Vibhavari Sesa (from Kalyana-kalpataru)

 

1 vibhavari sesa, aloka-pravesa, nidra chari' utho jiva bolo hari hari, mukunda murari, rama krsna hayagriva  

2 nrsimha vamana, sri-madhusudana, brajendra-nandana syama putana-ghatana, kaitabha-satana, jaya dasarathi-rama  

3 yasoda dulala, govinda-gopala, vrndavana purandara gopi-priya-jana, radhika-ramana, bhuvana-sundara-bara  

4 ravanantakara, makhana-taskara, gopijana-vastra-hari brajera rakhala, gopa-vrnda-pala, citta-hari bamsi-dhari  

5 yoindra-bandana, sri-nanda-nandana, braja-jana-bhaya-hari, navina nirada, rupa manohara, mohana-bamsi-bihari  

6 yasoda-nandana, kamsa-nisudana, nikunja-rasa-vilasi kadamba-kanana, rasa-parayana, brnda-vipina-nivasi  

7 ananda-vardhana, prema-niketana, phula-sara-jojaka kama gopangana-gana, citta-vinodana, samasta-guna-gana-dhama  

8 jamuna-jivana, keli-parayana, manasa-candra-cakora nama-sudha-rasa, gao krsna-jasa rakho vacana mana mora  

 

TRANSLATION

(1) The night has come to an end and the light of dawn is entering O jiva soul, arise and give up your sleep. Chant the holy names of Lord Hari, who is the giver of liberation; the enemy of the Mura demon; the supreme enjoyer; the all-attractive one, and the horse-headed incarnation, Hayagriva. (2) Lord Hari (Krsna) incarnated as the half-man, half-lion, Nrsimha. He appeared as a dwarf-brahmana named Upendra and is the killer of the Madhu demon, He is the beloved son of the King of Vraja, Nanda Maharaja, and is blackish in complexion. He is the slayer of the Putana witch and the destoyer of the demon Kaitabha. All glories to Lord Hari,0 who appeared as Lord Rama, the son of King Dasaratha. (3) He is the darling of mother Yasoda; the giver of pleasure to the cows, land, and spiritual senses; and the protector of the cows. He is the Lord of the Vrndavana forest; the gopis' beloved; the lover of Radhika; and the most beautiful personality in all the worlds. (4) As Ramacandra He brought about the end of the demoniac King Rāvaṇa; as Krsna He stole the older gopis' butter; He stole the younger gopis'clothes while they were bathing in the Yamuna. He is a cowherd boy of Vraja and the protector of the cowherd boys. He steals the hearts of all and always holds a flute. (5) Lord Krsna is worshiped by the best of yogis and is the son of Nanda. He removes all the fears of the inhabitants of Vraja. He is the color of a fresh rain cloud, and His form is enchanting. When He wanders about, playing His flute, He looks very charming. (6) He is the son of Yasoda and the killer of King Kaṁsa, and He sports in the rasa dance among the groves of Vraja. Krsna engages in this rasa dance underneath the kadamba trees, and He resides in the forest of Vrndavana. (7) He increases the ecstasy of His devotees. He is the reservoir of all love and is the transcendental Cupid who uses His flowered arrows to increase the loving desires of the gopis. He is the pleasure of the gopis' hearts and the abode of all wonderful qualities. (8) Lord Krsna is the life of the River Yamuna. He is always absorbed in amorous pastimes, and He is the moon of the gopis' minds, which are like the cakora birds that subsist only upon moonlight. O mind, obey these words of mine and sing the glories of Sri Krsna in the form of these holy names, which are full of nectarean mellows.
 

 

 

bhakty

 

bhaktyā.    con una actitud devocional (C. 5º, Cap. 19, V. 13).// por medio del servicio devocional (C. 5º, Cap. 5, V. 10-13).// con devoción (C. 1º, Cap. 15, V. 29).// con una atención ferviente (C. 1º, Cap. 9, V. 23).// devoción (C. 1º, Cap. 15, V. 33).// en el servicio devocional (C. 1º, Cap. 2, V. 12).// por una actitud devocional (C. 1º, Cap. 15, V. 47-48).//  con fe y devoción (C. 7º, Cap. 7, V. 30-31).// con devoción (C. 3º, Cap. 13, V. 48).// con devoción pura (C. 4º, Cap. 29, V. 82).// con devoción y fe (C. 7º, Cap. 7, V. 14).// con gran amor devocional (C. 7º, Cap. 7, V. 40).// con gran devoción (C. 6º, Cap. 2, V. 47-48).// con servicio devocional (C. 10º, Cap. 3, V. 37-38).// cuyo servicio devocional (C. 4º, Cap. 20, V. 19).// debido a la devoción pura (C. 9º, Cap. 2, V. 11-13).// en devoción (C. 4º, Cap. 22, V. 62).// mediante el servicio devocional (C. 3º, Cap. 5, V. 46).// mediante servicio devocional (C. 3º, Cap. 28, V. 34).// por devoción (C. 10º, Cap. 6, V. 35-36).// por medio de la devoción (C. 3º, Cap. 26, V. 72).// por medio del servicio devocional (C. 3º, Cap. 13, V. 39).// por ofrecer servicio con devoción (C. 7º, Cap. 15, V. 25).// por servicio devocional (C. 4º, Cap. 24, V. 55).// servicio devocional (C. 3º, Cap. 25, V. 19).// simplemente con servicio devocional (C. 7º, Cap. 9, V. 9).

 

BHAKTYA. (sáns. Svami Prabhupāda). En el servicio devocional.

 

Bhakty-unmukhī sukṛti—pious activities that awaken one’s dormant Kṛṣṇa consciousness.

 

bhal

Bhalanas. A nonAryan tribe. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

bhalandanaḥ. con el nombre Bhalandana (C. 9º, Cap. 2, V. 23-24).

 

bhalandanāt. de Bhalandana (C. 9º, Cap. 2, V. 23-24).

 

bhallaiḥ. con flechas (C. 9º, Cap. 6, V. 17).

 

bhallaiḥ. con lanzas (C. 8º, Cap. 10, V. 36).

 

bhallaiḥ. con otro tipo de flechas (C. 8º, Cap. 10, V. 42).

 

bhallaiḥ. por sus flechas (C. 4º, Cap. 10, V. 18-19).

 

bhallāṭaḥ. un hijo llamado Bhallāṭa (C. 9º, Cap. 21, V. 26).

 

Bhallataka. A term used in the Kama Sutra for the Semicarpus anacardium, commonly known as the marking nut. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

bhallātaka-ādibhiḥ. bhallātaka y otros árboles (C. 8º, Cap. 2, V. 14-19).

 

bhallūka. el bhallūka (C. 3º, Cap. 10, V. 25).

 

bham

 

bhāma. mi querido cuñado (C. 10º, Cap. 4, V. 15).

 

bhāmaḥ. cuñado (C. 3º, Cap. 1, V. 27).

 

bhāmaḥ. hermano político (C. 3º, Cap. 14, V. 36).

 

Bhamati. A gloss on Sankara's commentary upon the Brahma Sutras by Vachaspati Mishra. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

bhāminī. fácilmente irritable (C. 9º, Cap. 18, V. 6-7).

 

bhāminī. madre Yaśodā (C. 10º, Cap. 7, V. 34).

 

bhāmini. ¡oh, dama apasionada! (C. 3º, Cap. 20, V. 34).

 

bhāmini. ¡oh, noble dama! (C. 3º, Cap. 29, V. 7).

 

bhāmini. ¡oh, tú, que estás tan enfadada! (C. 6º, Cap. 17, V. 24).

 

bh€mini. Mi querida madre (C. 3º, Cap. 32, V. 11).

 

bhan

 

Bhān: Awareness. Here, awareness of the Real. Dada also used the term Bhon.

 

bhāṇḍam. la vasija (C. 10º, Cap. 8, V. 29).

 

bhāṇḍam. animales y potes para el sacrificio (C. 4º, Cap. 4, V. 6).

 

bhāṇḍeṣu. en las vasijas (C. 10º, Cap. 8, V. 30).

 

Bhāng: An intoxicating drink.

 

BHANGA. Disolución.

 

Bhaṅgā. Cannabis indica.

 

bhaṅgaḥ. desapego (C. 2º, Cap. 8, V. 20).

 

bhaṅgam. perturbación (C. 4º, Cap. 20, V. 2).

 

BHANGASUR. Padre de Rituparma, rey de las kozalas.

 

bhaṅge. impedimento (C. 3º, Cap. 15, V. 31).

 

bhaṅguraḥ. perecedero (C. 7º, Cap. 7, V. 43).

 

BHANJANA ADHIKARI:

 

He was a Bhatta brahmana by caste of the Kasyapa clan and a disciple of Syamananda Prabhu. His Sripata is at Fatepur, postal-zone Gadadharpur in the district of Midnapore. Because of Bhanjana's exalted spiritual consciousness, Syamananda Prabhu awarded him the title `Adhikari'. The nearest relatives of Bhanjana, Niranjana Adhikari, Jivanakrsna Adhikari, and Paranakrsna Adhikari, were all disciples in Syamananda's line. All four were accomplished mrdanga players, who regularly accompanied Syamananda's kirtana.

 

Some of the descendants of Bhanjana Adhikari continue to live in the Sripata at Fatepur, ten or twelve miles from the Kantai road railway station. Descendants of the disciples of Bhanjana live in the surrounding villages of Fatepur, Hasimpur, Egada, Kenthad, Erang, Kusunda, Kamiyabag, Dodekhan, Gadia, Kotara, Gopalpur, Badalpur, etc.

 

bhānoḥ. del Sol (C. 5º, Cap. 22, V. 7).

 

bhānoḥ. del vientre de Bhānu (C. 6º, Cap. 6, V. 5).

 

Bhanta. A term used in the Kama Sutra for the Chenopodium album. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

Bhanu. The luminous or shining. 1. Vishnu's 284th name as listed in the Vishnu Sahasranama. 2. Sun. Shiva's 521st name as listed in the Shiva Sahasranama. See the Lingapurana Part II, Chapter 98. 3. A name of Surya, the Sun-God. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

bhānuḥ. (de Prativyoma) un hijo llamado Bhānu (C. 9º, Cap. 12, V. 10).

 

bhānuḥ. Bhānu (C. 6º, Cap. 6, V. 4).

 

bhānumān. Bhānumān (C. 9º, Cap. 12, V. 11).

 

Bhānumān (hijo de Bharga):

Bhānumān (hijo de Brhadasva):

Bhānumān (hijo de Kesidhvaja):

 

Bhānumān—a prince of Kaliṅga. He fought on the side of the Kauravas and was killed by Bhīmasena.

 

Bhanumati. (bhanu "luminous" + mati "possessing") 1. The holder or possessor of luminosity. 2. Daughter of Bhanu, a Yadava chief, who was abducted from her home in Dvaraka, during the absence of her father, by the demon Nikumbha. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

Bhānusena—a son of Karṇa. He was killed by Bhīmasena during the Kurukṣetra war. (Karṇa Parva in Mahābhārata)

 

bhānumataḥ. de Bhānumān (C. 9º, Cap. 12, V. 11).

 

bhānunā. por el brillante Sol (C. 6º, Cap. 13, V. 19-20).

 

bhaṇyatām.    que se diga (C. 7º, Cap. 5, V. 10).

 

bhao. The emotional feelings of love and longing of a selfless devotee for a personal form of God. These feelings of divine-love-consciousness physically appear as tears etc., and produce a growing confidence in the realization of Radha Krishn love and having Their vision.

 

Bhao. The Divine ecstatic state of a Saint, or Radha Krishn.

 

bhara

 

bhara. cargado (C. 5º, Cap. 8, V. 13).

 

bhara. por la carga (C. 5º, Cap. 7, V. 12).

 

bhara. por un exceso (C. 5º, Cap. 4, V. 4).

 

bhara. por una abundancia (C. 5º, Cap. 4, V. 19).

 

bhāra. peso (C. 5º, Cap. 2, V. 6).

 

bhāra. carga (C. 1º, Cap. 7, V. 25).

 

bhara. carga (C. 1º, Cap. 16, V. 23).

 

bhara. mantén (C. 9º, Cap. 20, V. 38).

 

bharā. carga (C. 1º, Cap. 17, V. 26).

 

bhāra. por el peso (C. 3º, Cap. 20, V. 36).

 

bhāra. cargado con (C. 4º, Cap. 26, V. 23).

 

bhāra. soportando el peso (C. 8º, Cap. 15, V. 12).

 

bhāra-avatāraṇāya. sólo para reducir la carga del mundo (C. 1º, Cap. 8, V. 34).

 

bhāra-avatārāya. para disminuir la carga (C. 9º, Cap. 3, V. 34).

 

BHARADGUADJA.

 

Bharadvāja:

 

Hechos históricos referentes a Bharadvāja:

 

TEXTOS 6–7

 

PavRTaae Naardae DaaEMYaae >aGavaNa( badraYa<a" )

b*hdìae >arÜaJa" SaiXaZYaae re<auk-aSauTa" )) 6 ))

 

viSaï wNd]Pa[MadiñTaae Ga*TSaMadae_iSaTa" )

k-+aqvaNa( GaaETaMaae_i}aê k-aEiXak-ae_Qa SaudXaRNa" )) 7 ))

 

parvato närado dhaumyo

bhagavän bädaräyaëaù

båhadaçvo bharadväjaù

saçiñyo reëukä-sutaù

 

vasiñöha indrapramadas

trito gåtsamado ’sitaù

kakñévän gautamo ’triç ca

kauçiko ’tha sudarçanaù

 

parvataḥ—Parvata Muni; nāradaḥ—Nārada Muni; dhaumyaḥ—Dhaumya; bhagavān—encarnación de Dios; bādarāyaṇaḥ—Vyāsadeva; bṛhadaśvaḥ—Bṛhadaśva; bharadvājaḥ—Bharadvāja; sa-śiṣyaḥ—junto con sus discípulos; reṇukā-sutaḥ—Paraśurāma; vasiṣṭhaḥ—Vasiṣṭha; indrapramadaḥ—Indrapramada; tritaḥ—Triya; gṛtsamadaḥ—Gṛtsamada; asitaḥ—Asita; kakṣīvān—Kakṣīvān; gautamaḥ—Gautama; atriḥ—Atri; ca—y; kauśikaḥ—Kauśika; atha—así como también; sudarśanaḥ—Sudarśana.

 

TRADUCCIÓN 

 

Todos los sabios estaban presentes, tales como Parvata Muni, Nārada, Dhaumya, Vyāsa - la encarnación de Dios -, Bṛhadaśva, Bharadvāja, Paraśurāma y sus discípulos, Vasiṣṭha, Indrapramada, Trita, Gṛtsamada, Asita, Kakṣīvān, Gautama, Atri, Kauśika y Sudarśana.

 

SIGNIFICADO 

 

Parvata Muni: Se le considera uno de los sabios más antiguos que existe. Él es casi siempre un compañero de Nārada Muni. Además, ambos son cosmonautas capaces de viajar por los aires sin la ayuda de ningún vehículo material. Parvata Muni es un devaṛṣi, o un gran sabio entre los semidioses, como también lo es Nārada. Él estaba presente junto con Nārada en la ceremonia de sacrificio de Mahārāja Janamejaya, el hijo de Mahārāja Parīkṣit. En ese sacrificio se iba a matar a todas las serpientes del mundo. A Parvata Muni y a Nārada Muni se les conoce también como Gandharvas, porque pueden viajar por los aires, cantando las glorias del Señor. Como pueden viajar de ese modo, observaron desde el aire la ceremonia svayaṁvara de Draupadī (de elección de esposo). Al igual que Nārada Muni, Parvata Muni también solía visitar la asamblea real del cielo del rey Indra. Como Gandharva, a veces visitaba la asamblea real de Kuvera, uno de los semidioses importantes. Una vez, tanto Nārada como Parvata se vieron en problemas con la hija de Mahārāja Sṛñjaya. Mahārāja Sṛñjaya obtuvo de Parvata Muni la bendición de tener un hijo.

 

Nārada Muni: Se le asocia inevitablemente con las narraciones de los Purāṇas. A él se le describe en el Bhāgavatam. En su vida anterior era hijo de una sirvienta, pero mediante la buena asociación con devotos puros se iluminó en lo referente al servicio devocional, y en la siguiente vida se convirtió en un hombre perfecto, comparable sólo consigo mismo. Su nombre se menciona en muchos lugares de El Mahābhārata. Él es el devaṛṣi más importante de todos, o el principal sabio entre los semidioses, y es el hijo y discípulo de Brahmājī; a partir de él se extendió la sucesión discipular que proviene de Brahmā. Él inició a Prahlāda Mahārāja, a Dhruva Mahārāja y a muchos otros célebres devotos del Señor, e inició incluso a Vyāsadeva, el autor de las Escrituras védicas, Vyāsadeva inició a Madhvācārya, y, de ese modo, la Madhva-sampradāya, en la que está incluida la Gauḍīya-sampradāya, se ha extendido por todo el universo. Śrī Caitanya Mahāprabhu pertenecía a esta Madhva-sampradāya; por lo tanto, desde Brahmājī, Nārada y Vyāsa, hasta Madhva, Caitanya y los Gosvāmīs, todos pertenecían a la misma línea de sucesión discipular. Nāradajī ha instruido a muchos reyes desde tiempos inmemoriales. En el Bhāgavatam podemos ver que instruyó a Prahlāda Mahārāja mientras éste se hallaba en el vientre de su madre, e instruyó a Vasudeva, el padre de Kṛṣṇa, así como también a Mahārāja Yudhiṣṭhira.

 

Dhaumya: Gran sabio que practicaba severas penitencias en Utkocaka-tīrtha y fue nombrado sacerdote real de los reyes Pāṇḍavas. Actuó como sacerdote de muchas funciones religiosas de los Pāṇḍavas (saṁskāra), y, además, cada uno de ellos fue atendido por él durante los esponsales de Draupadī. Él estuvo presente incluso durante el exilio de los Pāṇḍavas, y solía aconsejarlos en aquellas circunstancias en que se encontraban desconcertados. Él les enseño a vivir de incógnito durante un año, y los Pāṇḍavas siguieron estrictamente sus instrucciones durante ese período. Su nombre también se mencionó cuando después de la Batalla de Kurukṣetra se realizó la ceremonia fúnebre general. En el Anuśāsana-parva de El Mahābhārata (127.15-16), le dio a Mahārāja Yudhiṣṭhira instrucciones religiosas muy detalladas. Él era en verdad el tipo indicado de sacerdote para un cabeza de familia, porque podía guiar a los Pāṇḍavas por la senda correcta de la religión. Un sacerdote tiene la finalidad de guiar al cabeza de familia progresivamente por el sendero correcto del āśrama-dharma, o del deber propio de la ocupación de una determinada casta. Prácticamente no hay diferencia entre el sacerdote de la familia y el maestro espiritual. Los sabios, santos y brāhmaṇas eran especialmente quienes tenían que desempeñar dichas funciones.

 

Bādarāyaṇa (Vyāsadeva): A él se le conoce como Kṛṣṇa, Kṛṣṇa-dvaipāyana, Dvaipāyana, Satyavatī-suta, Pārāśarya, Parāśarātmaja, Bādarāyaṇa, Vedavyāsa, etc. Fue el hijo que Mahāmuni Parāśara engendró en el vientre de Satyavatī antes de los esponsales de esta última con Mahārāja Śantanu, el padre del gran general, el abuelo Bhīṣmadeva. Es una poderosa encarnación de Nārāyaṇa, y difunde por el mundo la sabiduría védica. Por eso, a Vyāsadeva se le ofrecen respetos antes de cantar la literatura védica, especialmente los Purāṇas. Śukadeva Gosvāmī era hijo de él, y ṛṣis tales como Vaiśampāyana eran sus discípulos en las diferentes ramas de los Vedas. Él es el autor de la gran obra épica El Mahābhārata y la gran obra literaria trascendental conocida como El Bhāgavatam. Los Brahma-sūtras - los Vedānta-sūtras, o Bādarāyaṇa-sūtras - fueron recopilados por él. Él es entre los sabios el autor más respetado de todos por sus severas penitencias. Cuando quiso poner por escrito la gran obra épica El Mahābhārata por el bien de toda la gente de la era de Kali, sintió la necesidad de un escritor poderoso que pudiera copiar todo lo que él le dictara. Por orden de Brahmājī, Śrī Gaṇeśajī, se encargó de anotar el dictado con la condición de que Vyāsadeva no dejara de dictar ni por un momento. El Mahābhārata se recopiló así mediante el esfuerzo conjunto de Vyāsa y Gaṇeśa.

 

Por orden de su madre, Satyavatī, quien luego se casó con Mahārāja Śantanu, y a pedido de Bhīṣmadeva, el hijo mayor de Mahārāja Śantanu con su primera esposa, el Ganges (en la cultura védica, los ríos son del género femenino), engendró tres hijos brillantes, cuyos nombres son Dhṛtarāṣṭra, Pāṇḍu y Vidura. Vyāsadeva recopiló El Mahābhārata después de la Batalla de Kurukṣetra y después de la muerte de todos los héroes de El Mahābhārata. El Mahābhārata se expuso por primera vez en la asamblea real de Mahārāja Janamejaya, el hijo de Mahārāja Parīkṣit.

 

Bṛhadaśva: Sabio antiguo que se reunía de vez en cuando con Mahārāja Yudhiṣṭhira, a quien conoció en Kāmyavana. Este sabio narró la historia de Mahārāja Nala. Hay otro Bṛhadaśva, que es hijo de la dinastía Ikṣvāku (El Mahābhārata, Vana-parva 209, 4-5).

 

Bharadvāja. Es uno de los siete grandes ṛṣis, y estuvo presente durante la ceremonia natal de Arjuna. A veces, el poderoso ṛṣi observaba severas penitencias a orillas del Ganges, y su āśrama aún es célebre en Prayāga-dhāma. Se sabe que mientras este ṛṣi se bañaba en el Ganges, se encontró casualmente con Ghṛtācī, una de las hermosas muchachas frívolas del cielo, y, en consecuencia, derramó semen, que fue guardado y preservado en un tarro de barro y del cual nació Droṇa. Así que Droṇācārya es el hijo de Bharadvāja Muni. Otros dicen que Bharadvāja, el padre de Droṇa, es una persona diferente de Mahaṛṣi Bharadvāja. Él era un gran devoto de Brahmā. Una vez se acercó a Droṇācārya y le pidió que detuviera la Batalla de Kurukṣetra.

 

Paraśurāma ó Reṇukāsuta: Es el hijo de Mahaṛṣi Jamadagni y Śrīmatī Reṇukā. Por eso también se le conoce como Reṇukāsuta. Es una de las poderosas encarnaciones de Dios, y mató a toda la comunidad kṣatriya veintiuna veces. Con la sangre de los kṣatriyas complació a las almas de sus antepasados (de Paraśurāma). Más tarde se sometió a severas penitencias en el Mahendra-parvata. Después de quitarles toda la Tierra a los kṣatriyas, se la dio a Kaśyapa Muni como caridad. Paraśurāma le enseño El Dhanur-veda, o la ciencia de pelear, a Droṇācārya, porque resultaba ser un brāhmaṇa. Él estuvo presente durante la coronación de Mahārāja Yudhiṣṭhira, y celebró la función junto con otros grandes ṛṣis.

 

Paraśurāma es tan antiguo, que se encontró tanto a Rāma como a Kṛṣṇa en diferentes oportunidades. Él peleó con Rāma, pero aceptó a Kṛṣṇa como la Suprema Personalidad de Dios. Además, elogió a Arjuna cuando lo vio con Kṛṣṇa. Cuando Bhīṣma rehusó casarse con Ambā, la cual lo quería por esposo, Ambā se encontró con Paraśurāma, y sólo porque ella lo solicitó, él pidió a Bhīṣmadeva que la aceptara por esposa. Bhīṣma rehuso obedecer su orden, si bien él era uno de los maestros espirituales de Bhīṣmadeva. Paraśurāma peleó con Bhīṣmadeva cuando éste hizo caso omiso de su advertencia. Ambos pelearon muy severamente, y al final Paraśurāma se sintió complacido con Bhīṣma y le dio la bendición de volverse el guerrero más grande del mundo.

 

Vasiṣṭha Muni: El gran y célebre sabio entre los brāhmaṇas, bien conocido como el Brahmarṣi Vasiṣṭhadeva. Es una figura destacada tanto en el período de El Rāmāyaṇa como en el de El Mahābhārata. Él celebró la ceremonia de coronación de la Personalidad de Dios Śrī Rāma, y también estuvo presente en el campo de batalla de Kurukṣetra. Él podía ir a todos los planetas superiores e inferiores, y su nombre también está relacionado con la historia de Hiraṇyakaśipu. Entre él y Viśvāmitra hubo una gran tensión, porque este último quería su kāmadhenu, o vaca cumplidora de deseos. Vasiṣṭha Muni rehusó prescindir de su kāmadhenu, y debido a ello Viśvāmitra mató a sus cien hijos. Como perfecto brāhmaṇa que era, toleró todas las provocaciones de Viśvāmitra. Una vez trató de suicidarse debido a la tortura de Viśvāmitra, pero todos sus intentos fracasaron. Saltó de una colina, pero las piedras sobre las que cayó se convirtieron en un montón de algodón, y de ese modo se salvó. Se lanzó al océano, pero las olas lo llevaron a la orilla. Se lanzó al río, pero también el río lo llevó a la orilla. Así pues, todos sus intentos de suicidio fracasaron. Él es, además, uno de los siete ṛṣis y el esposo de Arundhatī, la famosa estrella.

 

Indrapramada: Otro rṣi célebre.

 

Trita: Uno de los tres hijos de Prajāpati Gautama. Él fue el tercer hijo, y sus otros dos hermanos eran conocidos como Ekat y Dvita. Los tres hermanos eran grandes sabios y estrictos seguidores de los principios religiosos. A fuerza de severas penitencias fueron promovidos a Brahmaloka (el planeta en el que vive Brahmājī). Una vez, Trita Muni cayó en un pozo. Él trabajó como organizador de muchos sacrificios, y como era uno de los grandes sabios, también fue a ofrecerle respetos a Bhīṣmajī en su lecho de muerte. Él era uno de los siete sabios del Varuṇaloka. Era oriundo de los países occidentales del mundo, y lo más probable es que perteneciera a los países europeos. En esa época, el mundo entero seguía únicamente la cultura védica.

 

Gṛtsamada: Uno de los sabios del reino celestial. Era un amigo íntimo de Indra, el rey del cielo, y era tan eminente como Bṛhaspatī. Él solía visitar la asamblea real de Mahārāja Yudhiṣṭhira, y también visitó el lugar en el que Bhīṣmadeva expiró. A veces explicaba las glorias del Señor Śiva ante Mahārāja Yudhiṣṭhira. Era hijo de Vītahavya, y sus rasgos físicos se asemejaban a los de Indra. En ocasiones, los enemigos de Indra lo tomaban por éste y lo arrestaban. Era un gran erudito de El Ṛg Veda, y en virtud de ello era muy respetado por la comunidad brāhmaṇa. Llevó una vida de celibato, y fue poderoso en todos los aspectos.

 

Asita: Había un rey del mismo nombre, pero el Asita que aquí se menciona es el Asita Devala Ṛṣi, un gran y poderoso sabio de la época. Él le explicó a su padre un millón quinientos mil versos de El Mahābhārata. Fue uno de los miembros del sacrificio de serpientes de Mahārāja Janamejaya, y, además, estuvo presente durante la ceremonia de coronación de Mahārāja Yudhiṣṭhira, junto con otros grandes ṛṣis. Él también le dio instrucciones a Mahārāja Yudhiṣṭhira mientras estaba en la colina Añjana. También era uno de los devotos del Señor Śiva.

 

Kakṣivān: Uno de los hijos de Gautama Muni y el padre del gran sabio Candakauśika. Era un miembro del parlamento de Mahārāja Yudhiṣṭhira.

 

Atri: Atri Muni era un gran sabio brāhmaṇa y uno de los hijos mentales Brahmājī. Brahmājī es tan poderoso, que simplemente con pensar en un hijo puede tenerlo. Estos hijos son conocidos como mānasa-putras. De los siete mānasa-putras de Brahmājī y de los siete grandes sabios brāhmaṇas, Atri era uno de ellos. En su familia nacieron también los grandes Pracetās. Atri Muni tuvo dos hijos kṣatriyas que se volvieron reyes. El rey Arthama es uno de ellos. A él se le cuenta como uno de los veintiún prajāpatis. Su esposa se llamaba Anasūyā, y él ayudó a Mahārāja Parīkṣit en sus grandes sacrificios.

 

Kausika: Uno de los rṣis que eran miembros permanentes de la asamblea real de Mahārāja Yudhiṣṭhira. A veces se encontraba al Señor Kṛṣṇa. Hay diversos otros sabios con el mismo nombre.

 

Sudarśana: Esta rueda que la Personalidad de Dios (Viṣṇu o Kṛṣṇa) acepta como Su arma personal, es el arma más poderosa de todas, superior a los brahmāstras u otras armas desastrosas similares. En algunas de las Escrituras védicas se dice que Agnideva, el dios del fuego, le regalo esta arma al Señor Śrī Kṛṣṇa, pero, en realidad el Señor la porta eternamente. Agnideva le obsequió esta arma a Kṛṣṇa de la misma manera en que Rukmiṇī le fue dada al Señor por Mahārāja Rukma. El Señor acepta esos regalos de Sus devotos, aun a pesar de que los mismos son propiedad de Él eternamente. En el Ādi-parva de El Mahābhārata hay una descripción detallada de esta arma. El señor Śrī Kṛṣṇa la usó para matar a Śiśupāla, un rival del Señor. El también mató a Śālva con esa arma, y a veces quería que Su amigo Arjuna la usara para matar a sus enemigos (El Mahābhārata, Virāṭa-parva 56.3). (S.B. 1º, Cap. 9, V. 6-7, págs. 414-419).

 

// Familia autora del Mandala VI del Ṛk Veda.

 

Bhāradvāja y Yājñavalkya (encuentro en Prayaga): Relato de Yajñavalkya a Bharadvaja de la Historia de Sri Rama (Ramayana de Tulsidas, págs. 35-37):

 

Encuentro entre el Sabio Yājñavalkya y Bhāradvāja:

 

El sabio Bhāradvāja vive en Prayaga; está totalmente dedicado a los pies de Śrī Rāma. Gran asceta, ejemplo de autodominio, mente recta y compasión, es un ser muy avanzado en el camino espiritual. En el mes de Magha, cuando el Sol entra en el signo de Capricornio, todo el mundo visita la principal ciudad santa, Prayaga. Ejércitos de dioses y demonios, Kinnaras (semidioses) y hombres, se bañan con devoción en el triple río del Ganges, Yamunā y Sarasvatī. Adoran los pies de loto del Dios Vindumadhava (la Divinidad que predomina en Prayaga), y el contacto con el inmortal árbol del banyan produce un gran estremecimiento de sus miembros. La ermita de Bhāradvāja es un lugar sumamente sagrado, muy bello y atrayente incluso para los grandes ermitaños y todos los sabios y videntes que se bañan en este santo lugar. Al amanecer todos hacen sus abluciones con gran fervor y luego hablan entre ellos sobre las virtudes de Śrī Hari.

 

Hablan de la naturaleza de Brahmā (el Supremo Eterno), los preceptos religiosos y la clasificación de las principales entidades, y expresan su Devoción al Señor con claridad espiritual y desapego.

 

Se bañan durante todo el mes de Magha y luego cada uno regresa a su ermita. Todos los años hay un gran regocijo, y tras haber realizado sus abluciones cuando el Sol está en Capricornio, todos los sabios se dispersan. Una vez, habiéndose bañado durante todo el período de Capricornio, cuando todos los sabios se habían ido a sus ermitas, Bhāradvāja agarró de los pies y detuvo al supremamente sabio santo Yājñavalkya. Con mucho respecto lavó sus pies de loto y le ofreció un asiento sagrado. Y alabando su justa fama con fervor religioso, Bhāradvāja habló con palabras dulces y reverentes: “Santo señor, una gran duda aflige mi mente. A ti te ha sido revelado todo el misterio de los Vedas. Tengo miedo y vergüenza de confesar la duda; y si me la guardo, pierdo una gran oportunidad.

 

“Los santos lo han afirmado, y también los Vedas, Purāṇas y los sabios han dicho claramente que la sabiduría no puede nacer en el corazón sin uno esconde algo a su maestro espiritual.

 

“Acordándome de esto, voy a descubrir mi locura, Señor, disípala y ten piedad de este siervo. Los santos, los Purāṇas y Upaniṣads dicen también que el poder del Nombre de Rāma es ilimitado. El inmortal Señor Śiva, fuente de alegría y mina de sabiduría y bondad, lo repite sin cesar. Hay cuatro grandes seres vivos en el mundo; los que mueren en la santa ciudad de Kāśī (Benarés) alcanzan el estado más alto. Esto también realza la gloria del Nombre de Śrī Rāma, oh gran sabio, pues este mismo Nombre es impartido por el Señor Śiva a las almas que mueren en Kāśī.

 

“Te pregunto, señor, quién es ese Rāma; te ruego que me lo expliques, oh fuente de compasión. Rāma es el príncipe de Ayodhya, y sus hazañas son conocidas en todo el mundo. Su pena fue infinita al perder a su esposa; y lleno de furia, mató a Rāvaṇa en una batalla.”

 

“¿Es ese mismo Rāma, señor, o acaso otro, aquél cuyo nombre repite sin cesar Śiva? Tú encarnas la sabiduría y la verdad; por eso te pido que me des una respuesta.

 

“Maestro, cuéntame con detalle la historia para que así desaparezca mi gran confusión.” Yājñavalkya dijo sonriendo: Tú ya conoces la gloria del Señor de los Raghus. Eres devoto de Rāma de pensamiento, palabra y obra. He venido para conocer tu ingenuidad. Tú deseas escuchar la historia de las virtudes que encierra Śrī Rāma; por eso me has preguntado como si fueras un ignorante. Escucha, pues, hijo mío, con atención, mientras te cuento la hermosa historia de Rāma. La espantosa ignorancia es el gigantesco demonio Mahisasura (llamado así por tener forma de búfalo), mientras que la historia de Rāma es la temible Kalika (que acabó al instante con el demonio). La historia de Rāma es como los rayos de luna que bebe el pájaro Chakora, y están representados por los santos. Una duda parecida fue expresada por un gran ser, Bhavānī (Diosa Pārvatī) y el gran dios Śiva se lo explicó detalladamente.

 

Ahora te contaré como mejor pueda el diálogo entre Umā (Diosa Pārvatī) y Śambhu (Señor Śiva). Escucha, oh sabio, cómo se produjo este diálogo, y tu tristeza desaparecerá. (Rāmāyaṇa de Tulsidas, págs. 35-37).

 

Bharadvāja. (sáns. Svami Prabhupāda). Es uno de los siete grandes Rṣis, y estuvo presente durante la ceremonia natal de Arjuna. A veces, el poderoso rsi observaba severas penitencias a orillas del Ganges, y su āsrama aún es célebre en Prayāga-dhāma. Se sabe que mientras este rsi se bañaba en el Ganges, se encontró casualmente con Ghrtācī, una de las hermosas muchachas frívolas del cielo, y, en consecuencia, derramó semen, que fue guardado y preservado en un tarro de barro y del cual nació Droṇa. Así que Dronācārya es el hijo de Bharadvāja Muni. Otros dicen que Bharadvāja, el padre de Droṇa, es una persona diferente de Maharsi Bharadvāja. Él era un gran devoto de Brahmā. Una vez se acercó a Dronācārya y le pidió que detuviera la Batalla de Kuruksetra. (1º Canto, pág. 417 B. Purāna). //  Familia autora del Mandala VI del Ṛk Veda.

 

Bharadvaja. 1. A Rishi to whom many Vedic hymns are attributed. He was the son of Brihaspati and father of Drona, the preceptor of the Pandavas. The Taittiriya Brahmana says that "he lived through three lives" (probably meaning a life of great length), and that "he became immortal and ascended to the heavenly world, to union with the sun." He is represented in the Mahabharata as living at Hardvar; in the Ramayana he received Rama and Sita in his hermitage at Prayaga, which was then and afterwards much celebrated. According to some of the Puranas and the Harivansha, he became, by gift or adoption, the son of King Bharata, and a story is told about his birth to account for his name. It appears that his mother, the wife of Utathya, was pregnant by her husband and by Brihaspati. Dirghatamas, the son by her husband, kicked his half-brother out of the womb before his time, then Brihaspati said to his mother, "Bharadvajam," that is "Cherish this child of two fathers." 2. Drona. 3. Any descendant of Bharadvaja or follower of his teaching. 4.. The name of a grammarian and author of Sutras. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

Bharadvaj Rishi. In the Yajurveda this is not the name of a Rishi but means "ear."

 

Bharadvāja—a great sage and the father of Droṇa.

Bhāradvāja. Uno de los Saptarṣis. Se les atribuyen algunos himnos del sexto, noveno y décimo maṇḍala del Ṛg Veda.

 

bharadvājaḥ. Bharadvāja (C. 1º, Cap. 9, V. 6-7).

 

bharadvājaḥ. Bharadvāja de nombre (C. 9º, Cap. 20, V. 38).

 

bharadvājam. a Bharadvāja (C. 9º, Cap. 20, V. 35).

 

BHARADVAJASANA (sáns.). Yoga. Postura sentado con el pie derecho bajo la pierna izquierda que está doblada. Brazo derecho tomando al izquierdo por la espalda, con torsión de tronco y cabeza hacia la derecha.

 

bhāraḥ. carga (C. 4º, Cap. 7, V. 28).

 

bhāraḥ. la carga creada por los demonios (C. 10º, Cap. 2, V. 38).

 

bhāraḥ. una gran carga (C. 2º, Cap. 3, V. 21).

 

bharaḥ. el que mantuvo (C. 3º, Cap. 30, V. 30).

 

bhāraḥ.    una carga (C. 5º, Cap. 10, V. 9).

 

bhāraḥ. la responsabilidad de la administración (C. 1º, Cap. 19, V. 17).

 

bhāraiḥ. por el gran peso (C. 8º, Cap. 11, V. 34).

 

bhāram. carga (C. 1º, Cap. 15, V. 34).

 

bhāram. una carga (C. 4º, Cap. 29, V. 33).

 

bhāram. la carga (C. 9º, Cap. 16, V. 27).

 

bharam. carga (C. 1º, Cap. 3, V. 23).

 

bharam. la carga (C. 10º, Cap. 1, V. 22).

 

bharam. la falsa carga de la responsabilidad (de mantener a la familia, la sociedad y la nación, y organizar proyectos con ese fin) (C. 7º, Cap. 9, V. 43).

 

bharaṇa. de mantener (C. 3º, Cap. 30, V. 12).

 

bharaṇa. para mantener (C. 3º, Cap. 30, V. 33).

 

bharaṇam prajānām.    gobernar a los ciudadanos (C. 5º, Cap. 5, V. 20).

 

bharaṇena. manteniendo (C. 2º, Cap. 1, V. 3).

 

Bharanyu. 1. The supporter, master or protector. 2. A name of fire. 3. A name of the sun. 4. A name of the moon. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

bhāra-pīḍitā. abrumada por el peso del niño (C. 10º, Cap. 7, V. 19).

 

Bhara Samarpanam: Bhara Samarpanam.htm (www.ambaa.org)

 

bharasva. cuida (C. 9º, Cap. 20, V. 21).

 

bhāra-udvaha. por llevar la gran carga (C. 8º, Cap. 6, V. 34).

 

bhāra-vyayāya. para aliviar de la carga (C. 4º, Cap. 1, V. 59).

 

Bharata:

 

Capítulo 4

 

El Señor Śrī Viṣṇu dijo, "Mi querida Śrī Lakṣmī, ahora yo describiré las glorias del Cuarto Capítulo del Śrīmad Bhagavad-gītā.

 

En la orilla de el río Ganges había una ciudad de nombre Kasi (Banaras), y en el templo de Vishvanath vivía un gran santo, de nombre Bharata. Diariamente, con gran devoción, el solía recitar el Cuarto Capítulo del Śrīmad Bhagavad-gītā. Previamente, cuando Bharata estaba viajando en peregrinación, fue a la ciudad de "Tapodan", a tomar allá, darsana de la deidad del Señor Śrī Kṛṣṇa. Mientras llegaba a la ciudad, vio dos árboles frutales de Bael. Decidido a tomar un descanso bajo la sombra de esos árboles, se acostó, usando como almohada las raíces de un árbol y colocando sus pies sobre las raíces del otro.

 

Después de algún tiempo, cuando Bharata dejó ese lugar, los dos árboles empezaron a secarse. Después de cinco o seis días, los árboles se secaron completamente y murieron. Las dos almas, que habían estado viviendo en esos árboles, tomaron su siguiente nacimiento como hijas de un Brāhmaṇa piadoso.

 

Una vez, cuando las dos niñas habían alcanzado la edad de siete años, ellas se fueron de peregrinaje a Kasi (Banaras). Mientras viajaban en Kasi, vieron al gran santo Bharata. cuando vieron a Bharata Maharaja se acercaron y cayeron a sus pies y con palabras dulces dijeron, "Oh, Maharaja Bharata, debido a tu misericordia nosotras nos liberamos de la forma de vida como árboles". Cuando Bharata Maharaja escuchó su declaración, se sorprendió. El les preguntó, " Mis queridas hijas, ¿Cuándo y dónde me puse en contacto con ustedes, y las liberé de la forma de árboles? también bondadosamente infórmenme, ¿cómo fue que ustedes obtuvieron la forma de árboles?, debido a que no se nada de éste asunto". Después de esto aquellas dos niñas le informaron a Bharata Maharaja la razón por la que obtuvieron cuerpo de árbol,

 

"Maharaja, en la orilla del río Godavari hay un sitio sagrado de nombre Chinnapaap, en ese sitio, había un rsi de nombre, Sachatapa. El había ejecutado grandes y difíciles austeridades, en el verano el solía sentarse en medio del fuego, y en el invierno, él se metía en un río de aguas heladas. En el transcurso del tiempo se purifico completamente y tenía control total sobre sus sentidos, y lentamente él alcanzó los pies de loto de la Suprema Personalidad de Dios, El Señor Śrī Kṛṣṇa. El Señor Brahmā empezó a visitarlo diariamente para tomar darsana de Sachatapa y le planteó inquietudes acerca del servicio devocional al Señor Śrī Kṛṣṇa. El Señor Indra, mientras tanto, se estaba empezando a preocupar mucho viendo la elevada posición de Sachatapa, pensando que un día podía usurparle su propia posición como rey del cielo. En ese momento, el señor Indra nos llamó a nosotras que éramos apsaras en el reino celestial, y nos instruyó, "vayan y causen la caída de Sachatapa antes de que él trate de usurpar mi posición".

 

Después de haber recibido las instrucciones del Señor Indra, nosotras lo dejamos y fuimos a las orillas del río Godavari, donde se encontraba Sachatapa realizando austeridades. En ese sitio, nosotras empezamos a bailar y a cantar muy provocativamente cerca a Sachatapa, con la intención de comprometer a ese sabio en relaciones sexuales con nosotras. Mientras bailábamos nuestras ropas se cayeron y nuestros senos se hicieron visibles. En ese momento, tomando agua en sus manos, ese sabio nos maldijo de la siguiente manera.

 

" Ustedes dos vayan y vuelvanse árboles en las orillas del río Ganga". Al escuchar la maldición, nosotras caímos a sus pies y suplicamos por su perdón." Mi querido sabio, por favor olvídenos, nosotras simplemente somos las sirvientas del señor Indra", al ver nuestra actitud sumisa, el sabio se agradó y nos informó que debíamos permanecer como árboles hasta que Maharaja Bharata se pusiera en contacto con nosotras. Y también nos bendijo, para que pudiéramos recordar nuestros pasados nacimientos.

 

"Mi querido Maharaja Bharata en el tiempo en que visitaste Tapodan, tu descansaste debajo de nosotras, cuando estábamos en la forma de árboles, tu recitaste el Cuarto Capítulo del Śrīmad Bhagavad gītā, y por escuchar esa recitación, no solamente nos liberamos del cuerpo de árboles sino que obtuvimos nacimiento en una familia de devotos, y también perdimos todo deseo de disfrutar en este mundo material".

 

El Señor Śrī Viṣṇu dijo," Mi querida Śrī Lakṣmī, cuando aquellas dos niñas contaron su historia a Bharata Maharaja, él se puso muy feliz, y salió para su asrama. Aquellas dos niñas a lo largo de sus vida cuidadosamente recitaron el Cuarto Capítulo del Śrīmad Bhagavad gītā diariamente y obtuvieron devoción por Mis pies de loto. (Las Glorias del Śrīmad Bhagavad-gītā, Capítulo 4º).

 

Bharata: Son of Lord Rishabdeva, the first chakravarti.

 

Bharata. The short term of Bharatvarsh is Bharat, which was called ‘Hindustan’ by the Muslims and ‘India’ by the British. Accordingly, the word Hindu and Indian came into being.

 

Bharata. 1. The Suporter. 2. A hero and king from whom the warlike people called Bharatas, frequently mentioned in the Rigveda, were descended. The name is mixed up with that of Vishvamitra. Bharata's sons were called Vishvamitras and Vishvamitra's sons were called Bharatas. 3. An ancient king of the first Manvantara. He was devoted to Vishnu, and abdicated his throne that he could continually be in meditation upon him. While at his hermitage, he went to bathe in the river, and there saw a pregnant doe frightened by a lion. Her fawn, which was brought forth suddenly, fell into the water, and the sage rescued it. He raised the animal, and becoming excessively fond of it, his meditation was interrupted. "In the course of time he died, watched by the deer with tears in its eyes, like a son mourning for his father; and he himself, as he expired, cast his eyes upon the deer and thought of nothing else, being wholly occupied with one idea." For this misapplied devotion he was born again as a deer with the faculty of recollecting his former life. In this form he lived an austere retired life, and having atoned for his former error, was born again as a Brahmin. But his person was ungainly, and he appeared to be a crazy idiot. He discharged servile offices, and was a palanquin bearer; but he had true wisdom, and discoursed deeply upon philosophy and the power of Vishnu Finally he obtained exemption from future birth. Dowson adds, "this legend is 'a sectarial graft upon a Pauranik stem.'" 4. Son of Dasharatha by his wife Kaikeyi, and half-brother of Ramachandra. He was educated by his mother's father, Ashvapati, king of Kekaya, and married Mandavi, a cousin of Sita. His mother, through maternal fondness and the demonic logic and persuasion of a servant, brought about the exile of Rama, and endeavored to secure her own son's succession to the throne, but Bharata refused to supplant his elder brother. On the death of his father Bharata performed the funeral rites, and went after Rama, with a complete army, to bring him back to Ayodhya and place him on the throne. He found Rama at Chitrakuta, and there was a generous contention between them as to which should reign. Rama refused to return until the period of his exile was completed, and Bharata declined to be king; but he returned to Ayodhya as Rama's representative, and setting up a pair of Rama's shoes as a mark of his authority, Bharata ruled the country in his brother's name, "He destroyed thirty millions of terrible gandharvas," and made himself master of their country. 5. A prince of the Puru branch of the Lunar race. Bharat was son of Dushyanta and Shakuntala. Ninth in descent from him came Kuru, and fourteenth from Kuru came Shantanu. This king had a son named Vichitravirya, who died childless, leaving two widows. Krishna Dvaipayana was a natural brother to Vichitravirya. Under the law he raised up seed to is brother from the widow, whose sons were Dhritarashtra and Pandu, between whose descendants, the Kauravas and Pandavas, the great war of the Mahabharata was fought. Through their decent from Bharata, these princes, but more especially the Pandavas, were called Bharatas. 6. The author of the NatyaShastra, treatise on music, dance and singing. 7. A name borne by several others of less note than the above. 8. A title of Agni. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

BHARATA. (sáns. Svami Prabhupāda). El Mahābhārata. // Nombre de un clan ario. Por antonomasia, los rigvédicos.

 

Bharata—half-brother of Lord Rāma, he ruled Ayodhya when Lord Rāma was in exile.

 

Bharata. Autor del Nāṭyaśastra, que vivió probablemente en el siglo …I o IV d.C.

 

BHARATA. Derivado de la raíz bhar, y el término fer, el que mantiene. Los bharatas son una familia principal del norte de la India, conocidos ya por el Veda. Toman su nombre de Bharata, hijo del rey Dusyanta y de Sakuntala, la hija de una asceta; a esta familia pertenecen todos los personajes nobles cuyas luchas y aventuras se cuentan en el Mahābhārata, pero también es el nombre genérico de toda la raza aria.

 

bharata. el Señor Bharata (C. 9º, Cap. 10, V. 2).

 

bharata. los descendientes del rey Bharata (C. 1º, Cap. 9, V. 5).

 

bhārata. ¡oh, descendiente de Bharata! (C. 2º, Cap. 1, V. 5).

 

bhārata. ¡oh, el mejor de la dinastía Bharata! (C. 8º, Cap. 17, V. 11).

 

bhārata. ¡oh, gran hijo de Bharata! (C. 7º, Cap. 8, V. 26).

 

bhārata. ¡oh, hijo de Bharata! (C. 3º, Cap. 12, V. 56).

 

bhārata. ¡oh, hijo de la familia Bharata! (C. 3º, Cap. 14, V. 33).

 

bhārata. ¡oh, Mahārāja Parīkṣit! (C. 6º, Cap. 10, V. 2).

 

bhārata. ¡oh, Mahārāja Parīkṣit, descendiente de Bharata! (C. 8º, Cap. 12, V. 42).

 

bhārata. ¡oh, Mahārāja Parīkṣit, descendiente de la dinastía de Bharata! (C. 6º, Cap. 6, V. 23).

 

bhārata. ¡oh, Mahārāja Parīkṣit, descendiente de Mahārāja Bharata! (C. 9º, Cap. 20, V. 1).

 

bhārata. ¡oh, Mahārāja Parīkṣit, el mejor de los Bhāratas! (C. 6º, Cap. 14, V. 28).

 

bhārata. ¡oh, rey Parīkṣit! (C. 6º, Cap. 13, V. 18).

 

bhārata. ¡oh, vástago de Bharata! (C. 8º, Cap. 1, V. 8).

 

bhārata. El Mahābhārata (C. 1º, Cap. 4, V. 28-29).

 

bhārata. mi querido Vidura (C. 4º, Cap. 19, V. 7).

 

bharata-agrajaḥ. el hermano mayor de Mahārāja Bharata (C. 6º, Cap. 8, V. 15).

 

bhārata-ajire. en el recinto de Bhārata-varṣa (C. 5º, Cap. 19, V. 21).

 

bhārata-bhū-jayaḥ.    una vida en la región de Bhārata-varṣa (C. 5º, Cap. 19, V. 23).

 

Bhārata Bhūmi: India.

 

BHARATAM. (sáns. Svami Prabhupāda). El gran Mahābhārata. El Mahābhārata.

 

Bharata Mahārāja: Gran devoto del Señor que, debido al apego, nació como ciervo. En la siguiente vida, como el brāhmaṇa Jaḍa Bharata, alcanzó la perfección espiritual.

 

Bharata Mahārāja—an ancient king of India and a great devotee of the Lord from whom the Pāṇḍavas descended. The son of Mahārāja Duṣyanta who renounced his kingdom and family at an early age. He became very advanced in spiritual practice, but later became attached to a pet deer causing him to take birth as a deer. In his next life, as Jaḍa Bharata, he attained spiritual perfection.

 

Bharata Mahārāja:

 

Hechos históricos de Bharata Mahārāja:

TEXTO 17 

 

TYa¤-a SvDaMa| cr<aaMbuJa& hre‚

>aRJaàPaKvae_Qa PaTaetaTaae Yaid )

Ya}a Kv va>ad]Ma>aUdMauZYa ik&-

k-ae vaQaR Aaáae_>aJaTaa& SvDaMaRTa" )) 17 ))

 

tyaktvä sva-dharmaà caraëämbujaà harer

bhajann apakvo ’tha patet tato yadi

yatra kva väbhadram abhüd amuñya kià

ko värtha äpto ’bhajatäà sva-dharmataù

tyaktvā—habiendo renunciado; sva-dharmam—la ocupación propia de uno; caraṇa-ambujam—los pies de loto; hareḥ—de Hari (el Señor); bhajan—en el transcurso del servicio devocional; apakvaḥ—inmaduro; atha—en relación con; patet—cae; tataḥ—de ese lugar; yadi—si; yatra—después de lo cual; kva—qué clase de; —o (usado de manera sarcástica); abhadram—desfavorable; abhūt—ocurrirá; amuṣya—de él; kim—nada; kaḥ vā arthaḥ—qué interés; āptaḥ—obtenido; abhajatām—del no devoto; sva-dharmataḥ—estando dedicado al servicio propio de su ocupación.

 

TRADUCCIÓN

 

Aquel que ha renunciado a sus ocupaciones materiales para dedicarse al servicio devocional del Señor, puede que a veces caiga mientras se encuentra en una etapa inmadura, más, sin embargo, no existe peligro de que fracase. Por otra parte, un no devoto, aunque esté completamente dedicado a los deberes propios de su ocupación, no gana nada.

SIGNIFICADO 

En lo que respecta a los deberes de la humanidad, existen infinidad de ellos. Cada hombre tiene deberes obligatorios no sólo para con sus padres, familiares, sociedad, país, la humanidad, otros seres vivientes, los semidioses, etc., sino también para con los grandes filósofos, poetas, científicos, etc. En las Escrituras se estipula que uno renuncie a todos esos deberes y se entregue al servicio del Señor. De manera que, si uno así lo hace y logra el éxito en el desempeño del servicio devocional que le presta al Señor, ello es muy bueno. Pero a veces ocurre que uno se entrega al servicio del Señor movido por algún sentimiento temporal, y a la larga, debido a muchísimas otras razones, cae de la senda del servicio como resultado de alguna asociación poco recomendable. Hay muchísimos ejemplos de esto en las historias. Bharata Mahārāja se vio obligado a nacer como ciervo, debido a su íntimo apego a un ciervo. Al morir, pensó en el ciervo, y, por eso, en el siguiente nacimiento se volvió ciervo, aunque no olvidó el incidente de su nacimiento anterior. De manera similar, Citraketu también cayó, debido a las ofensas que cometió a los pies de Śiva. Pero a pesar de todo eso, aquí se le da mayor importancia al hecho de entregarse a los pies de loto del Señor, aún a pesar de que haya alguna posibilidad de caer, pues pese a que uno caiga de la senda de los deberes prescritos del servicio devocional, nunca se olvidará de los pies de loto del Señor. Una vez que uno se dedica al servicio devocional del Señor, continúa dicho servicio en cualquier circunstancia. En El Bhagavad-gītā se dice que incluso una pequeña cantidad de servicio devocional puede salvarlo a uno de la posición más peligrosa de todas. Existen muchos ejemplos de esto en la historia. Ajāmila es uno de ellos. En los primeros años de su vida, Ajāmila era un devoto, pero en su juventud cayó. Aún así, al final el Señor lo salvó. (S.B. 1º, Cap. 5, V. 17, págs. 227-229).

 

BHARATA MALLIKA:

 

Mahamahopadhyaya Bharata Sen appeared around the mid-seventeenth century and wrote commentaries on the following books: Kirata, Kumara, Ghatakarpara, Naisadha, Nalodaya, Amarakosa, Bhatti, Medgaduta, Sisupala etc. Two other treatises entitled Candraprabhu and Ratnaprabha record the ancient history of the Vaidya caste. Scholars hold that his book Karakollasa, composed in Anustupa prosody and consisting of 107 sections, was written in the same way as Jiva Gosvami's Harinamamrtavyakarana. An incomplete manuscript of his Suvodha tika of Sri Gitagovinda, consisting of chapters two to seven, is available in the collection of Bangiya Sahitya Parisad, Calcutta (ms, No. 39). From the viewpoint of the depth of rasa this Suvodha tika is far superior to Sarvangasundari of Narayana dasa, Rasikapriya of Rana Kumbha, and Rasamanjari of Sankara Misra. One manuscript of Bharata Sena's on grammar entitled Drutavodha is available in the collection of Sanskrita Sahitya Parisad, Calcutta (ms. no. 490, 490A) Bharata also wrote a tika on this work entitled Drutavodhini. He wrote two other treatises on Ayurveda entitled Ratnakaumudi and Sarakaumudi.

Bharatanātya. (sáns.). Un tipo de danza creado por el Sabio Bharata.

 

Bharata Natyam. (bhrit "to hold, maintain + nat "to act, dance") The "Drama of Bharata" A religious dance form of South India, accompanied by voice, drum, instrumental music, and a chanter, and including both pure dance and interpretative dance based on devotional, philosophical, and love songs. Bharata Natyam, like other major dance forms of India, traces many of its elements to the Natya Shastra (ca. 100 BCE-CE 100), a comprehensive work on dramaturgy by the legendary sage Bharata Muni. It assumed its present form sometime in the seventeenth century, although it underwent a significant reformation at the hands of a famous quartet of musician-composer-choreographer brothers around the turn of the nineteenth century.  Its traditional patronage came from the temples and courts of South India, and its almost exclusively female performers from hereditary castes of court and temple dancers. The accompanying music falls within the classical Karnatic (South Indian) system. The usual Bharata Natyam performance is solo and divided into six sections of varying length. The chanter guides the pure dance sections by reciting rhythmic syllables to which the drum beats and the steps of the dancer must correspond exactly. The interpretative sections use a complex technique of hand gestures (mudras) combined with highly stylized facial expressions and dance movements to interpret sung texts from the Gita Govinda, the Puranas, the Ramayana, and the Mahabharata. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

bharata-ṛṣabha. ¡oh, joya de la dinastía Bharata! (C. 5º, Cap. 16, V. 13-14).

 

bharata-ṛṣabha. ¡oh, Mahārāja Parīkṣit, el mejor de la dinastía Bharata! (C. 9º, Cap. 10, V. 52).

 

bharata-ṛṣabha. ¡oh, el mejor de los descendientes de Bharata! (C. 1º, Cap. 9, V. 17).

 

bharata-ṛṣabha. ¡oh, el mejor de la dinastía Bharata! (C. 3º, Cap. 4, V. 36).

 

bharata-ṛṣabhaḥ. Mahārāja Parīkṣit (C. 2º, Cap. 3, V. 13).

 

bharata-ṛṣabhaḥ. el mejor de los descendientes en la dinastía de Bharata Mahārāja, es decir, Mahārāja Yudhiṣṭhira (C. 7º, Cap. 15, V. 78).

 

Bhāratas. (Sáns.).

 

Bharata kṣetra: See Jambu Dwip; This world of ours.

 

Bhārata-varṣa—a name for the earth (now for India), derived from King Bharata, a great king who was the eldest son of Lord Ṛṣabhadeva.

 

Bhārata-varṣa: Nombre con el cual se conocía nuestro planeta después de que el emperador Bharata fue su soberano (hoy en día, este nombre designa particularmente a la India) (1º).// La India; nombre que le viene del rey Bharata (4º-2ª).

 

Bharatavarsha. India, as having been the kingdom of Bharata. It is divided into nine Khandas or parts: Indradvipa, Kasherumat, Tamravanu, Gabhastimat, Nagadvipa, Saumya, Gandharva, Varuna. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

BHARATAVARSHA. El nombre que reciba la India en los tiempos antiguos. Dicho nombre provenía de Bharata, que fue uno de los reyes de la raza lunar que gobernó en Aryavarta.

 

bhārata-uttama. ¡oh, tú, el mejor entre los descendientes de Bharata! (C. 5º, Cap. 19, V. 31).

 

Bhārata-varṣa:  

Bhārata-varṣa:

TEXTO 12 

 

>ad]aì& ke-TauMaal&/ c >aarTa& caetaraNa( ku-æNa( )

ik-MPauåzadqiNa vzaRi<a iviJaTYa JaGa*he bil/Ma( )) 12 ))

 

bhadräçvaà ketumälaà ca

bhärataà cottarän kurün

kimpuruñädéni varñäëi

vijitya jagåhe balim

 

bhadrāśvam—Bhadrāśva; ketumālam—Ketmāla; ca—también; bhāratam—Bhārata; ca—y; uttarān—los países del Norte; kurūn—el reino de la dinastía Kuru; kimpuruṣa-ādīni—un país que está más allá del lado Norte de los Himalayas; varṣāṇi—partes del planeta Tierra; vijitya—conquistando; jagṛhe—exigió; balim—fuerza.

 

TRADUCCIÓN 

 

Mahārāja Parīkṣit conquistó luego todas las regiones del planeta terrestre - Bhadrāśva, Ketumāla, Bhārata, el Kuru del Norte, Kimpuruṣa, etc. - y les cobró atributos a sus respectivos gobernantes.

 

SIGNIFICADO 

 

Bhadrāśva: Es una porción de tierra que queda cerca de Meru Parvata, y se extiende desde Gandha-mādana Parvata hasta el océano de agua salada. En El Mahābhārata (Bhīṣma-parva 7.14-18) hay una descripción de este varṣa. La descripción se la hizo Sañjaya a Dhṛtarāṣṭra.

 

Mahārāja Yudhiṣṭhira también conquistó este varṣa, y de ese modo la provincia quedó incluida dentro de la jurisdicción de su imperio. A Mahārāja Parīkṣit se lo había declarado anteriormente emperador de todas las tierras regidas por su abuelo, pero aún así tuvo que establecer su supremacía mientras se hallaba fuera de su capital, para recaudar el tributo de esos Estados.

 

Ketumāla: Este planeta Tierra tiene siete océanos que lo dividen en siete dvīpas, y el dvīpa central, llamado Jambudvīpa, tiene ocho montañas inmensas que lo dividen en nueve varṣas, o regiones. Bhārata-varṣa es uno de esos nueve varṣas,y a Ketumāla también se lo describe como uno de ellos. Se dice que en el varṣa Ketumāla las mujeres son las más hermosas que existen. Este varṣa también fue conquistado por Arjuna. Una descripción de esta parte del mundo se encuentra en El Mahābhārata (Sabhā-parva 28.6).

 

Se dice que esta parte del mundo se halla en el lado occidental del Meru Parvata, y los habitantes de esta provincia solían vivir hasta diez mil años (Bhīṣma-parva 6.31). Los seres humanos que viven en esta parte del globo son de color dorado, y las mujeres se parecen a los ángeles del cielo. Los habitantes están libres de toda clase de enfermedades y congojas.

Bhārata-varṣa. Esta parte del mundo también es uno de los nueve varṣas del Jambudvīpa. En El Mahābhārata (Bhīṣma-parva, Capítulo 9 y 10) se da una descripción de Bhārata-varṣa. 

 

En el centro de Jambudvīpa se encuentra Ilāṛta-varṣa, y al sur de Ilāṛta-varṣa está Hari-varṣa. En El Mahābhārata (Sabhā-parva 28.7-8) se da una descripción de estos varṣa de la siguiente manera:

 

nagarāṁś ca vanāṁś caiva

nadīś ca vimalodakāḥ

puruṣān deva-kalpāṁś ca

nārīś ca priya-darśana ḥ

 

adṛṣṭa-pūrvan subhagān

sa dadarśa dhanañjayaḥ

sadanāni ca śubhrāṇi

nārīś cāpsarasām-nibhāḥ

 

Aquí se menciona que las mujeres de estos dos varṣa son hermosas, y algunas de ellas son iguales a las apsaras, o mujeres celestiales.

 

Uttarakuru. Según la geografía védica, la porción más septentrional de Jambudvīpa se llama Uttarakuru-varṣa. Esa región tiene tres lados que limitan con el océano de agua salada, y la montaña Sṛṅgavān la separa del Hiraṇmaya-varṣa.

 

Kimpurusa-varṣa. Se dice que está situado al Norte del gran monte Himalaya, el cual tiene ciento veintiocho mil kilómetros de longitud y altura, y abarca veinticinco mil kilómetros de ancho. Esas partes del mundo también fueron conquistadas por Arjuna (Sabhā-parva 28.1-2). Los Kimpuruṣas son descendientes de la hija de Dakṣa. Cuando Mahārāja Yudhiṣṭhira celebró un sacrificio de caballo, los habitantes de estos paises también estuvieron presentes para participar en el festival, y le pagaron tributos al Emperador. Esta parte del mundo se llama Kimpuruṣa-varṣa, o, algunas veces, las provincias Himalayas (Himavatī). Se dice que Śukadeva Gosvāmī nació en esas provincias Himalayas, y que llegó a Bhārata-varṣa después de atravesar los países Himalayos.

 

En otras palabras, Mahārāja Parīkṣit conquistó el mundo entero. Él conquistó todos los continentes contiguos a todos los mares y océanos de todas las direcciones, es decir, las partes Este, Oeste, Norte y Sur del mundo. (S.B. 1º, Cap. 16, V. 12, págs. 798-800).

 

La Tierra como Bhārata-varṣa//Los Bhāratas en la historia:

TEXTO 20

 

Wz daTaa Xar<Yaê YaQaa ùaEXaqNar" iXaib" )

YaXaae ivTaiNaTaa SvaNaa& daEZYaiNTairv YaJvNaaMa( )) 20 ))

 

eña dätä çaraëyaç ca

yathä hy auçénaraù çibiù

yaço vitanitä svänäà

dauñyantir iva yajvanäm

eṣaḥ—este niño; dātā—dador de caridad; śaraṇyaḥ—protector de los entregados; ca—y; yathā—como; hi—ciertamente; auśīnaraḥ—el país llamado Usinara; śibiḥ—Śibi; yaśaḥ—fama; vitanitā—propagador; svānām—de los parientes; dauṣyantiḥ iva—como Bharata, el hijo de Duṣyanta; yajvanām—de aquellos que han ejecutado muchos sacrificios.

 

TRADUCCIÓN 

 

Este niño será un munífico dador de caridad y protector de los rendidos, como el famoso rey Śibi del país de Uśīnara. Y él expandirá el nombre y la fama de su familia, tal como Bharata, el hijo de Mahārāja Duṣyanta.

SIGNIFICADO 

Un rey se vuelve famoso por sus actos de caridad, por sus ejecuciones de yajñas, por la protección de los rendidos, etc. Un rey kṣatriya se siente orgulloso de brindarles protección a las almas entregadas. Esta actitud del rey se denomina īśvara-bhāva, o verdadera capacidad de proteger la causa justa. En El Bhagavad-gītā, el Señor les indica a los seres vivientes que se entreguen a Él, y les promete absoluta protección. El Señor es todopoderoso y fiel a Su palabra, y, en consecuencia, jamás deja de brindarles protección a Sus diferentes devotos. El rey, siendo el representante del Señor, debe poseer esta actitud de darles protección a las almas entregadas, cueste lo que cueste. Mahārāja Śibi, el rey de Uśīnara, era un amigo íntimo de Mahārāja Yayāti, el cual pudo llegar a los planetas celestiales junto con Mahārāja Śibi. Mahārāja Śibi estaba consciente del planeta celestial al que habría de ser trasladado después de su muerte, y la descripción de ese planeta celestial se da en El Mahābhārata (Ādi-parva, 96.6-9). Mahārāja Śibi tenía una disposición tan caritativa, que la posición que había adquirido en el reino celestial se la quiso ceder a Yayāti, pero éste no la aceptó. Yayāti fue al planeta celestial junto con grandes ṛṣis,  tales como Aṣṭaka y otros. A pedido de los ṛṣis y cuando todos se hallaban camino del cielo, Yayāti hizo una descripción de los actos piadosos de Śibi. Éste se ha vuelto un miembro de la asamblea de Yamarāja, el cual se ha convertido en su deidad venerable. Como se confirma en El Bhagavad-gītā, el adorador de los semidioses va a los planetas de los semidioses (yānti deva-vratā devān); así que, Mahārāja Śibi se ha vuelto un asociado de Yamarāja, la gran autoridad vaiṣṇava, en ese preciso planeta. Mientras se hallaba en la Tierra, se hizo muy famoso como protector de las almas entregadas y como dador de caridades. Una vez, el rey del cielo adoptó la forma de un pájaro cazador de palomas (un águila), y Agni, el dios del fuego, adoptó la forma de una paloma. Mientras el águila perseguía a la paloma, ésta se refugió en el regazo de Mahārāja Śibi, y el águila cazadora le pidió al rey que se la devolviera. El rey quiso darle al ave cazadora otra carne que comer, y le pidió que no matara a la paloma. El ave cazadora rehusó aceptar la oferta del rey, pero luego se llegó al acuerdo de que el águila aceptaría carne del cuerpo del rey en una cantidad equivalente al peso de la paloma. El rey comenzó a cortar carne de su cuerpo y a ponerla en la balanza para equilibrar el peso de la paloma, pero la paloma mística siempre seguía siendo más pesada. El rey se puso entonces a sí mismo en la balanza para equilibrar a la paloma, y los semidioses se complacieron con él. El rey del cielo y el dios del fuego revelaron sus respectivas identidades, y bendijeron al rey. Devarṣi Nārada también glorificó a Mahārāja Śibi por sus grandes logros, especificamente en relación con la caridad y la protección. Mahārāja Śibi sacrificó a su propio hijo por la satisfacción de los seres humanos de su reino. Y, así pues, el niño Parīkṣit había de convertirse en un segundo Śibi, en cuanto a caridad y protección se refiere.

 

Dauṣyanti Bharata. En la historia existen muchos Bharatas, de los cuales el hermano del Señor Rāma, el hijo del rey Rṣabha y el hijo de Mahārāja Duṣyanta son muy famosos. Y a todos estos Bhāratas se los conoce históricamente en todo el universo. Este planeta Tierra es conocido como Bhārata, o Bhārata-varṣa, en honor del rey Bharata, el hijo de Rṣabha; pero, según algunos, a esta Tierra se la conoce como Bhārata debido al reinado del hijo de Duṣyanta. En lo que nosotros se refiere, estamos convencidos de que el nombre de Bhārata-varṣa que tiene esta Tierra se debe al reinado de Bharata, el hijo de Rṣabha. Antes de él aparecer, a la Tierra se la conocía como Ilāvṛta-varṣa, pero justo después de la coronación de Bharata, el hijo de Rṣabha, esta Tierra se hizo famosa como Bhārata-varṣa.

 

Más, a pesar de todo esto, Bharata, el hijo de Mahārāja Duṣyanta, no era menos importante. Él es el hijo de la famosa beldad Śakuntalā. Mahārāja Duṣyanta se enamoró de Śakuntalā en el bosque, y así se concibió a Bharata. Después de eso y debido a la maldición de Kaṇva Muni, Mahārāja se olvidó de su esposa Śakuntalā, y el niño Bhārata fue criado en el bosque por su madre. Incluso en su infancia el niño era tan poderoso, que desafiaba a los leones y elefantes del bosque y peleaba con ellos, tal como los niñitos juegan con gatos y perros. A raíz de que el niño se había vuelto tan fuerte, más que el llamado Trazan de la actualidad, los rṣis del bosque lo llamaban Sarvadamana, o aquel que es capaz de controlar a todo el mundo. En El Mahābhārata, Ādi-parva, se da una descripción completa de Mahārāja Bharata. A los Pāṇḍavas, o los Kurus, a veces se les llama Bharata por haber nacido en la dinastía del famoso Mahārāja Bharata, el hijo del rey Duṣyanta.(S.B. 1º, Cap. 12, V. 20, págs. 593-595).

 

Nombre con el cual se conocía nuestro planeta después de que el emperador Bharata fue su soberano (hoy en día, este nombre designa particularmente a la India) (1º).// La India; nombre que le viene del rey Bharata (4º-2ª).

 

bharataḥ. el Señor Bharata (C. 9º, Cap. 11, V. 13-14).

 

bharataḥ. Bharata (C. 5º, Cap. 4, V. 9).

 

bharataḥ. Mahārāja Bharata (C. 5º, Cap. 7, V. 1).

 

bhārataḥ. Vidura (C. 3º, Cap. 20, V. 8).

 

bharataḥ nāma rājā. un rey llamado Mahārāja Bharata (C. 5º, Cap. 12, V. 14).

 

bhāratam. Bhārata (C. 1º, Cap. 16, V. 12).

 

bhāratam. el gran Mahābhārata (C. 1º, Cap. 4, V. 25).

 

bhāratam. El Mahābhārata (C. 1º, Cap. 5, V. 3).

 

bhāratam. la India (C. 3º, Cap. 1, V. 20).

 

bharatam.    Bharata Mahārāja (C. 5º, Cap. 5, V. 28).

 

bharatam. Bharata (C. 5º, Cap. 5, V. 20).

 

bhāratam. conocida como Bhārata-varṣa (C. 5º, Cap. 17, V. 11).

 

bhāratam abhivarṣam. por todos los lados de Bhārata-varṣa (C. 5º, Cap. 17, V. 9).

 

bhāratānām. la división llamada Bhārata-varṣa (C. 5º, Cap. 16, V. 9).

 

bharatasya. de Bharata Mahārāja (C. 5º, Cap. 14, V. 46).

 

bharatasya. de Mahārāja Bharata (C. 5º, Cap. 8, V. 26).

 

bharatasya. de Mahārāja Bharata, el hijo de Mahārāja Duṣmanta (C. 9º, Cap. 20, V. 29).

 

bharatasya. del Señor Bharata (C. 9º, Cap. 11, V. 12).

 

bhārate. en Bhārata (C. 5º, Cap. 19, V. 9).

 

bhārate. en la región de Bhārata-varṣa (C. 5º, Cap. 19, V. 16).

 

BHARATENDU. Luna de la India.

 

bharati

 

bhāratī. afirmaciones (C. 2º, Cap. 6, V. 34).

 

bhāratī. la diosa de la sabiduría (C. 4º, Cap. 15, V. 16).

 

BHARATI. Otro nombre de Sarasvati, diosa de la palabra.

 

Bharati. 1. The comprehensive word that brings all forth from its divine source; the breadth of wisdom and the magnitude of the consciousness of truth. 2. A Vedic goddess that is identified with the sacrificial cult of the Rigveda and usually grouped with Sarasvati. She usually invoked to take a seat on the sacred grass prior to the ritual. 3. Speech filled with Vedic lore. 4. One of the ten orders of Sannyasins traced back to Shankara. 5. ShankaraBharati, meaning the "Speech of Shankara," is a Vedantic work by Shankara, also called the "Vivekacudamani."

 

Bhāratī—See: Sarasvatī

 

Bhārati. (Sáns.).

 

bhāratībhiḥ. de la región de Bhārata-varṣa (la India) (C. 5º, Cap. 19, V. 10).

 

Bharat Mata. Mother India. A modern cult in which all Indians are called sons or children of India. All Indians are expected to protect their mother regardless of any hardships or barriers they may encounter. In Benares, which is considered the spiritual capital of Hinduism, a temple is dedicated to Bharat Maha. In the place where one would normally find an image of a goddess, there is a large colored relief map of the Indian subcontinent. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

bhāratyā. a manera de pedido (C. 3º, Cap. 7, V. 1).

 

bhāratyaḥ. de Bhārata-varṣa (la India) (C. 5º, Cap. 19, V. 17-18).

 

bhārāyamāṇānām. de aquellos que eran una carga (C. 10º, Cap. 1, V. 64).

 

bhāreṇa. por la carga (C. 1º, Cap. 8, V. 34).

 

bhāreṇa. con el peso (C. 8º, Cap. 18, V. 20).

 

bhāreṇa. peso (C. 8º, Cap. 6, V. 35).

 

bharga

Bharga (hijo de Vahni):

Bharga (hijo de Vītihotra):

Bharga. 1. The effulgent, effulgence. In the Gayatri Mantra of the Rigveda the bharga, or effulgence, of the sun is viewed as God's effulgence and meditated upon within. 2. A name of Shiva. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

Bhārgabhūmi:

 

bhārgabhūmiḥ. un hijo llamado Bhārgabhūmi (C. 9º, Cap. 17, V. 9).

 

bhargaḥ. la refulgencia personal (C. 5º, Cap. 7, V. 14).

 

bhargaḥ. Bharga (C. 9º, Cap. 17, V. 9).

 

bhargaḥ. el hijo llamado Bharga (C. 9º, Cap. 23, V. 16).

 

bhārgava. ¡oh, Śaunaka! (C. 1º, Cap. 10, V. 34-35).

 

Bhargava. 1. A descendant of Bhrigu, as Chyavana, Saunaka, Jamadagni, but more especially used for the latter and Parashurama, Vishnu's sixth incarnation. 2. A name of Shiva. (The Manurishi Foundation, Encyclopedic Dictionary of Hindu Terms).

 

bhārgava. ¡oh, descendiente de Bhṛgu! (C. 1º, Cap. 9, V. 46).

 

bhārgava. ¡oh, hijo de Bhṛgu! (C. 3º, Cap. 10, V. 3).

 

BHARGAVA. El nombre de Parasurama, el gurú de Bishma, Drona y Radheya.

 

BHARGAVA ACARYA:

 

His name is mentioned in Jayananda's Caitanyamangala p.88.

 

BHARGAVA PURI:

 

His name is mentioned in Jayananda's Caitanyamangala p.2.

 

bhārgava-ṛṣeḥ. por el semen de Jamadagni (C. 9º, Cap. 15, V. 12-13).

 

bhārgavaḥ. Śukrācārya (C. 7º, Cap. 5, V. 50).

 

bhārgavaḥ. Śukrācārya, el descendiente de Bhṛgu (C. 9º, Cap. 18, V. 27).

 

bhārgavaḥ. Cyavana Muni, el descendiente de Bhṛgu (C. 9º, Cap. 3, V. 25).

 

bhārgavaḥ. el gran sabio (C. 9º, Cap. 15, V. 11).

 

bhārgavaḥ. en la dinastía de Bhṛgu (C. 9º, Cap. 16, V. 32).

 

bhārgavaḥ. llamado Bhārgava (C. 4º, Cap. 1, V. 45).

 

bhārgavam. a Ṛcīka (C. 9º, Cap. 15, V. 5-6).

 

bhārgavam. nacido en la dinastía Bhṛgu (C. 9º, Cap. 16, V. 30).

 

Bhargavas, descendientes de Bhṛgu:

Los Bhargavas Descendientes de Bhrghu 

 

BHARGAVASTRA. El astra presidido por Bhargava.

 

bhārgavasya. de Cyavana Muni (C. 9º, Cap. 3, V. 6).

 



juancas

AUDIOS IVOOX.COM y EMBEDR PLAYLIST



IVOOX.COM


PRINCIPALES de ivoox.com

    BIBLIA - LINKS en ivoox.com

  1. BIBLIA I - LINKS en ivoox.com - domingo, 26 de agosto de 2012
  2. BIBLIA II - LINKS en ivoox.com - sábado, 29 de diciembre de 2012
  3. BIOGRAFÍAS - LINKS - ivoox.com

  4. BIOGRAFÍAS - LINKS - ivoox.com - domingo, 26 de agosto de 2012
  5. EGIPTO - LINKS - ivoox.com

  6. EGIPTO - LINKS - ivoox.com - domingo, 26 de agosto de 2012
  7. Deepak Chopra - Eckchart Tolle - LINKS - ivoox.com

  8. Deepak Chopra - Eckchart Tolle - LINKS - ivoox.com - martes, 28 de agosto de 2012
  9. HISTORIA en GENERAL - LINKS

  10. HISTORIA en GENERAL - LINKS - jueves, 4 de octubre de 2012

PLAYLIST - EMBEDR


  1. JESUCRITO I - viernes 13 de enero de 2012
  2. Mundo Religioso 1 - miércoles 28 de diciembre de 2011
  3. Mundo Religioso 2 - jueves 29 de diciembre de 2011
  4. Mitología Universal 1 (Asturiana) - jueves 29 de diciembre de 2011
  5. El Narrador de Cuentos - UNO - jueves 29 de diciembre de 2011
  6. El Narrador de Cuentos - DOS - jueves 29 de diciembre de 2011

MEDICINA NATURAL, RELAJACION

  1. Medicina Natural - Las Plantas Medicinales 1 (Teoría) - miércoles 28 de diciembre de 2011
  2. Medicina Natural - Plantas Medicinales 1 y 2 (Visión de las Plantas) - miércoles 28 de diciembre de 2011
  3. Practica de MEDITATION & RELAXATION 1 - viernes 6 de enero de 2012
  4. Practica de MEDITATION & RELAXATION 2 - sábado 7 de enero de 2012

VAISHNAVAS, HINDUISMO

  1. KRSNA - RAMA - VISHNU -  jueves 16 de febrero de 2012
  2. Gopal Krishna Movies -  jueves 16 de febrero de 2012
  3. Yamuna Devi Dasi -  jueves 16 de febrero de 2012
  4. SRILA PRABHUPADA I -  miércoles 15 de febrero de 2012
  5. SRILA PRABHUPADA II -  miércoles 15 de febrero de 2012
  6. KUMBHA MELA -  miércoles 15 de febrero de 2012
  7. AVANTIKA DEVI DASI - NÉCTAR BHAJANS -  miércoles 15 de febrero de 2012
  8. GANGA DEVI MATA -  miércoles 15 de febrero de 2012
  9. SLOKAS y MANTRAS I - lunes 13 de febrero de 2012
  10. GAYATRI & SHANTI MANTRAS - martes 14 de febrero de 2012
  11. Lugares Sagrados de la India 1 - miércoles 28 de diciembre de 2011
  12. Devoción - PLAYLIST - jueves 29 de diciembre de 2011
  13. La Sabiduria de los Maestros 1 - jueves 29 de diciembre de 2011
  14. La Sabiduria de los Maestros 2 - jueves 29 de diciembre de 2011
  15. La Sabiduria de los Maestros 3 - jueves 29 de diciembre de 2011
  16. La Sabiduria de los Maestros 4 - jueves 29 de diciembre de 2011
  17. La Sabiduría de los Maestros 5 - jueves 29 de diciembre de 2011
  18. Universalidad 1 - miércoles 4 de enero de 2012

Biografías

  1. Biografía de los Clasicos Antiguos Latinos 1 - viernes 30 de diciembre de 2011
  2. Swami Premananda - PLAYLIST - jueves 29 de diciembre de 2011

Romanos

  1. Emperadores Romanos I - domingo 1 de enero de 2012

Egipto

  1. Ajenaton, momias doradas, Hatshepsut, Cleopatra - sábado 31 de diciembre de 2011
  2. EL MARAVILLOSO EGIPTO I - jueves 12 de enero de 2012
  3. EL MARAVILLOSO EGIPTO II - sábado 14 de enero de 2012
  4. EL MARAVILLOSO EGIPTO III - lunes 16 de enero de 2012
  5. EL MARAVILLOSO EGIPTO IV - martes 17 de enero de 2012
  6. EL MARAVILLOSO EGIPTO V - miércoles 18 de enero de 2012
  7. EL MARAVILLOSO EGIPTO VI - sábado 21 de enero de 2012
  8. EL MARAVILLOSO EGIPTO VII - martes 24 de enero de 2012
  9. EL MARAVILLOSO EGIPTO VIII - viernes 27 de enero de 2012

La Bíblia

  1. El Mundo Bíblico 1 - lunes 2 de enero de 2012 (de danizia)
  2. El Mundo Bíblico 2 - martes 3 de enero de 2012 (de danizia)
  3. El Mundo Bíblico 3 - sábado 14 de enero de 2012
  4. El Mundo Bíblico 4 - sábado 14 de enero de 2012
  5. El Mundo Bíblico 5 - martes 21 de febrero de 2012
  6. El Mundo Bíblico 6 - miércoles 22 de febrero de 2012
  1. La Bíblia I - lunes 20 de febrero de 2012
  2. La Bíblia II - martes 10 de enero de 2012
  3. La Biblia III - martes 10 de enero de 2012
  4. La Biblia IV - miércoles 11 de enero de 2012
  5. La Biblia V - sábado 31 de diciembre de 2011








TABLA - FUENTES - FONTS

SOUV2 BalaramScaGoudyFOLIO 4.2Biblica Font





free counters

Disculpen las Molestias

Planet ISKCON - 2010  ·  Planet ISKCON - 2011

Maestros Espirituales

IVOOX.COM

PRINCIPALES

BIBLIA - LINKS en ivoox.com

  • BIBLIA I - LINKS en ivoox.com - domingo, 26 de agosto de 2012
  • BIBLIA II - LINKS en ivoox.com - sábado, 29 de diciembre de 2012
  • VIDA de los SANTOS - LINKS en ivoox.com

    VIDA de los SANTOS - LINKS en ivoox.com - domingo, 28 de octubre de 2012

    BIOGRAFÍAS - LINKS - ivoox.com

    BIOGRAFÍAS - LINKS - ivoox.com - domingo, 26 de agosto de 2012

    EGIPTO - LINKS - ivoox.com

    EGIPTO - LINKS - ivoox.com - domingo, 26 de agosto de 2012

    Deepak Chopra - Eckchart Tolle - LINKS - ivoox.com

    Deepak Chopra - Eckchart Tolle - LINKS - ivoox.com - martes, 28 de agosto de 2012

    HISTORIA en GENERAL - LINKS

    HISTORIA en GENERAL - LINKS - jueves, 4 de octubre de 2012

    ARCHIVOS AKASHICOS

    Archivos Akashicos - LINKS - sábado, 29 de diciembre de 2012

    Documentales Sonoros (misteriosemanal.com)

    Documentales Sonoros (www.misteriosemanal.com) - LINKS - sábado, 5 de enero de 2013

    OTRAS - LINKS - ivoox.com

    AUDIO en ivoox.com - LINKS

    No hay comentarios:

    Publicar un comentario